Ακόμη και την πρόσφατη ιστορία μας αγνοούμε οι περισσότεροι Eλληνες και μόνο κάποιοι παραχαράκτες της, κάποιες φορές, ασχολούνται μ’ αυτήν.
Kαμιά αναφορά στους ηρωικούς άνδρες του Ιερού Λόχου, που από ανώτεροι αξιωματικοί οι περισσότεροι, παράδωσαν τα γαλόνια και εντάχθηκαν σε αυτόν σαν απλοί στρατιώτες της Ελλάδας. Τομπρούκ, Ελ Αλαμέιν, Ρίμινι, Τύνιδα και κάπου 340 καταδρομικές επιχειρήσεις, σε νησιά του Αιγαίου, που εξαιτίας των έμεινε Ελληνικό. Με την έγκαιρη επέμβασή των στα Δωδεκάνησα, δεν παραχωρήθηκαν από τους Aγγλους στην Τουρκία.
Αλλά μια άλλη φορά γι’ αυτούς.
Εδώ, θ’ αναφερθώ στα καίρια πλήγματα που κατάφεραν στις Γερμανικές και Ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι ηρωικοί αεροπόροι μας, με ορμητήριο τη Μέση Ανατολή και που 67 από αυτούς, οι περισσότεροι χειριστές, δεν γύρισαν στην πατρίδα.
Σκληροί εξ ουρανού τιμωροί των ναζίδων για τα εγκλήματα των κατά του κρητικού λαού, οι αεροπόροι μας έγραψαν μια εποποιία στους ουρανούς της Κρήτης και σε μερικά περιστατικά από αυτήν θα αναφερθώ.
Όπως πολλοί αξιωματικοί των άλλων όπλων έτσι και οι ηρωικοί μας αεροπόροι, οι περισσότεροι από όσους επέζησαν ή έμειναν γεροί από την εποποιία του αλβανικού μετώπου και της ναζιστικής εισβολής, κατέφυγαν στην Αίγυπτο με πλωτά μέσα ή με μερικά σαραβαλιασμένα υπολείμματα της αεροπορίας μας.
Σιγά – σιγά ανασυντάχθηκε η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία και άρχισε να παίρνει μέρος στις επιχειρήσεις της έρημου με αποκλειστικά ελληνικά σμήνη ή με σμήνη ενταγμένα σε βρετανικές αεροπορικές μονάδες.
Η μεγαλύτερη ημέρα όμως για την πολεμική μας αεροπορία στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής ήταν η 23η Ιουλίου 1943, όταν δόθηκε η εντολή στα ελληνικά φτερά να πετάξουν για πρώτη φορά πάνω από τη σκλαβωμένη πατρίδα, με στόχο την Κρήτη. Την Κρήτη που είχε γίνει ολοκαύτωμα από τις εκτελέσεις άμαχων και την καταστροφή διά πυρός και σιδήρου πολλών χωριών της.
Στο αεροδρόμιο της ερήμου Σίντι Μπαράνι μέσα σε μια νύχτα συγκεντρώθηκαν αεροπόροι μας και από τα άλλα αεροδρόμια. Συνωστισμός γύρω από τον Έλληνα διοικητή για το ποιοι θα πετάξουν, ο οποίος αδυνατώντας να επιλέξει αυτούς που θα πετούσαν, γιατί όλοι απαιτούσαν να πάρουν μέρος σ’ αυτή την αποστολή, διάλεξε με κλήρο τα πληρώματα. Οι κερδισμένοι έκαναν τέτοιο πανηγύρι που οι Αγγλοι συνάδελφοι των νόμιζαν ότι τέλειωσε ο πόλεμος, αλλά οι αεροπόροι μας τους εξηγούσαν ότι τώρα αρχίζει!
