Έντεκα δισ. κόστισε η κηδεία της βασίλισσας της Αγγλίας, αυτό άκουσα ή το διάβασα κάπου, δεν θυμάμαι, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Έντεκα δισ. σε λίρες Αγγλίας ή σε ευρώ, μήτε αυτό το θυμάμαι, συγκράτησα όμως το ποσό έντεκα δισ. βέβαια δεν τα πήραν από το δικό μου πορτοφόλι αυτοί που τα ξόδεψαν, αλλά και να μου τα ζητούσαν δεν είχα και μήτε έχω να τους δώσω.
Συνταξιούχος είμαι και το πορτοφόλι μου, στη μέση του μήνα, το ανοίγω να πάρω στον εγγονό μου το μικρό μια σοκολάτα και το βρίσκω σχεδόν αδειανό. Ψάξε λέω παππού Δημήτρη ίσως να έχει στριμωχτεί κανένα 2ευρω κάπου και με τα υπόλοιπα 2λεπτα ίσως φθάσουν να πάρεις τη σοκολάτα του εγγονιού σου. Τέλος πάντων. Η αλήθεια είναι ότι ο βασιλιάς της Αγγλίας σίγουρα δεν μου ζήτησε.
Τώρα πού τα βρήκαν τόσα χρήματα και τα ξόδεψαν για την ταφή της βασίλισσάς τους αυτοί ξέρουν κι ορισμένοι άλλοι δισεκατομμυριούχοι, γιατί αυτοί γνωρίζουν τους τρόπους πως να κερδίζουν πολλά εκατομμύρια, πολλές φορές σε μια μόνο μέρα. Αφού μπορούν, λέω εγώ ο συνταξιούχος, γιατί να μην πλουτίζουν. Εμένα – λέω εγώ τώρα – μου κουτσουρέψανε την σύνταξη δέκα – έντεκα φορές, κι αυτό δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά μήτε και αυτό έχει καμιά σημασία. Δεν μου κουτσούρεψε βέβαια τη σύνταξή μου η κυβέρνηση της Αγγλίας… όχι, αυτό αν το έλεγα θα ήταν μεγάλο ψέμα.
Μαζεύτηκαν λοιπόν στην Αγγλία πάρα πολλοί βασιλείς, πριγκίπισσες, πρωθυπουργοί κι ένα σωρό άλλα επιφανείς πρόσωπα και τίμησαν με την παρουσία τους την αποδημούσα βασίλισσα και την συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία. Έτσι ήθελαν έτσι έκαναν. Ποιος θα τους εμπόδιζε ή ποιόν θα ρωτούσαν αν έπρεπε να μεταβούν στην Αγγλία, ξοδεύοντας βέβαια αρκετά χρήματα όχι από την τσέπη τους αλλά από τον προϋπολογισμό του κράτους τους; Κι αν δεν έχω δίκιο γι’ αυτή την διαπίστωση ας με διαψεύσουν κι εγώ εγγράφως θα τους ζητήσω συγνώμη. Ας είναι όπως είναι τα πράγματα κι ας βρει ο καθένας από όλους «εμάς» που βρήκαν και ξόδεψαν τόσα χρήματα. Τέλος πάντων.
Τώρα την τίμησαν την μακαρίτισσα, την έψαλαν, της έδωσαν με τον τρόπο του ο καθένας τον τελευταίο χαιρετισμό, άλλοι περιμένοντας ώρες ολόκληρες στην σειρά, πολλοί κλαίγοντας κι άλλοι με μεγάλη ή ελάχιστη σοβαρότητα κλπ και την έκλεισαν στην τελευταία της κατοικία, την επιμελώς διακοσμημένη και πάλι δακρυσμένοι έφυγαν.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσω ότι τους βασιλείς στην εποχή των φαραώ – οι γραφές το γράφουν δεν το λέω εγώ – μαζί με τους αποδημώντας βασιλιάδες έστελναν οι διοικούντες τότε και ζωντανούς υπηρέτες «σκλάβους» να υπηρετούν και να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες του βασιλέως και στον κάτω κόσμο. Ευτυχώς, αυτός ο τρόπος ταφής καταργήθηκε, δεν γνωρίζω πότε, και σταμάτησαν να θυσιάζουν σκλάβους. Καλό αυτό, το γράφω όμως για να μην ξεχνιόμαστε.
