Τους λέμε περιθωριακούς, κι έτσι απλά αποστασιοποιηθήκαμε από αυτά τα παιδιά που όμως είναι τα δικά μου, τα δικά σου, του γείτονα, του συγγενή, της φίλης.
Βάζουμε τις ταμπέλες χωρίς ποτέ ν’ αναρωτηθούμε τι έχουμε κάνει εμείς σαν γονείς, δάσκαλοι, εκκλησία, μα και σαν κοινωνία πάνω απ’ όλα. Πως τα έχουμε διαπαιδαγωγήσει, τι αξίες τους έχουμε δώσει και πόσο έχουμε σταθεί δίπλα τους σε στιγμές που μας είχαν ανάγκη.
Όταν το παιδί από την παιδική του ηλικία ακούει τους γονείς του να βρίζουν την πατρίδα τους και το κράτος γιατί όλοι τους καταπιέζουν, όλοι τους αδικούν, όλοι έχουν όλα τα αγαθά εκτός από εκείνους, τότε τι θέλουμε να κάνουν αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας?
Συνήθως είναι πολύ νέοι, ξεκινούν περίπου από τα 15-16 χρόνια τους και φτάνουν έως τα 35-40.Εκτός από ορισμένους που είναι αντιεξουσιαστές ιδεολογικά και απεχθάνονται την οργάνωση και τους αρχηγούς, οι πιο πολλοί ανήκουν σε ομάδες. Ο αρχηγός και τα μέλη κάθε ομάδας ανακαλύπτουν δικούς τους τρόπους να συνυπάρξουν με βάση το δικό τους δίκαιο, που δεν έχει καμία σχέση με τους νόμους της πολιτείας η το Σύνταγμα. Ανεξάρτητα αν είναι χούλιγκαν, σκίνχεντ, πάνκ, αν ανήκουν σε κόμματα η οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε όλους επαναστάτες χωρίς αύριο σίγουρα όμως δεν μπορούμε να τους αποκαλούμε επαναστάτες χωρίς αιτία.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες ζωής για τους νέους σήμερα. Η θρησκεία έχει πάψει να τους ενδιαφέρει όπως παλαιότερα, τα κόμματα, η πολιτική δράση, οι ιδεολογίες δεν τους ελκύουν όπως άλλοτε. Η ανεργία τους πλήττει, οι ανώτερες – ανώτατες σχολές δεν τους προσφέρουν ότι θα έπρεπε, έτσι αν εξαιρέσουμε τον αθλητισμό η νεανική τους ενεργητικότητα δεν φαίνεται να βρίσκει άλλες διεξόδους. Ενώ οι ίδιοι δηλώνουν ότι θεωρούν τη φιλία σαν το πολυτιμότερο αγαθό, οι πραγματικοί φίλοι είναι ακριβώς το στοιχείο που λείπει από τη ζωή τους.
Σε τρυφερή ακόμη ηλικία βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα αδιέξοδα, και έτσι είναι φυσικό επακόλουθο κάποιοι να εξεγείρονται και να αρνούνται να ενταχθούν στην κοινωνία. Αυτούς τους νέους ανθρώπους, τους “διαφορετικούς” που κάπου τους αποδοκιμάζουμε, κάπου τους φοβόμαστε και κάπου ίσως τους θαυμάζουμε, αποφεύγουμε να τους πλησιάσουμε, να τους μιλήσουμε, να τους καταλάβουμε και αν το θελήσουν να τους βοηθήσουμε, σπρώχνοντας τους έτσι ακόμα περισσότερο στο περιθώριο. Και όμως οι ομάδες τους, οι συμμορίες τους, τα κινήματά τους, επηρεάζουν με πολλούς τρόπους και τη ζωή όλων των πολιτών.
Ο άνθρωπος από τη γέννηση ως το θάνατό του, είναι ον κοινωνικό. Ο νέος πάντα έχει την ανάγκη να αισθάνεται ότι ανήκει σε μια ομάδα που έχει επιλέξει ο ίδιος γιατί φέρει τα δικά του χαρακτηριστικά γι’ αυτό και τον εκφράζει βιολογικά και κοινωνικά. Όμως σε όποια ομάδα και αν ανήκουν, έχουν στο σύνολό τους κοινά χαρακτηριστικά. Είναι νέοι οργανισμοί ισχυροί βιολογικά που ενδιαφέρονται πάντοτε με τον τρόπο τους, για την υπεράσπιση της ελευθερίας.
Δεν έχουν αποκρυσταλλωμένη ψυχοσύνθεση γι’ αυτό είναι εύπλαστοι και δεκτικοί. Τους λείπει η πείρα, οι αρνητικές εμπειρίες της ζωής, με αποτέλεσμα πολλές φορές να υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους, να γίνονται τολμηροί η παράλογοι.
