Βαριά σκλαβιά εσκέπαζε την Κρήτη πέρα ως πέρα
Αγάδες και Γενίτσαροι ανήμερα θεριά,
μα του Δασκάλου η φωνή πλανάτaι στον αέρα,
πως θα’ ρθει χιλιοπλούμιστη μια μέρα η λευτεριά.
Απ’ την ψυχή του έδωσε ψυχή σ’ αυτόν τον τόπο
και πήρανε απόφαση κάτω στη Θυμιανή*,
όρκος βαρύς ακούστηκε στα χείλη των ανθρώπω
και τα τουφέκι’ αρπάξανε και πάλ’ οι Σφακιανοί.
Βοήθεια σου τάξανε οι Ρώσοι κι οι Μανιάτες
Δάσκαλε Γιάννη τω Σφακιώ τση Κρήτης λυτρωτή,
μα τον αγών’ αμοναχός εσήκωσες σ’τσι πλάτες
κι έπραξες όπως πράσσουνε ανθρώποι δυνατοί.
Περήφανος περπάτησες για την Αθανασία
κι η Ρωμιοσύνη εδάκρυσε σε τούτο το νησί,
παράδειγμα την έκαμες Δάσκαλε τη θυσία
και μια σελίδα έγραψες που έγινε χρυσή.
Κι αν τα χαλάσαν τα Σφακιά τα ξαναχτίσαν πάλι
συνηθισμένοι στο σταυρό ήταν οι Χριστιανοί
κανείς περήφανος λαός δε σκύβει το κεφάλι
κι ας δώσανε το αίμα τους χιλιάδες Σφακιανοί.
Εσείς σε χρόνους δίσεχτους γινήκατε ασπίδα,
με δάκρυ την ποτίσατε και αίμα αυτή τη γη
και άνθισε της λευτεριάς το δέντρο στην πατρίδα,
το πνεύμα σας αθάνατο, αυτό μας οδηγεί…..
(Αφιέρωμα στον εθνομάρτυρα Δασκαλογιάννη με τη συμπλήρωση των 247 χρόνων από τη μεγάλη εθελοθυσία του για την πατρίδα).
