Επίγειος παράδεισος

Ένας ποταμός που μοιάζει με ατέρμονη θάλασσα. Ηρεμία. Ουρανός και ύδωρ, ένα. Hχοι και χρώματα, μονάχα της φύσης. Πνοή μυσταγωγίας. Μια μοναχική ξύλινη ψαρόβαρκα λικνίζεται μελωδικά, σχεδόν αιωρείται πάνω στα ατάραχα νερά, κάπου εκεί στο ορίζοντα…
Η βάρκα του συνεργείου πλησιάζει μετά προσοχής, προσοχής να μην διαταράξει όσο το δυνατόν την υπερκόσμια σχεδόν γαλήνη που βασιλεύει. Ο δημοσιογράφος ζητά άδεια να επιβιβαστεί στην τράτα και ο  ψαράς, νεαρός σε ηλικία και χαμογελαστός στην ψυχή απ’ ότι φαίνεται από την φυσιογνωμία του, την προσφέρει απλόχερα. Ο ρεπόρτερ θέλει να μάθει. Πόσες ώρες περνάει περιμένοντας υπομονετικά τα ψάρια να βρουν τον δρόμο τους για τα δίκτυα του; Αρκετές, τουλάχιστον τρεις. Συναντάει, επικοινωνεί με κανέναν όλο αυτό το χρονικό διάστημα; Όχι. Και τότε ο δημοσιογράφος κάνει την καίρια ερώτηση. Τί σκέφτεται άραγε τόσες ώρες που περιμένει;! Πολλά θα περίμενε κανείς.
Η απάντηση ωστόσο, έρχεται αφοπλιστική. «Μα τι άλλο»; απαντάει καλόκαρδα ο νέος, «Φυσικά τα ψάρια που θα πιάσω!». Μια ανεπαίσθητη απογοήτευση σκιάζει στιγμιαία τη ματιά του δημοσιογράφου και ίσως και κάποιων από τους θεατές του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ. Σίγουρα κάποια άλλη απάντηση θα περίμενε ο παρουσιαστής. Iσως να προσδοκούσε ότι ο μοναχικός επιβάτης της ψαρόβαρκας θα σκεφτόταν την αγαπημένη του, θα έκανε όνειρα και  σχέδια για το μέλλον ή ίσως  θα του μιλούσε για τα μεταφυσικά μονοπάτια που αναπόφευκτα θα έπρεπε να αναζητήσει ο νους σε ένα τέτοιο ονειρώδες τοπίο. Ή  ακόμα  και θα του αποκάλυπτε το μυστικό του ειρηνικού βίου ή τα λόγια σοφίας που ο Θεός θα όφειλε να του είχε σιγοψιθυρίσει στο αυτί. Έμπειρος ο δημοσιογράφος υπομειδιά και γρήγορα, ακολουθώντας μια φυσική, θα έλεγε κανείς, πορεία πραγμάτων, η συνέντευξη παίρνει τέλος για να δώσει τη θέση της σε μια αρμονική συνύπαρξη δύο αντρών που ψαρεύουν συντροφικά, αμίλητοι, χαμένοι κάπου εκεί, στο μαγευτικό Δέλτα του Δούναβη..
Το πλάνο ξεμακραίνει καλλιτεχνικά, οι τίτλοι τέλους πέφτουν, το φωτεινό κουτί σιωπά. Οι εντυπώσεις ανάμεικτες. Κυρίαρχο ένα κάποιο αίσθημα μεταξύ προβληματισμού και απογοήτευσης. Αλήθεια, δεν είναι μάλλον υπερβολική προσδοκία να περιμένει κανείς να μάθει το νόημα της ζωής από ένα νεαρό ψαρά, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να ζει σε έναν επίγειο παράδεισο; Μάλλον πως ναι.
Παρ’ όλα αυτά  η πεζή απάντηση του αλιέα δεν λέει να φύγει από το νου μου. Και τότε το συνειδητοποιώ! Τα φαινομενικά απλοϊκά λόγια του ψαρά έκρυβαν όντως την μεγαλύτερη σοφία. Την σοφία που διδάσκει ότι τα μεγάλα πολύ συχνά βρίσκονται στα μικρά, ότι τα ουράνια κατοικούν στα γήινα, η ποίηση στην πεζή καθημερινότητα, ότι απλά η ανθρώπινη ευτυχία μπορεί καμιά φορά να συμπυκνωθεί σε μια ταπεινή  ψαριά…