«Ηθελα να σώσω τα παιδιά και γι΄αυτό επέζησα», λέει η 19χρονη Dooa Al Zamel από τη Συρία σε απεσταλμένο του Γαλλικού Πρακτορείου στα Χανιά.
Η νεαρή γυναίκα είναι στους ελάχιστους επιζήσαντες του ναυαγίου ανοιχτά της Μάλτας που στοίχησε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ηταν στο σκάφος στο οποίο επέβαιναν 500 άτομα. Η ίδια μαζί με άλλους πέντε επιζήσαντες μεταφέρθηκε με Σούπερ Πούμα στο αεροδρόμιο της 115 Πτέρυγας Μάχης και από εκεί με ασθενοφόρα στο Νοσοκομείο Χανίων.
Η 19χρονη Dooa Al Zamel η οποία παραμένει φιλοξενούμενη στα Χανιά μίλησε στον ανταποκριτή του Γαλλικού Πρακτορείου (AFP) όπως και ο 23χρονος Παλαιστίνιος Mohamed Raad.
Η Liberation στην ηλεκτρονική της έκδοση παρουσίασε το βράδυ της Τετάρτης τις συγκλονιστικές ιστορίες των δύο διασωθέντων που μίλησαν στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η Dooa , μία 19χρονη Σύρια, κατάφερε να σωθεί από το ναυάγιο της 10ης Σεπτεμβρίου ο απολογισμός του οποίου είναι δεκάδες νεκροί. Η Ντόα έσωσε εκτός των άλλων και τη ζωή ενός μωρού, το οποίο της εμπιστεύτηκε η μητέρα του, σε βαθιά απόγνωση, λίγο προτού ξεψυχήσει.
Η 19χρονη Σύρια και ο Μοχάμεντ Raad, ένας 23χρονος Παλαιστίνιος συνάντησαν (χθες Πέμπτη) τον ανταποκριτή του AFP στα Χανιά. Είναι ανάμεσα στους περίπου δέκα από τους 500 που ξεκίνησαν στις 6 του Σεπτέμβρη από την Αίγυπτο με την ελπίδα να καταφύγουν στην Ιταλία.
Και οι δυό τους μαζί με ακόμα έναν Παλαιστίνιο που προτίμησε να μην κάνει δηλώσεις, ήταν σε καλή κατάσταση σήμερα αν εξαιρέσει κανείς σημάδια από ηλιακά εγκαύματα.
Η Dooa εξαιρετικά λυπημένη αλλά ταυτόχρονα ήρεμη κατά την ώρα που διηγιόταν τον εφιάλτη του ναυαγίου, είπε ότι υπήρξε μάρτυρας του θανάτου του αρραβωνιαστικού της.
«Θα πηγαίναμε στην Ιταλία για να παντρευτούμε. Τώρα πια δεν έχω κανένα λόγο για να πάω».
Ο Mohamed θυμάται ότι μετά το ναυάγιο 80 – 90 άτομα προσπαθούσαν να κρατηθούν από τα συντρίμμια παλεύοντας για την επιβίωσή τους. «Οι γυναίκες και τα παιδιά διψούσαν και οι άνδρες ουρούσαν μέσα σε μπουκάλια για να πιουν και να μην αφυδατωθούν. Δύο νύχτες και τρεις μέρες βρισκόμασταν στο κρύο, στη δίψα, στο φόβο. Την τρίτη μέρα αρχίσαμε να τρελαινόμασταν».
Περνάει ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια του η εικόνα «κάποιων που είχαν τα παιδιά τους μαζί τους. Και όταν αυτά πεθαιναν τα άφηναν απλά να γλιστρήσουν μέσα στο νερό…».
Εκείνοι που χάθηκαν ήταν Σύροι, Παλαιστίνιοι, Αιγύπτιοι, Σουδανοί και, όπως πολλοί, ο Μοχάμεντ είχε φύγει από τη Γάζα αναζητώντας λίγη ειρήνη.
« Από τότε που γεννήθηκα δεν θυμάμαι να έχω ζήσει μία ευτυχισμένη μέρα. Πάντα πόλεμος, ανεργία, να μην ξέρουμε πότε θα σκοτωθούμε».