Ξημερώματα ένας σεισμός συνετάραζε το Σίντι Μπαράνι από τους κινητήρες των 183 αεροπλάνων που ξεκινούσαν για την Κρήτη. Μέσα σ’ αυτά δυο ελληνικές μοίρες με 22 “Χάρικεϊν” η καθεμιά. Σαράντα τέσσερα (44) ελληνικά αεροπλάνα με ψυχωμένους Έλληνες πιλότους. (Τα Χάρικεϊν ήταν αεροσκάφη μονοκινητήρια, μονοθέσια διώξεως – βομβαρδισμού με 12 πολυβόλα).
Οι τρεις αγγλικές και μια αυστραλέζικη μοίρα είχαν αεροπλάνα “Μπόλτιμορ” (δικινητήρια με τετραμελές πλήρωμα). Στα Χάρικεϊν είχαν προστεθεί δεξαμενές καυσίμου γιατί οι κανονικές δεν κάλυπταν την απόσταση στην Κρήτη με επιστροφή.
Οι εντολές ήταν κατηγορηματικές: Πτήση σε ύψος ενός μέτρου πάνω από τη θάλασσα για να μην εντοπισθούν. Πτήση τόσο χαμηλά αληθινή δοκιμασία για τους πιλότους γεμάτη κινδύνους πριν φτάσουν στην Κρήτη. Και ακόμη αυστηρή απαγόρευση συνομιλίας με τα ραδιοτηλέφωνα έστω και ακόμη από κάποιον που θα πέσει στη θάλασσα.
Στην απογείωση η πρώτη ηρωική πράξη. Ο πιλότος Αθανασάκης έχασε από κακή στήριξη τη μια εφεδρική δεξαμενή και ενημερώθηκε από τον πύργο ελέγχου να επιστρέψει γιατί θα έμενε στη μέση της διαδρομής. Ο Αθανασάκης αρνήθηκε να χάσει την ευκαιρία και συνέχισε. Μετά την επιχείρηση μη έχοντας καύσιμα για την επιστροφή προσπάθησε ανώμαλη προσγείωση στη Νίδα του Ψηλορείτη. Μόλις βγήκε από το αεροπλάνο κυκλώθηκε από γερμανική περίπολο. Δεν θέλησε να συλληφθεί αιχμάλωτος και με το τέλος του πολέμου να γυρίσει στο σπίτι του. Δεν παραδίδεται! Τραβά το πιστόλι του και πυροβολώντας τους Γερμανούς τρέχει σε μια χαράδρα και δίδει μάχη για ώρα, μέχρι που του τέλειωσαν οι σφαίρες και εκτελέσθηκε με πολυβόλο από τους Γερμανούς. Αντικρίζοντας την Κρήτη με δάκρυα στα μάτια ο αρχηγός δίδει την εντολή της “επίθεσης”. Πρώτη στη μάχη η Ελληνική Σμηναρχία Αρχίζουν από την Ιεράπετρα, ακολουθούν το δημόσιο δρόμο προς Αγιο Νικόλαο και μετά προς Ηράκλειο. Σαν τυφώνας από τον ουρανό σκορπούν τον όλεθρο στους Γερμανούς. Σε όλη τη διαδρομή με χαμηλές διελεύσεις ανατινάζονται αυτοκίνητα, χτυπιούνται εγκαταστάσεις, πυρπολούνται καταυλισμοί, τινάζονται στον αέρα αποθήκες πυρομαχικών και καυσίμων. Από τους καπνούς ο πρωινός ήλιος σκοτεινιάζει. Τα γερμανικά αντιαεροπορικά όμως σε πλήρη δράση παγιδεύουν τις εξόδους των αεροσκαφών.
Όταν τελείωσαν σύμφωνα με το σχέδιο πήραν πορεία Νότια και τα σμήνη άρχισαν να συγκροτούνται πάλι σε σχηματισμούς.
Οι Αυστραλοί έπεσαν όλοι από την μοίρα των βομβαρδιστικών. Μόνο ένα “Μπόλτιμορ” επιστρέφει. Από τους Έλληνες λείπουν ο Αθανασάκης, ο Σκάντζικας και ο Δούκας. Οι αεροπόροι μας όμως είχαν πάρει εκδίκηση για τα δεινά των Κρητικών που υπόφεραν από τους Ναζί.
