Πριν από πολλές δεκαετίες, για να συµπληρώσω τα του ζην στην οικογένεια µου, παρόλο που ήµουν µισθωτός δηµόσιος υπάλληλος ο µισθός που µου έδινε το κράτος δεν έφτανε να καλύψω τις καθηµερινές ανάγκες και για να συµπληρώσω τα έσοδα µου δούλευα ως σερβιτόρος στα µαγαζιά του λιµανιού των Χανίων κι όχι µόνο. Πιστέψτε µε ότι ποτέ κανένας απ’ τους παρισταµένους µου δεν µου είπε το παραµικρό, αν και ήξεραν ότι αυτή η δεύτερη δουλειά µου απαγορευόταν να την εξασκώ από το νόµο. Αντίθετα δε, κάποιοι από τους συναδέλφους µου µε βοηθούσαν να βρω χρόνο για την δεύτερη απασχόλησή µου µε διάφορους τρόπους. ∆εν ήµουν βέβαια ο πρώτος µήτε ο τελευταίος που ξενοδούλευα, πολλοί από τους συναδέλφους µου την ίδια δουλειά έκαναν. Πολλοί δούλευαν ταξιτζήδες τις ελεύθερες ώρες τους ή στις οικοδοµές κ.τ.λ. ∆ύσκολα τότε περνούσαν τα χρόνια, δηλαδή πριν από µια πεντηκονταετία περίπου. Τις παλέψαµε όλες τις δυσκολίες και προκόψαµε. ∆εν φτιάξαµε βέβαια βίλες και παλάτια αλλά τουλάχιστον δεν πεινάσανε οι οικογένειες µας.
Απ’ ότι είδα και βλέπω και σήµερα, οι νεότερες γενιές, µετά από την δική µου γενιά, την ίδια οδό του µεροκάµατου ακολούθησαν και σήµερα ακολουθούν, κυνηγώντας το κάτι παραπάνω απ’ ότι τους δίνει ο κορβανάς του κράτους.
Τώρα, το ποιος φταίει, τουλάχιστον για τους σηµερινούς πενιχρούς µισθούς, πολλοί είναι οι λόγοι που φθάσαµε σ’ αυτό το σηµείο, αλλά, µόνο οι εργαζόµενοι δεν ευθύνονται. Και καλά, στα χρόνια που δούλευα εγώ, η πατρίδα µας εξαθλιωµένη όπως ήτανε από τους κατακτητές, τον εµφύλιο σπαραγµό… λογικό ήταν να µην υπάρχουν πολλά χρήµατα στο ταµείο του δηµοσίου. Άλλωστε, έπρεπε να επουλώσουν τις πολλές πληγές που τους άνοιξαν οι βάρβαροι κατακτητές και ο εµφύλιος σπαραγµός.
Σήµερα όµως γιατί να µην φθάνει ο µισθός ενός εργαζόµενου σε όποιον τοµέα κι αν εργάζεται; Ή έχετε την εντύπωση κύριοι κυβερνώντες ή µη, µήπως νοµίζετε ότι π.χ. ο νεοπροσλαµβανόµενος πυροσβέστης µε τα 700 ευρώ που λαµβάνει καλύπτει τις καθηµερινές του ανάγκες; ∆ουλεύει ο άνθρωπος και το γνωρίζετε πολύ καλά κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Το ίδιο ακριβώς συµβαίνει και µε τους χωροφύλακες εργαζόµενους στον ιδιωτικό τοµέα κ.α. Αναγκάζονται οι άνθρωποι να κάνουν κι άλλες δουλειές.
Εκείνο όµως που δεν µπορώ να το καταλάβω, γιατί θέλετε να εφαρµόσετε, δεν ξέρω ποιος νόµος είναι, γιατί επαναλαµβάνω θέλετε το φιλοδώρηµα των σερβιτόρων να το ενσωµατώσετε στον πενιχρό µισθό τους και να το φορολογήσετε; Εδώ ταιριάζει η ρήση που λέει «κι από η µύγα θέλετε να βγάλετε ξίγκι’’! Ε όχι κύριοι, δεν έπρεπε να το αναφέρετε καθόλου αυτό και δεν πρέπει ποτέ αυτός ο αψυχολόγητης νόµος, αν δεν έχει ψηφιστεί ακόµα, να µην τον παρουσιάσετε ποτέ προς ψήφιση στο κοινοβούλιο.
