Δεν είναι δυνατόν, όταν δεν μπορείς να χαλιναγωγήσεις τον εαυτό σου, να ηγηθείς μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων ή να δημιουργήσεις μια σωστή οικογένεια… θα αποτύχεις, γιατί θα σε εμποδίζουν τα δικά σου ‘’θέλω’’. Πολύ περισσότερο δε, δεν μπορείς να γίνεις ο αγαπητός και σωστός ηγέτης στην χώρα σου και να σταθείς όρθιος και με το κεφάλι ψηλά ως υπεύθυνος και ως δίκαιος βάζοντας μπροστά τα δικά σου ‘’θέλω’’ και τις δικές σου φιλοδοξίες.
Επίσης δεν μπορείς να έχεις εσύ αμύθητη περιουσία και πλούτη και να μιλάς για φιλανθρωπία ή να λες για την ισότητα των λαών της Γης ή ότι είναι καθήκον όλων μας να μοιράζονται δίκαια τα πλούτη του πλανήτη μας, όταν σε πολλά μέρη της Γης υπάρχουν συνάνθρωποι σου, ιδίως παιδιά, που υποσιτίζονται ή πίνουν ακάθαρτο νερό ενώ εσύ τρως χαβιάρι για πρωινό και έχεις πισίνα έξω από τη βίλα σου ή μέσα σ’ αυτή, γιατί και αν το πεις δεν θα σε πιστέψει κανένας.
Δεν έχεις το δικαίωμα, άσχετο αν το παίρνεις μόνο σου γιατί έχεις δύναμη, να μιλάς για ειρήνη, κηρύσσοντας συγχρόνως πόλεμο σε μια άλλη χώρα αναίτια γιατί έχεις πληροφορίες ότι απειλείται η δική σου χώρα με τα οπλικά συστήματα που διαθέτει ή προσπαθεί να τα βελτιώσει ακόμα περισσότερο και για να την εμποδίσεις να το πετύχει σκοτώνεις χιλιάδες γυναικόπαιδα ισοπεδώνοντας τις πόλεις της και τα χωριά της, σκορπίζοντας τον όλεθρο και την καταστροφή. Δεν το έχεις το δικαίωμα αυτό. Αυτός ο κανόνας είναι κανόνας της ζούγκλας που εκεί επιβιώνει μόνο ο δυνατότερος.
Τώρα, για να διοικείς δίκαια πρέπει πρώτα να σέβεσαι και να υπακούς πρώτος εσύ τους νόμους της χώρας σου και να απονέμεις δικαιοσύνη αμερόληπτα και με τόλμη κι ας γνωρίζεις ότι ίσως να βρεθείς αντιμέτωπος με τους δυνατούς της χώρας σου και μπορεί να χάσεις ακόμα και την θέση σου. Τότε και μόνο τότε θα μείνεις στην ιστορία ως ‘’δίκαιος Αριστείδης’’.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν βρέθηκε με τα στρατεύματά του στην αχανή έρημο της Αιγύπτου, από την ταλαιπωρία και την αφόρητη ζέστη δίψασαν αλλά νερό δεν υπήρχε κι άρχισαν κάπως να διαμαρτύρονται. Τότε διέταξε τους υπασπιστές του να του πάνε ένα παγούρι με νερό και οι υπασπιστές του αυτό έκαναν.
Ο Μέγας εκείνος στρατηλάτης παίρνει το παγούρι με το νερό και μπροστά από τα στρατεύματά του το χύνει κάτω στην πυρωμένη άμμο. ‘’Δεν αποτελώ εξαίρεση εγώ από τους μαχητές μου…’’ μάλλον αυτό πρέπει να σκέφτηκε. Έτσι πρέπει ή μάλλον έτσι επιβάλλεται να πράττει ο άξιος αρχηγός.
Δυστυχώς σήμερα δύσκολα συναντάς τέτοιους περήφανους ηγέτες, με πυγμή και με ατσάλινη θέληση. Οι περισσότεροι σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα και το πως θα κρατηθούν στην εξουσία, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντα του λαού τους.
Τώρα, πριν από πολλά χρόνια που δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμα τα συμβόλαια, στις συναλλαγές και στις αγοραπωλησίες συμβόλαιό τους ήταν ο ‘’λόγος τιμής’’. Όταν συμφωνούσαν κι έλεγαν το ‘’λόγο τιμής’’, τον λόγο τους δεν το πρόδιδαν ποτέ. Σήμερα κυριαρχεί το ψέμα και έχει φθάσει ο κόσμος στο σημείο μηδέν και δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον και πολύ περισσότερο τους ηγέτες της χώρας τους. Άλλα τους τάζουν πριν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους κι άλλα πράττουν έπειτα από την κατάκτησή της. Σήμερα ο πλούτος της χώρας τους δεν μοιράζεται δίκαια και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι πολλοί πιτήδειοι πίνουν τον ιδρώτα των φτωχών και τους κλέβουν. Όταν δε βρεθούν στα δικαστήρια, ελάχιστοι δρασκελίζουν το κατώφλι της φυλακής, οι πιο πολλοί βγαίνουν πεντακάθαροι και με λευκά τα ματωμένα χέρια τους από το αίμα των θυμάτων τους.
