Επέμβαση στη Συρία

Μετά το ουκρανικό, που βρίσκεται σε φάση διπλωματικής αντιμετώπισης, αλλά παραμένει ανοιχτό θέμα σαν βραδυφλεγής βόμβα, βλέπουμε ότι η Μ. Ανατολή μετατρέπεται σε πολεμικό θέατρο, που δημιουργεί περίπλοκο κενό ασφάλειας στην περιοχή με τη Συρία.
Δεν είναι σύμπτωση, ούτε τυχαίο ότι την επομένη της συνάντησης στη Ν.Υ. των ηγετών στο πλαίσιο της Γ.Σ. του Ο.Η.Ε., η Ρωσία εξαπέλυσε βομβαρδιστικές επιθέσεις εναντίον επιλεγμένων στόχων στη Συρία. Οι Δυτικοί, μη θέλοντας να επέμβουν στρατιωτικώς, διότι έχουν πικράν πείραν, προσπαθούσαν να λύσουν το πρόβλημα με διπλωματικούς ελιγμούς, να διασώσουν τον Ασαντ, αλλά δεν τα κατάφερναν.
Ετσι ο Πούτιν θα τους είπε: «Αφού δεν μπορείτε να επέμβετε εσείς, ούτε το ΝΑΤΟ, αφήστε εμάς να δράσουμε προληπτικώς» και το έκανε. Είχε τη νομική κατοχύρωση, όπως και αν υπήρχε απόφαση του Ο.Η.Ε., καθ’ όσον του το ζήτησε ο Ασαντ, πράγμα που ενέκρινε σε συνεδρίαση υπό άκραν μυστικότητα η Ανω Δούμα, ο δε τύπος τον προέτρεψε να προστατέψει τους Ρώσους εκεί και τους αδελφούς Χριστιανούς. Χτύπησαν, λοιπόν, χώρους, που δεν ελέγχονταν από τον Ασαντ, με παράπλευρες απώλειες αμάχων και με έξαρση του προσφυγικού.
Οι “πυρήνες” που θέλει να καταστρέψει η Ρωσία, δεν έχουν εγκαταστάσεις και βάσεις να διαλυθούν απ’ τους βομβαρδισμούς.
Είναι ομάδες οργανωμένες σε κατοικημένες περιοχές, που σε κάθε κίνδυνο σκορπίζουν και κατόπιν ανασυγκροτούνται ταχύτατα. Τέτοιου είδους αντάρτικες εξεγέρσεις δε λύνονται με αεροπορικές επιδρομές. Κάτι τέτοιο δοκιμάστηκε απ’ τις Η.Π.Α. και άλλες χώρες της Ευρώπης στη Λιβύη, όπου είδαμε το χάος, που δημιουργήθηκε. Γι’ αυτό να περιμένουμε και στη Συρία ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων με βοήθεια της αεροπορίας και τη συμμετοχή γειτονικών χωρών, να μπορέσουν να σταματήσουν το κακό.
Οι πολιτικές δυνάμεις στη Συρία είναι διαλυμένες, δεν συνεργάζονται, γι’ αυτό η εξέγερση κρατάει τόσα χρόνια.
Η Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, που υπέστη απομόνωση με το εμπάργκο, θέλει να επανακτήσει τη διπλωματική της επιρροή και ν’ ανεβάσει διεθνώς το γόητρό της, να έχει λόγο σε κάθε κρίση στη διεθνή σκακιέρα. Το “Συριακό” είναι πολυσύνθετο. Οι Η.Π.Α. θέλουν τον Ασαντ, θεωρώντας ότι μπορεί να παίξει σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή. Με όλες του τις ιδιοτροπίες και τη δυσκολία στις συνεννοήσεις ήταν αποδεκτός σε γενικές γραμμές, διότι τα κατάφερε μέσες άκρες με τους Ισραηλινούς και τους Δυτικούς. Το άσχημο γι’ αυτόν είναι ότι είχε εσωτερική αμφισβήτηση που δεν δέχθηκε να παραχωρήσει μερικά δικαιώματα. Ετσι έχασε τον έλεγχο και βρέθηκαν τρίτοι να εκμεταλλευθούν την κατάσταση. Οι χώρες του κόλπου δεν τον ήθελαν. Η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και τα Εμιράτα έπαιξαν παιχνίδι για θρησκευτικούς λόγους και πολιτικά συμφέροντα. Από κοντά και η Τουρκία ν’ ανησυχεί με κυρίαρχο το Κουρδικό.
Το πρόβλημα της Συρίας οφείλεται σε μια σειρά συγκυριών και στο ότι στον κόσμο τα τελευταία χρόνια έπαψαν να υπάρχουν κανόνες λειτουργίας της πολιτικής. Στις Ασιατικές και στις Αραβικές χώρες οι αντιπολιτεύσεις οδηγούν σε καταστάσεις ακραίων αντιλήψεων και βιαιοτήτων. Μέχρι πριν 4 μήνες η Δύση δεν θα συζητούσε τέτοια εξέλιξη, διότι τη θεωρούσε επικίνδυνη. Τους παρακίνησε η μεγάλη ροή μεταναστών με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση της περιοχής.
Μέλημά τους, ωστόσο, είναι, αφού έγινε η αρχή με τους ρωσικούς βομβαρδισμούς μήπως βρεθεί κάποια συμφωνία να πεισθεί ο Ασαντ σε μια μεταβατική κυβέρνηση με μετριοπαθείς πολιτικούς του καθεστώτος, να πάνε σε αποκλιμάκωση και ύστερα σε εκλογές για ν’ αρχίσει σιγά – σιγά η ανοικοδόμηση του κράτους. Κάπως δύσκολο, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει, γιατί το κακό θα διαιωνίζεται και η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη με τεράστιες επιπτώσεις και για μας.