«Διαίρει και βασίλευε». Δεν γνωρίζω αν κάποιος γνωρίζει πότε ακριβώς ειπώθηκε και από ποιον τούτη η σοφή ρήση.
Τι να πούμε γι’ αυτόν τον πρόγονό μας που έβγαλε στο φως της δημοσιότητας την μέθοδο του ‘’διαίρει και βασίλευε’’, γιατί από καταβολής κόσμου αυτό ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν είτε είναι έθνη ώστε να επικρατήσει το ένα, είτε είναι η διαίρεση μιας οικογένειας και πάει λέγοντας. Να τον καταδικάσουμε αυτόν τον μακαρίτη ή να τον ευγνωμονούμε που μας λέει ότι όπου κι αν βάλει το χέρι της η διχόνοια τα αποτελέσματα πολλές φορές είναι μη αναστρέψιμα.
Δυστυχώς σε πολλά έθνη από αρχαιοτάτων χρόνων αλληλοσκοτώθηκε ο λαός τους και πολλά έχουν σβήσει τελείως από τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας και η αιτία είναι η αιμοχαρής διχόνοια που μπαίνει ανάμεσα τους, ανάβει τη φωτιά της εκδίκησης και τη φωτιά του εγωισμού, του μίσους, της απληστίας κ.τ.λ. που στο τέλος, αν υπάρξει τέλος, βγαίνουν και οι δύο αντιμαχόμενοι βαριά πληγωμένοι.
Στο ελληνικό έθνος τα τερτίπια της διχόνοιας τα έχουμε πληρώσει πάρα πολύ ακριβά και στο μακρινό παρελθόν αλλά και πρόσφατα με τον εμφύλιο σπαραγμό. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον δεν θα επαναληφθεί.
Τώρα αφορμή να πάρω την πένα μου για να γράψω το σημερινό μου άρθρο ήταν μια φρικτή κι απάνθρωπη εικόνα που πρόσφατα είδα να εκτυλίσσεται πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό στο κράτος των Αμερικανών. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αντικρίσει τέτοιου είδους εικόνες στην οθόνη της τηλεόρασης, αλλά η εικόνα που σ’ αυτήν αναφέρομαι σήμερα ήταν ξεχωριστή και σε αγριότητα και κάπως ασυνήθιστη. Είναι αλήθεια, όπως όλοι γνωρίζουμε, ότι η Αμερική δημιουργήθηκε ως κράτος αφανίζοντας ένα ολόκληρο έθνος πριν από πεντακόσια – εξακόσια χρόνια περίπου. Οι τότε κατακτητές – νικητές στην μακρινή τούτη χώρα, σκοτώνοντας ανελέητα τους μόνιμους κατοίκους της, είναι αλήθεια ότι δημιούργησαν ένα κράτος πολύ δυνατό για κείνη την εποχή. Για να γίνουν πιο πλούσιοι, στις διάφορες φυτείες τους έπαιρναν σκλάβους τους πιο αδύνατους της χώρας και εφόσον εκείνοι δεν ήταν αρκετοί πήγαιναν με τα καράβια τους στην Αφρική και στην κυριολεξία τους ανάγκαζαν με το βούρδουλα, τους ονόμαζαν σκλάβους και τους υποχρέωναν να δουλεύουν στα πλούσια εδάφη και στα εργοστάσια τους. Όσοι όμως μαύροι σκλάβοι δεν πέθαιναν στην αυλακιά των κτημάτων τους μαζεύοντας π.χ. βαμβάκι και παρέμεναν ζωντανοί, αναγκαστικά έμεναν στην ξένη γι’ αυτούς χώρα. Έτσι περνούσαν τα χρόνια κι από γενιά σε γενιά ενσωματώθηκαν με τους άλλους και ονομάστηκαν κι εκείνοι Αμερικανοί πολίτες. Τους είχαν κατατάξει όμως οι λευκοί ‘’άρχοντες’’ σε δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους και επίσημα από τις τότε κυβερνήσεις τους ονόμαζαν σκλάβους. Αυτή την απάνθρωπη αδικία την κατήργησε πάλι με νόμο ο Αβραάμ Λίνκολν κι ανάσαναν οι ταλαίπωροι. Βέβαια για την σκλαβιά έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία και όταν διαβάσει κάποιος το περιεχόμενο έστω κι από ένα το λιγότερο που θα νιώσει θα είναι τρόμος.
Τέλος δεν γνωρίζω αν και πότε άρχισαν οι φυλετικές διακρίσεις σε κείνη τη χώρα, αλλά από τότε που έμαθα κι άρχισα να διαβάζω εφημερίδες κι άλλα έντυπα ανέκαθεν υπήρχαν και στον βωμό της φυλετικής διάκρισης έχουν σκοτωθεί πάρα πολλοί, ειδικότερα μαύροι. Δεν τους θέλουν οι λευκοί τους μαύρους στην ‘’πατρίδα τους’’ έτσι λένε και τους παραγκωνίζουν ακόμα και μέχρι τις μέρες μας. Η πατρίδα τους όμως είναι και πατρίδα εκείνων που με κάθε τρόπο και μέσο προσπαθούν ίσως να τους αφανίσουν ή να τους αναγκάσουν να φύγουν και να γυρίσουν πάλι στις ρίζες των προγόνων τους στην Αφρικανική Ήπειρο. Πως να φύγουν οι άνθρωποι; Εκεί γεννήθηκαν και ως εκ τούτου είναι Αμερικανοί πολίτες όπως είναι κι εκατομμύρια συνάνθρωποί τους, απόγονοι μιας άλλης εθνικότητας. Μπορεί βέβαια να κυλάει στις φλέβες τους άλλο αίμα αλλά είναι Αμερικανοί πολίτες.
Το ξέχωρο όμως που διέκρινα στην πρόσφατη εικόνα δεν ήταν μόνο οι αγριότητα και τα ανελέητα βασανιστήρια που έδειξαν στο θύμα τους και που γι’ αυτό γράφω σήμερα. Είδα ότι οι τιμωροί του μαύρου Αμερικανού πολίτη στο παραπάνω περιστατικό ήταν κι εκείνοι μαύρου χρώματος, ενώ σε άλλους παρόμοιους διωγμούς από την αστυνομία, οι αστυνομικοί ήταν λευκοί εναντίων μαύρου. Μαύροι Αμερικανοί αστυνομικοί σκότωσαν μαύρο συμπολίτη τους που αυτό για μένα σημαίνει ότι άρχισε ο αλληλοσπαραγμός των πολιτών ενός κράτους αλλά όχι ο αλληλοσπαραγμός των πολιτών του αλλά ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ ανθρώπων του ίδιου χρώματος.
Η διχόνοια, που γι’ αυτήν γράφω σήμερα, έσπειρε το σπόρο της και όπως φαίνεται άρχισε να θερίζει τον καρπό της. Δεν γνωρίζω αν έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν το ίδιο περιστατικό, αλλά αν συνεχιστεί αυτό, τότε, τι θα έχουν να λένε για τις φυλετικές διακρίσεις οι έγχρωμοι εκείνης της χώρας, αφού και αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους για ασήμαντες όπως διαμαρτύρονται πράξεις τους. Φανταστείτε τι θα ακολουθήσει και ποια θα είναι τα αποτελέσματα σε ένα κράτος που απαρτίζεται από πολίτες διαφόρων εθνικοτήτων.
Δεν υπάρχει χειρότερος καταστροφικός πόλεμος από τον εμφύλιο σπαραγμό και αυτό όλοι το γνωρίζουμε.
*Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
είναι συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
