ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και 44 από το μεταπολιτευτικό πολίτευμά μας, φαίνεται πως η δημοκρατία μας αντέχει…
ΤΟ 1967, μια δράκα επίορκων στρατιωτικών (Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος κ.ά.) κατέλυσαν τη δημοκρατία και, υποστηριζόμενοι έμμεσα από τις ΗΠΑ, κράτησαν τη χώρα στο “γύψο” για 7 ολόκληρα χρόνια (1967-1974).
ΚΑΘΕ δικτατορία αναρριχάται εύκολα στην εξουσία (με τη βία, τις διώξεις, τις απαγορεύσεις, τις φυλακίσεις, τις εκτελέσεις κ.λπ.), αλλά και κάθε “έξοδός” της κουβαλάει και μια εθνική τραγωδία (προδοσία της Κύπρου, 1974).
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ και έγκλημα πάνε μαζί, φασισμός και φόνος είναι ταυτόσημα. Ενα ολοκληρωτικό καθεστώς (κόκκινο, χακί ή μαύρο) για να επιβιώσει, προβαίνει στην εξόντωση των αντιφρονούντων: γι’ αυτό και οι συλλήψεις χωρίς ένταλμα, οι φυλακίσεις χωρίς δίκες, οι διώξεις και εξορίες χωρίς αποδείξεις, οι δολοφονίες χωρίς ίχνη, η επιβολή απόλυτης λογοκρισίας.
ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ χρόνια μετά, βλέπουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη να “ξαναξυπνάει” το τέρας του φασισμού. Το θέμα δεν είναι αν σε κάθε επέτειο της χούντας τιμούμε τους επώνυμους και ανώνυμους πολίτες που αγωνίστηκαν ή έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία. Το θέμα είναι κατά πόσο σήμερα οι νεότερες γενιές γνωρίζουν τι είναι μια αναδυόμενη νέο-ακροδεξιά που, αν αφεθεί ελεύθερη, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην ανατροπή των δημοκρατιών σε όλη την Ε.Ε. Για το φαινόμενο δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση, η σκληρή λιτότητα, η ανεργία, η υποβάθμιση της ζωής και το αδιέξοδο των ελληνικών (αριστερών, σοσιαλιστικών ή δεξιών) κομμάτων. Φταίει πρωτίστως η άγνοια της Ιστορίας. Εχουμε το παράδοξο φαινόμενο σε “μαρτυρικές” πόλεις να ψηφίζεται η “Χρυσή Αυγή”, ενώ θα έπρεπε ακόμη και το όνομά της να προκαλεί εκεί αρνητικά αντανακλαστικά.
ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ στις επικείμενες ευρωεκλογές είναι αν θα επιτρέψουμε στους πάσης φύσεως ακροδεξιούς και κρυπτοφασίστες να αυξήσουν τα ποσοστά τους στην Ευρωβουλή. Σήμερα δυστυχώς περισσεύει ο ρατσισμός, το μίσος για τον άλλο, ο στενός εθνικισμός, ο ευρωσκεπτικισμός και η αμφισβήτηση της “ευρωπαϊκής” δημοκρατίας.
ΚΑΤΑ την άποψή μας, η πρώτη και μεγαλύτερη παράπλευρη απώλεια της κρίσης είναι ότι έχουμε μια δραματικά συνεχιζόμενη συρρίκνωση της Παιδείας σε όλες τις εκφάνσεις της. Οταν έχουμε βάναυση χρήση της γλώσσας -όπως επί χούντας- όταν επιδιώκεται η ισοπέδωση ανώτατων σχολών, όταν συρρικνώνονται σχολεία και αφαιρούνται βασικά γνωστικά αντικείμενα, όταν δεν ανανεώνεται το εκπ/κό προσωπικό κ.ά., για ποιες «δημοκρατικές αξίες» και ποιο «δημοκρατικό πολίτευμα» να μιλήσει κανείς; Η ισοπέδωση προς τα κάτω, δεν είναι άραγε ένας προάγγελος επικείμενου ολοκληρωτισμού; Γι’ αυτό, με την ευκαιρία της υπόμνησης του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, ας είμαστε πιο προσεκτικοί στις επικείμενες ευρωεκλογές.
