Προσπαθώ να φοβίσω τον εαυτό μου, αλλά δεν τα καταφέρνω. Την ίδια στιγμή κάποιοι κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να με καθησυχάσουν. Ούτε αυτοί τα καταφέρνουν. Πιθανά συμβαίνουν δύο πράγματα: Ή έπαψα να εκφράζομαι με τρόπο καθαρό. Ή άγνωστο πως, ενεργοποίησα τη φραγή λήψης μηνυμάτων. Πρωινό. Το χέρι παίζει με τα ψίχουλα. Τα δάχτυλα με επαναλαμβανόμενες κυκλικές κινήσεις αμηχανίας τα ρίχνουν στο άδειο πιάτο. Ολα αυτά, μέχρι η θέα από το παράθυρο κερδίσει το βλέμμα. Κι όταν το βλέμμα ξεκουράζεται, είναι η στιγμή που το μυαλό καταφέρνει να επαναλειτουργεί. Οδηγούμενο, αν όχι στις μεγάλες ιδέες, τουλάχιστον στην κατάκτηση των μεγαλύτερων υποθέσεων.Σκέφτομαι: Για ποιον λόγο μερίδα των πολιτικών προσπαθεί να με καθησυχάσει; Ζω κάτι, το οποίο δεν έχω ήδη ζήσει; Πόσες φορές η τρόικα δεν έπαιξε με την αγωνία του αδιευκρίνιστου χρόνου επιστροφής της; Γιατί χρόνια τώρα με ενοχλεί περισσότερο η απροθυμία της να επισκεφθεί την Αθήνα και όχι το τι παίρνει στις βαλίτσες της όταν αναχωρεί; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δάνεισαν μία χώρα, τα οικονομικά στοιχεία της οποίας ήταν δραματικά. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ έχουν στα χέρια τους “στοιχεία” πλεονάσματος, τον πρώτο μετά από έξι χρόνια “ισοσκελισμένο” προϋπολογισμό και ενδείξεις μιας έστω αναιμικής “ανάπτυξης”, εντοπίζουν δημοσιονομικό έλλειμμα. Κι ενώ έχουν ήδη προσφέρει μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τώρα πατούν φρένο στον μηχανισμό βοήθειας, σκεπτόμενοι για το αν θα πρέπει να δώσουν ένα ακόμη δισεκατομμύριο.
Ποιος είναι ο λόγος που κάνει έναν δανειστή να επιμένει στην παράταση της δανειακής σύμβασης προς έναν πιστωτή που καιρό τώρα εμμέσως πλην σαφώς χαρακτηρίζει ως αναξιόπιστο; Είναι καθαρός ευρωπαϊκός αλτρουισμός ή μήπως η συνειδητοποίηση πως ό,τι έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι λάθος; Είναι ο φόβος για τις ισχυρές πιέσεις που θα δεχθεί η Ελλάδα σε περίπτωση που βγει μόνη της στις ελεύθερες αγορές, ή κυρίως οι αλυσιδωτές αυξήσεις του επιτοκίου δανεισμού και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τα οικονομικά των οποίων αρχίζουν να θυμίζουν τα οικονομικά της χώρας μας το 2009; Αφού οι περισσότερες τράπεζες πέρασαν τα stress tests, γιατί συνεχίζουν πανευρωπαϊκά να μην στηρίζουν τις κοινωνίες; Πότε θα καταλάβουμε ότι όταν η σωτηρία των τραπεζών γίνεται αυτοσκοπός, οι ίδιες αποφασίζουν να διατηρήσουν την σωτηρία αυτή με το οποιοδήποτε κοινωνικό τίμημα; Τα πρώτα σημάδια κούρασης της γερμανικής οικονομίας, στα οποία αναφέρθηκαν πριν καιρό έγκριτοι οικονομικοί αναλυτές έγκριτων ευρωπαϊκών εφημερίδων, εξαφανίστηκαν με έναν τρόπο μαγικό. Και την ίδια ακριβώς στιγμή ο ρόλος του κακού στην υπόθεση της Ελλάδας, αφαιρέθηκε από τον κ. Σόιμπλε και προσφέρθηκε ανώνυμα στο Δ.Ν.Τ.
Σκέφτομαι: Ποιος είναι ο λόγος που καθιστά ένα εκλογικό σώμα μπερδεμένο και απαισιόδοξο; Το γεγονός ότι έχει δύσκολη δουλειά επιλογής μεταξύ καθαρών πολιτικών απόψεων, ή μήπως ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο κάθε κομματικό επιτελείο μεταφράζει τις προθέσεις των ψηφοφόρων; Η Ν.Δ. διατυμπανίζει ότι ο λαός δεν επιθυμεί εκλογές ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ το ακριβώς αντίθετο. Μήπως θα πρέπει να κάνουμε εκλογές για το αν θα πρέπει να κάνουμε εκλογές; Και γιατί θα πρέπει να τρομοκρατηθώ με την πιθανότητα εκλογών; Φοβάμαι την επόμενη κυβέρνηση, ή φοβάμαι περισσότερο την ίδια μου την επιλογή; Δεν θέλω να δω τον κ. Καμμένο να συνεργάζεται με τον κ. Τσίπρα ή τον κ. Θεοδωράκη να συγκυβερνά με τον κ. Σαμαρά; Αλλωστε στις προηγούμενες εκλογές η σημαντικότερη επιλογή του εκλογικού σώματος ήταν η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ; Σαφέστατα όχι. Αλλά οι πολιτικοί μας έχουν φαντασία. Στην πράξη δυσκολεύονται, αλλά ποιός μένει τώρα στις λεπτομέρειες; Στην πραγματικότητα κι εγώ ο ίδιος αποτελώ λεπτομέρεια. Ενα επι-Τραπέζιο ψίχουλο που μπορεί να φαγωθεί ή να πεταχτεί. Τόσο απλά. Και δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως θα πρέπει να αισθάνομαι: Χάλια, που κάθε μέρα βλέπω πολλά άλλα ψίχουλα σαν εμένα, να κυκλοφορούν ανέμελα ή λιγότερο ανέμελα; Ή ασφαλής αφού έχω τριγύρω μου κι άλλους πολλούς σαν εμένα; Σκέφτομαι ότι ένα ψίχουλο μόνο του δεν έχει και μεγάλη αξία. Ίσα που εντοπίζεται. Αλήθεια! Πως λέγονται τα πολλά ψίχουλα μαζί;
