Επανελλήνισις

Στις 27.6.2016 γράφτηκε ένα “σοπενχαουερικό” άρθρο στα “Χ.Ν.” με τίτλο “Ο καθρέπτης”.
“Μην φεύγεις”, μην πικραίνεσαι αρθρογράφε, αλλ’ άκουσε πρώτα τι διηγάται η λαϊκή σοφία των Ελλήνων γι’ αυτήν τη ζωή, που ξετυλίγεται μπροστά σου… Κάποιος παλιός θρύλος λέει, πως ο βασιλιάς Μίδας κυνηγούσε πολλήν ώρα στο δάσος τον γέρο Σειληνό, τον σύντροφο του Διόνυσου, δίχως να μπορεί να τον φτάσει. Όταν τέλος κατάφερε να τον πιάσει, ο βασιλιάς τον ρώτησε, ποιο ήταν για τον άνθρωπο το πιο ποθητό και πολύτιμο πράγμα. Ακίνητος και πεισμωμένος, ο δαίμονας έμενε βουβός, ώσπου τέλος, μια και τον πίεζε ο νικητής του ξέσπασε σε γέλια κι άφησε να του ξεφύγουν αυτά τα λόγια: “Φυλή εφήμερη κι άθλια, τέκνο της τύχης και του μόχθου, γιατί μ’ αναγκάζεις να σου φανερώσω κείνο που θα ‘ταν καλύτερο για σένα να μην το γνωρίζεις ποτέ; Κείνο που πρέπει να ποθείς περισσότερο από καθετί άλλο είναι για σένα αδύνατο: Είναι να μην είχες γεννηθεί, να μην υπάρχεις, νάσαι το μηδέν. Ύστερα όμως απ’ αυτά, κείνο που μπορείς να ποθείς περισσότερο -είναι να πεθάνεις γρήγορα”.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ γι’ αυτήν τη λαϊκή σοφία; Είναι η εκστατική οπτασία του ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ, που την αντιθέτει στο μαρτύριό του.
Ο Έλληνας γνώρισε κι ένιωσε τις αγωνίες και τους τρόμους της ύπαρξης· για να μπορέσει να ζήσει του χρειάστηκε να επικαλεστεί αυτή την προστατευτική και θαμβωτική ακτινοβολία του ολύμπιου ονείρου… Για να μπορέσουν να ζήσουν, χρειάστηκαν οι Έλληνες, σπρωγμένοι απ’ την επιτακτικότερη ανάγκη, να δημιουργήσουν αυτούς τους θεούς· και μπορούμε να φαντασθούμε την εξέλιξη αυτή απ’ το θέαμα της πρωταρχικής τιτανικής θεογονίας του τρόμου, που μεταμορφώθηκε απ’ την επίδραση αυτού του ενστίκτου του απολλώνειου κάλλους, και έγινε με ανεπαίσθητες διαδοχικές μεταλλαγές, η θεογονία της ολύμπιας χαράς… Πώς αυτός ο λαός με τις τόσο λεπτές συγκινήσεις, με τους τόσο σφοδρούς πόθους, ο λαός αυτός ο τόσο εξαιρετικά ευαίσθητος στην οδύνη, πώς θα μπορούσε να υποφέρει τη ζωή, αν δεν είχε θεωρήσει στις μορφές των ίδιων του των θεών την πιο αγνή κι αχτιδοβόλα εικόνα της…” (Φρειδερίκου Νίτσε, Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ).
Τώρα που οι καιροί είναι κρόνιοι, αγαπητέ Γεώργιε, δεν έχουμε παρά να ατενίσουμε το Απολλώνειο φως, το φωτεινό μας πρόγονο.
Η ύπαρξη αναφαίνεται τότε ως άξια καθ’ εαυτή για την προσπάθεια να τη ζήσουμε και τότε η αληθινή οδύνη των μνημονιακών ανθρώπων είναι να στερηθούν αυτή την ύπαρξη. Ώστε μπορούμε να πούμε τώρα, αντιστρέφοντας το απόφθεγμα του Σειληνού, πως “γι’ αυτούς το χειρότερο πράγμα είναι ένας γρήγορος θάνατος και κατά δεύτερο λόγο, το πώς θα πρέπει να πεθάνουν μια μέρα;”.