ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ αδρά τα κόμματα της Βουλής. Τουλάχιστον τα τελευταία 40 μεταπολιτευτικά χρόνια. Και μάλιστα, με ποσά τριπλάσια από ό, τι στην Ε.Ε.! Για να είναι, λέει, οι εθνοπατέρες μας ανεπηρέαστοι και ελεύθεροι στην έκφραση της άποψης και της ψήφου τους. Για να μη δέχονται «έξωθεν» παρεμβάσεις.
ΠΙΟ απλά, να μην εξαρτώνται από επιχειρηματικούς κύκλους!
Ο ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ πολύ σωστά σκέφτηκε αυτή τη ρύθμιση, δοθέντος ότι σε μια ευνομούμενη δημοκρατία τις κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους των κομμάτων επιλέγει ο λαός. Όχι μια κλειστή αριστοκρατία του χρήματος, ή μερικοί μεγιστάνες της ενημέρωσης και του Τύπου.
ΕΤΣΙ, κάθε ψήφος στοιχίζει στο ελληνικό κράτος -σύμφωνα με την ομολογία του υπουργού Εσωτερικών κ. Αργύρη Ντινόπουλου (Mega, 14-10-14)- «εννέα» (9) ευρώ ανά άτομο! Οπότε τα κόμματα που εκλέγονται, ανάλογα με τα ποσοστά που έχουν πάρει, χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια ή χιλιάδες ευρώ.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν είναι αυτή καθαυτή η χρηματοδότηση. Είναι το γιατί ο Έλληνας πολίτης να πληρώνει εν καιρώ κρίσης και φτώχειας τόσο ακριβά την ψήφο του, όταν στις χώρες της Ε.Ε. είναι περίπου «τρία» (3) ευρώ ανά ψηφοφόρο. Αλλά και γιατί να μη δίνουν λογαριασμό στο λαό τα κόμματα για το πού πήγαν, πώς χειρίστηκαν τα λεφτά του λαού;
ΟΤΑΝ ένα ποσοστό γύρω στα 23% του πληθυσμού μας είναι στα όρια της φτώχειας, τέτοια ιλιγγιώδη ποσά ως πότε θα παραμένουν προκλητικά;