Μην ξεχνάμε ότι η νεολαία είναι φορέας προόδου και όσα για τους μεγάλους ήταν κάποτε κατακτήσεις για τους νέους είναι πράγματα δεδομένα, στα οποία έχουν προσαρμοστεί και προχωρούν ακόμη παραπέρα. Λόγο της σύγχρονης τεχνολογίας έχουν άπειρα ερεθίσματα στον μορφωτικό τομέα. Συλλαμβάνουν πιο εύκολα τα μηνύματα της εποχής, δεν έχουν αναγκαστεί να συμβιβαστούν, βλέπουν τον κόσμο με νέα μάτια, κρίνουν, αμφισβητούν και επανεξετάζουν κάθε τι πριν το αποδεχτούν, πιστεύοντας ότι έτσι είναι δυνατόν να αλλάξουν τον κόσμο.
Είναι ενθουσιώδεις και αυθόρμητοι, παρασύρονται ωστόσο εύκολα, οπότε ανάλογα με την αγωγή τους και τα ερεθίσματα που τους δίνονται μπορεί να γίνουν αρνητές η οικοδόμοι ενός καλύτερου πολιτισμού. Επειδή δεν είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την παραγωγή, ενδιαφέρονται περισσότερο για πνευματικές αξίες και ιδανικά. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το καταλάβουν και να το δεχτούν οι ενήλικες, οι νέοι είναι διαφορετικοί αφού βρίσκονται κάτω από τις επιδράσεις της πολιτικής -κοινωνικής- πολιτιστικής ζωής του χώρου και του χρόνου στον οποίο ζουν.
Ειδικότερα οι νέοι των ομάδων υποκουλτούρας είναι και αυτοί μια έκφραση της ηλικίας τους. Στο σύνολό τους αυτές οι ομάδες είναι η άλλη όψη της έκφρασης των μεγάλων όπου οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αλλοτριωμένες.
Από τους τέντυ μπόιδες που ήταν η πρώτη νεολαιίστικη ομάδα υποκουλτούρας ως τους σημερινούς αναρχικούς –ειρηνιστές—αντιεξουσιαστές, είναι η έκφραση της σύγχρονης εξέγερσης και αμφισβήτησης, είναι η εκρηκτική διαμαρτυρία για τον τόσο ανασφαλή σημερινό κόσμο, είναι η δυνατή διαμαρτυρία εναντίον μιας παιδείας ανταγωνιστικής και γι αυτούς οπισθοδρομικής που παρέχει γνώσεις αλλά δεν παρέχει πνευματική καλλιέργεια και ψυχική αγωγή, σύμφωνα με τις ανθρώπινες αξίες και όχι τις αξίες τις τεχνοκρατικές. Είναι η εκρηκτική διαμαρτυρία για την έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού και για την ανεργία που εμποδίζουν το νέο άτομο να ανακαλύψει το ταλέντο του, να αξιοποιήσει τις ικανότητές του.
Είναι ακόμα, η εκρηκτική διαμαρτυρία εναντίων της σύγχρονης τεχνολογίας που προετοιμάζει πολέμους των άστρων, ενώ τα παιδιά της Αφρικής πεθαίνουν από πείνα.
Τα νέα παιδιά, τα παιδιά μας, έχουν την ανάγκη μας. Πρέπει- είναι υποχρέωση όλων μας, γονιών, σχολείου, εκκλησίας, κοινωνίας, να τα βοηθήσουμε ώστε από πολύ νωρίς να αναπτύξουν μια σωστή προσωπικότητα και ορισμένες βασικές αξίες. Να μάθουν ότι η ζωή είναι σκληρή αλλά και όμορφη. Ότι φέρνει σε όλους μας κρίσεις και απογοητεύσεις αλλά το άτομο είναι οπλισμένο βιολογικά και ψυχικά να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Με τη σταδιακή ωρίμανση της προσωπικότητας του, καθένας μας καταφέρνει να εναρμονίσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του με την καθημερινή πραγματικότητα.
Οι νέοι έχουν δικαιώματα, έχουν όμως και υποχρεώσεις, και πρώτα απ’ όλα έχουν υποχρέωση στον εαυτό τους να βρουν μόνοι τους τη δύναμη να μην γίνουν μόνο άτομα καταναλωτικά, αλλοτριωμένα, αλλά άτομα που θα έχουν την ικανότητα να αγαπούν, να εργάζονται, να δημιουργούν και να χαίρονται, να αισθάνονται ότι ανήκουν και είναι χρήσιμα στον τόπο τους αλλά και σε όλη την κοινωνία.
Ας προσπαθήσουμε όλοι μας ν’ αφήσουμε χρήσιμους ανθρώπους για να φτιάξουν έναν κόσμο πιο όμορφο.