Εγώ σαν το λέω υπεύθυνα ότι στο φιλοδώρηµα ποντάρουν οι σερβιτόροι. Αυτά τα χρήµατα τους βοηθάνε να τα βγάλουν πέρα, αυτά είναι που περισσεύουν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και τις καθηµερινές ανάγκες της οικογένειάς τους και το γράφω αυτό κύριοι γιατί ο µισθός τους καταναλώνεται στην ∆ΕΗ, στο τηλέφωνο, στο νερό και στο ψωµί και πολλές φορές κύριοι κάνουν διακανονισµό µε την ∆ΕΗ γιατί δεν έχουν την οικονοµική δυνατότητα να εξοφλήσουν τον λογαριασµό της.
Απ’ την φορολόγηση των φιλοδωρηµάτων θα πλουτίσει το δηµόσιο ταµείο; Τολµήστε κύριοι και πάτε σε κείνους που χρωστάνε στο δηµόσιο δις εκατοµµύρια κι αφήστε ήσυχη την φτωχολογιά. Επιτρέψατε λέτε στους συνταξιούχους να δουλέψουν σε όποια άλλη δουλειά µπορούν, αλλά κι αυτούς τους πριονίζετε την σύνταξη κι αν κάνω λάθος διορθώστε µε. Κι ερωτώ, ένας εργαζόµενος που θα βγει στη σύνταξη µετά το 67ο έτος της ηλικίας του δουλεύοντας σε όποια εργασία, πέστε µου κύριοι µε τι κουράγιο θα βγει στο δρόµο να ζητήσει άλλη εργασία; Μερικοί συνάνθρωποί µας για να βγουν στην σύνταξη δουλεύουν πάνω από 40 χρόνια. Πόσα χρόνια ακόµα να δουλέψουν οι άνθρωποι για να πάρουν µια αξιοπρεπή σύνταξη; Γιατί να εξαναγκάζονται να ζητιανεύουν στους π.χ. εργολάβους οικοδοµών να τους πάρουν στην εργασία τους κι όχι µόνο.
Ήθελα να ήξερα, εσείς πήγατε ποτέ ξηµερώµατα στην όποια πιάτσα της όποιας πολιτείας να βρείτε δουλειά και µάλιστα κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες; ∆ουλέψατε εσείς κύριοι που θέλετε να ψηφίσετε τον νόµο όσον αφορά τα φιλοδωρήµατα, ως σερβιτόροι ή ως απλοί εργάτες; Πολύ αµφιβάλω, γιατί αν περνούσατε από αυτή τη δοκιµασία δεν θα θέλατε µήτε και να ακούσετε. Θα υψώνατε τον τόνο της φωνής σας και θα λέγατε στον εµπνευστή του εν λόγω νόµου να µην ξανατολµήσει ποτέ του να το αναφέρει άλλη φορά. Νιώσατε ποτέ κύριοι τη βλοσυρή µατιά του εργοδότη σας να πέφτει πάνω σας σαν πυρωµένο σίδερο για οποιονδήποτε λόγο; Αισθανθήκατε ποτέ το αίµα σας να ανεβαίνει την ίδια στιγµή στο κεφάλι σας και την οργή να ξεχειλίζει από τα µάτια σας και να είστε υποχρεωµένοι να µην βγάλετε άχνα κι ας ξέρετε ότι εσείς έχετε δίκιο κι όχι ο ψυχοβγάλτης εργοδότης σας; ∆εν θα βγάζατε άχνα γιατί αν ξεστοµίζατε κάτι την άλλη µέρα δεν θα έχετε δουλειά.
Τέλος και κλείνω το σηµερινό άρθρο µου µε τα πιο κάτω λόγια. Αλήθεια κύριοι, το φιλοδώρηµα που δίνουν οι χαροκαµένοι άνθρωποι στον ιερέα για το τρισάγιο που κάνει στο κοιµητήριο για την ανάπαυση του προσφιλούς τους προσώπου θα το ενσωµατώσετε κι αυτό στον µισθό του; Έλεος πια, έλεος.
*O ∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