Πολλοί τρώνε χαβιάρι για πρωινό – όπως και πιο πάνω γράφω – ενώ χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας τρώγοντας με επιφύλαξη ακόμα και το ψωμί. Πολλοί απόμαχοι μικροσυνταξιούχοι στην ύπαιθρο, σε απομακρυσμένα χωριά της χώρας μας, με δυσκολία πίνουν ένα καφέ στο καφενείο του χωριού γιατί με 350 ευρώ σύνταξη που τους δίνει το κράτος πως να περισσέψουν δύο ευρώ για τον καφέ κι όχι μόνο καφέ αλλά στερούνται και πολλά άλλα αγαθά απαραίτητα για την επιβίωσή τους. ‘’Προτεραιότητα έχει η αγορά των φαρμάκων…’’, αυτό λένε αν τους ρωτήσεις και τους βλέπεις να κυκλοφορούν με μπαλωμένο παντελόνι λες και ζούνε ακόμη στην μεταπολεμική εποχή.
Ακούνε και φρίττουν από το μικρό ραδιόφωνο, γιατί σε πολλά χωριά δεν υπάρχει η τηλεόραση, ότι ξοδεύονται δις εκατομμύριά για διάφορες δαπάνες, π.χ. για κατασκευές δρόμων και έργων και ανατριχιάζουν. Γράμματα μπορεί να μην ξέρουν οι άνθρωποι αλλά τους αριθμούς τους γνωρίζουν πολύ καλά. Ακούνε για την κατασκευή τεραστίων διαστάσεων δρόμων και τους πιάνει το παράπονο γιατί αυτοί για να πάνε στην πιο κοντινή κωμόπολη πρέπει να περπατήσουν τον δέκα χιλιομέτρων χωματένιο δρόμο, γιατί για να πάρουν ταξί θέλουν ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό χρημάτων γι’ αυτούς. Όμως τι άλλο μπορούν να κάνουν; Δεν έχουν άλλη επιλογή.
Ακούνε για τους μισθούς των βουλευτών ή για τους μισθούς που παίρνουν οι ανώτεροι υπάλληλοι, 20-25 χιλιάδες ευρώ το μήνα και νομίζουν αυτοί οι ήρωες του ’40 ότι ζουν έξω από τα σύνορα της πατρίδας που αυτοί την απελευθέρωσαν από τον βάρβαρο κατακτητή, αφήνοντας μέρος από τις σάρκες τους στις χαράδρες των βουνών της Αλβανίας και της αιματοβαμμένης Πίνδου.
Ε, όχι κύριοι. Δεν είστε δίκαιοι ηγέτες. Διοικείτε όπως βολεύει εσάς και το σινάφι σας που τυφλά σας ακολουθεί γιατί έτσι, κοντά σε ‘σας βολεύονται κι εκείνοι.
Μπορεί ορισμένοι νέοι να μου πουν ότι υπερβάλω με τα όσα γράφω, γιατί όσοι πολέμησαν στον πόλεμο του ’40 έχουν πλέον αποδημήσει στα ουράνια σκηνώματα και ελάχιστοι απ’ αυτούς είναι ακόμα στη ζωή. Σε αυτούς που ίσως αμφιβάλλουν για τα γραφόμενά μου έχω να τους πω ότι και η γενιά της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα απόμειναν στα χωριά γιατί είτε δεν μπορούσαν, δεν είχαν δηλαδή την οικονομική άνεση να σπουδάσουν ή γιατί απόμειναν στο χωριό επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, πολλοί δε απ’ τους απόμαχους τους κατοικούντες σήμερα στα χωριά μας είναι συνταξιούχοι πλέον και πήγαν στο χωριό τους γιατί πονάνε τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και η σύνταξη που παίρνει ένας συνταξιούχος απ’ αυτούς άιντε να είναι η μεγαλύτερη 600 ευρώ. Τι να πούμε τώρα γι’ αυτούς; Ότι τους φτάνουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια την υπόλοιπη ζωή τους; Ορισμένοι από εσάς κύριοι παίρνετε πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ το μήνα και κάνετε απεργίες να σας δώσει το κράτος περισσότερα. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω χιλιάδες παραδείγματα αλλά πιστεύω ότι δεν θα προσθέσω περισσότερες αδικίες που γίνονται μεταξύ των εργαζομένων.
Τέλος, κλείνω το σημερινό μου άρθρο επισημαίνοντας ότι ο ηγέτης που αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας, όποιος και όποτε γίνεται αυτό, πρέπει να είναι δίκαιος ηγέτης για όλους τους Έλληνες.
Τολμηρός σε θέματα όποτε κινδυνεύει η ακεραιότητα της χώρας και τα συμφέροντα της, ενώ οι άλλοι αρχηγοί και οι βουλευτές των άλλων παρατάξεων να τα λένε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη, άμα θέλουμε να μην συρρικνωθεί περισσότερο η χώρα μας. Το γράφω αυτό γιατί, κάποιοι ηγέτες της πριν από χιλιάδες χρόνια την παρέλαβαν διαχωρισμένη σε μικρά κρατίδια, τα ένωσαν και στην συνέχεια την έκαναν αυτοκρατορία και αυτό το πέτυχαν κύριοι γιατί ήταν ενωμένοι στις δύσκολες στιγμές του έθνους μας.
*Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
είναι συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
