Οι αναγνωρισμένοι παρουσιαστές, σοβαροί ή φαιδροί, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, από τα πρωινάδικα μέχρι τις ειδήσεις των οκτώ τώρα τον Αύγουστο έχουν εξαφανισθεί. Δεν εξαιρούνται και οι επώνυμοι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, μόνιμοι αρθρογράφοι, χρονογράφοι, σχολιαστές, που λες και είναι συνεννοημένοι δεν βάζουν πενιά τον πολυθρύλητο αυτό μήνα, εκτός από μερικούς συνεργάτες ταγμένους στη χορεία μιας ιδιόμορφης σχέσης με τους εαυτούς των να ανθίστανται στις προκλήσεις της καλοκαιρινής ραστώνης. Ετσι με την ελάττωση των πολιτικών κοινωνικών και πάσης φύσεως ρεπορτάζ μένει χώρος στις εφημερίδες να φιλοξενούνται κείμενα για ποικιλία θεμάτων απ’ αυτά που διαβάζονται με ενδιαφέρον και προσφέρουν πλούσια, απόψεις και σχόλια, δημοσιογραφική τροφή και αναλύσεις που άλλοτε δεν συναντώνται. Τα κάθε μορφής κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Για πολλούς μεν είναι ό,τι το καλύτερο, για τους υπόλοιπους όμως είναι αδιάφορο, πού πήγε ο ένας, τι φόρεσε η άλλη, ποιες γαστριμαργίες φαγώθηκαν, ποια ζευγάρια χώρισαν και ποια έσμιξαν τις τύχες των. Μέσω του χαζοκουτιού καθίστανται οι τηλεθεατές υπό εξάρτησιν πριν καταλήξουν παθητικοί, φαινόμενο των μαζών. Ρουφάνε με καλαμάκι τον εγκέφαλο των θεατών, αφήνοντας ελεύθερο το σώμα. Επιτίθενται στη σκέψη. Ετσι επιτυγχάνεται το επιθυμητόν, δηλαδή να σταματούν τη σκέψη επειδή έχουν ηττηθεί. Από παλιά υπήρχε μια αντιπαλότητα μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων.
Τελευταίως προσετέθηκαν οι καλλιτέχνες. Αυτοί με αθυροστομίες και απροκάλυπτα έκριναν και εκφράζονταν μειωτικά για τους πολιτικούς, μέχρι που και οι κριτές έγιναν πολιτικοί. Ετσι οι φωνασκούντες σεμνώς εσιώπησαν και έπαψαν να τους επικρίνουν και να τους επιτιμούν. Μερικοί δε απ’ αυτούς κυρίως δημοσιογράφοι κατάφεραν να έχουν τη δυνατότητα επιλογής και έτσι οδηγούσαν τα πράγματα προς τις δικές τους ατραπούς, αφού μπορούσαν να προβάλουν μεταξύ ομοίων τους εαυτούς των. Εμειναν, όμως, αρκετοί τιμητές της δημοσιογραφίας ανέπαφοι απ’ τον πολιτικαντισμό. Πρόκειται γι’ αυτούς που δεν δέχονται να διαχωρίσουν τους δημοσιογράφους σε “επαγγελματίες” και “ερασιτέχνες” επειδή η ιδέα δεν μπορεί να είναι επαγγελματική, ούτε και ο ιδεολογικός δεσμός των αναγνωστών ερασιτεχνικός. Γι’ αυτό κάποιος μπορεί να είναι ουδέτερος μεταξύ των ανθρώπων του τύπου να μην υποκύπτει στις μεθοδεύσεις των ανθρώπων της κορυφής για την άλωση μιας οποιασδήποτε παράταξης. Είναι ασυγχώρητο αμάρτημα η προσπάθεια της ψυχικής λεηλασίας ανθρώπου από άνθρωπο. Με τους αναγνώστες ο κάθε αρθρογράφος έχει δεσμούς πνευματικής επικοινωνίας και έχει αναπτύξει, ας μην γνωρίζει κανέναν προσωπικώς, μια σχέση εμπιστοσύνης που δεν πωλείται με τίποτα, δεν εκχωρείται, ούτε λαφυραγωγείται. Η προσπάθεια να εκτραπεί το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης του αναγνώστη σε αλλότριες κατευθύνσεις είναι βλασφημία. Ο τύπος μπορεί να προβλέπει, να συμβουλεύει, αλλά να μην επιβάλλει τις απόψεις του.
