Επειγόντως μια πυξίδα ελληνικής κατασκευής

Στο πλαίσιο της κακής συνήθειας που έχουμε ως λαός να ρίχνουμε την ευθύνη ο ένας στον άλλο, πρέπει να προσθέσουμε και την τάση για μονόπλευρη στήριξη της ελπίδας μας σε εξωτερικούς παράγοντες.
Τη μια ήταν οι Ρώσοι που θα μας έδιναν χρήματα, την άλλοι ήταν οι Κινέζοι και τέλος ακολούθησαν οι Πέρσες. Δεν πήραμε ούτε ρούβλι, ούτε γουάν, ούτε ριάλι. Μετά ρίξαμε τις ελπίδες μας στον Ιγκλέσιας των Podemos. Προς το παρόν θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση για χρόνια και μάλιστα με χαμηλά ποσοστά και τρίτο κοινοβουλευτικό σε σειρά κόμμα. Μετά είχαμε το Brexit, άλλα και με αυτό δεν είδαμε χαΐρι.
Τώρα βαπτίσαμε “ελπίδα” τον Σουλτς και εστιάζουμε στις θετικές συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα και την Ευρώπη η νίκη του στις γερμανικές εκλογές. Αν βέβαια κάποια στιγμή αντιληφθούμε ότι, η Γερμανία ως χώρα έχει μια συγκεκριμένη πολιτική η οποία παρουσιάζει μια συνέχεια και δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, δε θα τρέφαμε ελπίδες.
Δυστυχώς δεν έχουμε διδαχθεί καθόλου από τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος πρώτα έχτιζε μέσα και εκμεταλλευόμενος τις εξωτερικές συνθήκες κέρδιζε και έξω προς όφελος της πατρίδας. Δεν μπορεί να συσπειρώνεται ο λαός γύρω από πολιτικά στίγματα και πρόσωπα που έχουν την αναφορά τους σε εξωτερικούς παράγοντες.
Οφείλουμε πρωτίστως να κρατάμε στα χέρια μας μια πυξίδα ελληνικής κατασκευής.