Ευτυχώς στις εποχές των βασιλιάδων των δικών μας δεν γίνονταν θυσίες ανθρώπων. Έτσι νομίζω ότι γινότανε τότε. Εμείς τους τιμούσαμε με διαφορετικούς τρόπους. Πρώτα – πρώτα τους χτίζαμε ένα πολυτελέστατο παλάτι γιατί που να έμεναν οι άνθρωποι; Σε τρώγλες, όπως έμενε ο απλός λαός τότε; Αυτό θα ήταν ντροπή για το έθνος. Στην συνέχεια τους έγραφε, δεν ξέρω ποιος, απολυτίκιο θαρρώ πως το έλεγαν, και το έψελναν στις λειτουργίες, που τα λόγια δεν τα θυμάμαι αν και το έψελνα ήμουν μικρός, να τον φυλάει ο Μεγαλοδύναμος θαρρώ πως έλεγε. Έπειτα, για να τους τιμήσουμε βαπτίσαμε θαρρώ το σώμα της χωροφυλακής σε βασιλική χωροφυλακή, κι αν όμως κάνω λάθος διορθώστε με. Δεν ξεχνούσαμε να φωνάζουμε σε εθνικές εορτές πρώτα βέβαια ζήτω το έθνος και δεύτερο ζήτω ο βασιλέας. Όταν παντρεύτηκε η πριγκίπισσα Σοφία, έτσι νομίζω την έλεγαν, το βασιλιά της Ισπανίας την προικίσαμε με πενήντα χιλιάδες χρυσές λίρες. Εγώ όμως γύριζα ξυπόλητος ή φόραγα για υποδήματα γουρουνοτσάρουχα και οι έχοντες την ηλικία μου ξέρουν τι λέω. Τέλος, όταν αποδημούσε ο εκάστοτε βασιλιάς λέγαμε, αν θυμάμαι καλά ‘’ο βασιλιάς απόθανε’’ για να έχει και ρυθμό αυτό που ξεφωνίζαμε. ‘’Ο βασιλιάς απόθανε ζήτω ο βασιλεύς’’. Γιατί τη θέση του, το θρόνο του καλύτερα, τον κληρονομούσε ο πρωτότοκος γιός, αμέσως, για να μην μείνει το έθνος μήτε στιγμή δίχως βασιλιά. Στα βασιλευόμενα χρόνια που έζησα εγώ πρίγκιπας ήταν ο εξαδάχτυλος Κωνσταντίνος, έτσι λέγανε, γιατί εγώ δεν τον είδα ποτέ να βεβαιωθώ αν έχει έξι δάκτυλα στο καθένα χέρι του.
Υπηρέτησα όμως την πατρίδα ως στρατιώτης κι έτυχε να καταταγώ πρώτα στην Τρίπολη ως ανεπίλεκτος κι αμέσως μετά με πήγε η πατρίδα στο Μεγάλο Πεύκο και υπηρέτησα στα Λ.Ο.Κ. όχι όμως στην Ελλάδα, στην Κύπρο παρακαλώ. Τώρα, στην στρατιωτική στολή μου, ήθελα δεν ήθελα μου βάλανε στην επωμίδα του μπουφάν, δίχως να με ρωτήσουν αν το θέλω, το ‘’Κ’’ βαμμένο κόκκινο, δηλαδή ‘’Κωνσταντίνος’’. Άσε που φύλαγαν – έτσι έλεγαν – την καραβάνα που έτρωγε ο βασιλιάς όταν υπηρέτησε ή μάλλον πέρασε από το Μεγάλο Πεύκο στα Λ.Ο.Κ. Να πω και κάτι ακόμα, ήταν μεγάλη τιμή για τον όποιο στρατιώτη λοκατζή πήγαινε να ακουμπήσει έστω λίγο την καραβάνα του Κωνσταντίνου. Τέλος πάντων. Απαλλαχτήκαμε απ’ αυτόν τον θεσμό και ησυχάσαμε από δαύτον, έτσι λέω εγώ.