Από εκεί και πέρα οι επιδρομές στην Κρήτη γίνονται καθημερινές από τα ελληνικά σμήνη. Κατακαίουν τον εχθρό όπου τον συναντούν. Πάντα στην επιστροφή τα αεροπλάνα μας είναι χτυπημένα από ριπές πολυβόλων και θραύσματα αντιαεροπορικών βλημάτων.
Στις 24 του Οκτώβρη του ίδιου έτους, ο χειριστής Κοσκινάς παίρνει εντολή να πετάξει στην Κρήτη για να βομβαρδίσει τον γερμανικό καταυλισμό στο νησί της Γαύδου που την προηγούμενη ημέρα είχαν φωτογραφίσει τα αναγνωριστικά αεροπλάνα Με ένα αεροσκάφος “Μπόλτιμορ” της 13ης Μοίρας ελαφρών βομβαρδιστικών θα γινόταν η επίθεση Πετώντας πάλι λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα μετά μιάμιση ώρα αντίκρισε τη Γαύδο και αφού έκανε δυο κύκλους πάνω από το νησί και την Γαυδοπούλα κατευθύνθηκε εκεί που έδειχναν οι φωτογραφίες. Δεν έβλεπε όμως καμία κίνηση στον καταυλισμό, επειδή για κακή του τύχη ήταν η ήμερα αλλαγής της φρουράς και οι Γερμανοί βρισκόταν σε τρία μεγάλα καΐκια στο λιμανάκι του Καραβέ. Άφησε πάνω τους τις δυο από τις τέσσερις βόμβες του αλλά μπήκε στο μπαράζ των συγκεντρωμένων αντιαεροπορικών των καϊκιών και χτυπήθηκε. Με σκοτωμένο τον πολυβολητή του Νεοζηλανδό, πραγματοποιεί αναγκαστική προσθαλάσσωση δυο μίλια έξω από την Γαύδο. Παρ’ ότι χτυπήθηκε στο κεφάλι από την προσθαλάσσωση έπεσε στο νερό φουσκώνοντας το ατομικό βαρκάκι του και κολύμπησε ως τον παρατηρητή που τραυματισμένος πνιγόταν και έκλαιγε. Η οδύσσειά του μέχρι την απελευθέρωση είναι απερίγραπτη. Πρώτα στη Γαύδο, μετά στα Χανιά, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη τραυματισμένος, μισόγυμνος μέσα στον χειμώνα χωρίς καμία περίθαλψη από τους Ναζί ή κάποιο ρούχο παλιό, με την βαρβαρότητα στα όρια της παραφροσύνης να τον μεταφέρουν πεζό από την Αθήνα στο Τατόι κ.λπ. μετά στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως απ’ όπου ελευθερώθηκε, έχοντας φθάσει στα τελευταία όρια αντοχής, από τους Σοβιετικούς.
Σε μια άλλη επίθεση στην Κρήτη την 7η Νοεμβρίου ο διοικητής της 336ης Μοίρας Σπύρος Διαμαντόπουλος, δεν γύρισε στο αεροδρόμιο του Σίντι Μπαράνι. Είχε καταρριφθεί στην Κρήτη. Την “εκδίκηση” ανέλαβαν να πάρουν τέσσερις χειριστές διώκτες των Χάρικεϊν, που απογειώνονται νύχτα της 14ης Νοεμβρίου 1943 για επιδρομή στην Κρήτη. Κανένα από τα τέσσερα αεροπλάνα δεν επέστρεψε ποτέ. Τα δυο καταρρίφθηκαν στο χωριό Επισκοπή Ιεράπετρας. Το τρίτο πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση στην ακτή της Ιεράπετρας και το τέταρτο στο Γαϊδουρονήσι.
Σελίδες από τα ηρωικά κατορθώματα των Ικάρων μας που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Για να υπάρχει η μνήμη τιμής, αλλά και η μνήμη παραδείγματος.
