Eπιδειξιομανία

Είχα την τύχη το βράδυ της Τετάρτης 12 Αυγούστου να παρακολουθήσω τη συζήτηση της Διάσκεψης των Προέδρων, το πρώτο μεταδοθείσης απ’ το τηλεοπτικό δίκτυο της Βουλής, που με παρακίνησε, να κάνω αυτό το σχόλιο. Αφορούσε την απόφαση των Προέδρων να εγκρίνουν εκτάκτως τη σύγκληση της ολομέλειας της Βουλής προς ψήφιση ενός κατεπείγοντος Ν/Σ της κυβέρνησης. Επρόκειτο για μια διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί εντός ελαχίστου χρονικού διαστήματος. Και όμως το ξενύχτησαν.
Η αίσθηση, που αποκόμισα και ίσως να μην είμαι ο μόνος, είναι η απαράδεκτη παραληρηματική συμπεριφορά της κας Ζ. Κωνσταντοπούλου, η οποία προήδρευσε σ’ αυτή την επιτροπή. Προλογίζοντας ασχολήθηκε τυπολατρικά με έναν αφηγηματικό μονόλογο με αναφορές σε νόμους, κανονισμούς και παραγράφους, βαρετές χρονολογίες με δευτερόλεπτα και μακρόσυρτες χωρίς τελεία προτάσεις. Ο καθ’ ένας, εκτός του ότι χάνει την υπομονή του, χάνει και την εννοιολογική συνοχή, χωρίς να μπορεί, να βγάλει κάποιο συμπέρασμα. Προέβαινε σε ατέλειωτες επεξηγήσεις των λεγομένων της, λες και απευθυνόταν σε ακροατές γυμνασιακού επιπέδου. Αυτό δεν έμεινε ασχολίαστο με βαρείς χαρακτηρισμούς απ’ τους συμμετέχοντες στη Διάσκεψη.
Η στάση της με τα καμώματά της, που γίνεται για πολλοστή φορά, εκμεταλλευόμενη το δημόσιο λειτούργημά της, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, όσον αφορά τις επιλογές της, για τη διαδικασία των συνεδριάσεων, τις οποίες μετατρέπει σε “μαραθώνιο” διαρκείας πολλών ωρών. Σκοπός της ήταν, όπως λέγεται, να ψηφιστεί το Ν/Σ της δανειακής σύμβασης εκπροθέσμως, αδιαφορώντας, αν αυτό θα έχει επιπτώσεις στην ολοκλήρωση των προσπαθειών της κυβέρνησης προς διευθέτηση της οικονομικής κρίσης. Θεωρεί ότι είναι η μοναδική με ευθύνη έναντι του έθνους και της ιστορίας, αδιαφορώντας, αν με τις ενέργειές της  αντιστρατεύεται και την κυβέρνηση, η οποία την πρότεινε σ’ αυτή τη θέση.
Στη Διάσκεψη των Προέδρων, που τελικά αποφασίστηκε η σύγκληση της ολομέλειας της Βουλής κατά πλειοψηφία, εδέσποζε εκ μέρους της προέδρου της Βουλής ο μονόλογος με συνειδητό στόχο την καθυστέρηση. Η υπερτυπολατρική παραφιλολογία της έδιδε την εντύπωση ότι δικαιωματικώς έχει τον πρωτεύοντα ρόλο στο “θέατρο του παραλόγου”, να χρησιμοποιεί την πολυλογία σαν κυρίαρχο μέσον επικράτησής της, εγωιστικά μόνο με δικαιώματα και δίχως υποχρέωση παροχής σε κάθε ομιλούντα τον ανάλογο χρόνο και την ευχέρεια ανάπτυξης αντιθέτου γνώμης στον διάλογο, διακόπτοντάς τον και σχολιάζοντας τα λόγια του πριν την ολοκλήρωση της ομιλίας του.
Ισως να μην έχει γίνει κατανοητό το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, που παρέλκει η τήρηση των τυπολατριών. Οταν οι τυπικότητες υπερβαίνουν τη σοβαρότητα του ανθρωπίνου δυναμικού, εμείς δεν μπορούμε να συλλάβουμε πλήρως τη λογική των ακατανόητων κινήσεων. Χάνουμε την υπομονή μας, κουραζόμαστε και αγανακτούμε με τα πολιτικά παιχνίδια, που παίζονται στις πλάτες μας από επιδειξιομανείς και σπουδαιοφανείς πολιτικούς.