Ας έρθουμε όμως στην αρχή του σημερινού μας άρθρου. Ξεπροβοδίσαμε λοιπόν την βασίλισσα που μάλλον με τόσα χρυσαφικά που θα κουβαλούσε οδεύοντας προς τον Άδη μπορεί – λέω εγώ τώρα – μπορεί να θαμπωνότανε ο αγλύκαντος, έτσι τον ονόμασα εγώ τον χάρο και αντί να την πάει στην κόλαση και να την πάει στον παράδεισο, λέω πάλι εγώ.
Τέλος όταν έφυγαν οι καλεσμένοι, δεν ξέρω αν τους κάλεσαν οι συγγενείς της βασίλισσας αλλά στις κηδείες δεν καλούνε κόσμο κι όποιος θέλει πηγαίνει, έτσι γνωρίζω εγώ, μπορεί όμως και να κάνω λάθος, όταν λοιπόν έφυγαν από το ανάκτορο οι περιωπής κύριοι και κυρίες για να πάνε να θαυμάσουν τα αξιοθέατα της χώρας της Μ.Β. σκορπίστηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη θαυμάζοντας τα αξιοθέατα της πόλης. Μερικοί όμως που δεν είχαν ξαναπάει στην Αγγλία, με το θλιβερό γεγονός, δηλαδή το θάνατο της Μεγαλειότατης, τους δόθηκε η ευκαιρία να πάνε και στο μουσείο που φιλοξενούνται τα κλεμμένα γλυπτά της πατρίδας μας. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα μας. Κι ερωτώ, γιατί κύριοι δεν είπατε ούτε μια λέξη για την επιστροφή των ελληνικών θησαυρών στην πατρίδας μας, στον τόπο που ελληνικά χέρια τα σμίλεψαν; Βέβαια δεν περιμένω απολύτως καμία απάντηση, θα ήμουν αφελείς αν πίστευα κάτι τέτοιο.
Τέλος, κλείνω με τα παρακάτω που θα γράψω. Δεν πιστεύω να έπιασαν τόπο τόσες τιμές και τόσα χρήματα που ξοδεύτηκαν. Έφυγαν σαν τον καπνό στον αέρα. Βέβαια, πολύ καρπώθηκαν απ’ αυτό το θλιβερό γεγονός. Έβγαλαν πάρα πολλά χρήματα. Έπειτα ορισμένες περιωπής κυρίες έδειξαν σε όλο τον κόσμο, πρώτα τη μεγάλη θλίψη τους και κοντά σε αυτή και πολλά προτερήματά τους π.χ. τα κάλλη τους, τα χρήματά τους, τα ακριβά ρούχα τους κι ας ήταν μαύρο χρώμα, τα ακριβά καπέλα τους κι ένα σωρό άλλα, που σίγουρα θα έκαναν πολλές από τις παρευρισκόμενες να τις ζηλέψουν. Και λέω εγώ τώρα, φεύγοντας γιατί δεν σταμάτησαν σε κάποια χώρα π.χ. Αφρική, να δούνε την κατάντια εκείνων των δύστυχων ανθρώπων που δεν έχουν μήτε νερό να πιούνε; Το κουβαλούν πρωτίστως, οι γυναίκες ή τα παιδιά, όλοι ξυπόλητοι, από τρία – τέσσερα χιλιόμετρα μακριά με διάφορα σκεύη. Αν περνούσε όμως από τη σκέψη τους ότι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν σε αυτή τη μάταια επίδειξη, λέω εγώ, αν τα ξόδευαν για την καλυτέρευση της ζωής εκείνων των δύστυχων συνανθρώπων μας όχι μόνο θα τους ευγνωμονούσαν αλλά θα τους προσκυνούσαν σαν να ήταν άγιοι.
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
