Παίρνοντας την αγαπημένη μου πένα στα χέρια μου σήμερα ξέρω ότι δεν θα γράψω κάτι καινούργιο αγαπητοί μου φίλοι. Θα γράψω για την κάθε μορφή βίας, που σήμερα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Βέβαια, πολλοί πριν από μένα έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει πάρει πλέον αυτό το φαινόμενο, αλλά θέλω να σμίξω κι εγώ την φωνή μου με τις εκατοντάδες άλλες φωνές, προβληματισμένος αφάνταστα με την παραπάνω μάστιγα που ταλανίζει όλη την ανθρωπότητα.
Δεν θα ήταν υπερβολή πιστεύω αν έλεγα ότι η ζωή μας ακολουθεί το μονοπάτι της άγριας ζούγκλας, δηλαδή, ο ισχυρότερος και μόνο αυτός θα επιβιώσει. Θα ήταν μεγάλο ψέμα αν γράψω ότι και στις μέρες μας, τότε που ήμασταν κι εμείς παιδιά, δεν κάναμε τις ζαβολιές μας ή ότι δεν τσακωνόμασταν μεταξύ μας ή δεν χωριζόμασταν κι εμείς σε αντίπαλες ομάδες κυνηγώντας δήθεν την επικράτησή μας, ταπεινώνοντας τάχα ο ένας τον άλλο νικώντας τον. Κι αρχίζω με τις ομάδες των παιδιών γιατί τα παιδιά σήμερα όχι μόνο χωρίζονται σε ομάδες αλλά δρουν οργανωμένα με αρχηγούς, με χαφιέδες, με νταήδες, συνειδητά κι όχι με καυγάδες της στιγμής. Τα αποτελέσματα δε τα γνωρίζουμε όλοι ποια είναι και γι’ αυτό φροντίζουν πάρα πολύ τα Μ.Μ.Ε.. Ποιος φταίει όμως γι’ αυτές τις άκρως επικίνδυνες διαστάσεις που έχον πάρει; Κάποιος φταίει γι’ αυτό. Δεν ξυπνάνε τα παιδιά το πρωί και πηγαίνοντας στο σχολείο δρούνε έτσι βίαια στους συμμαθητές τους. Από κάπου αντλούν την ιδέα της βίας και τον τρόπο που δρουν.
Τώρα, ίσως μου πει κάποιος ότι θα πρέπει να γράψω ένα γεγονός που έζησα ή έπεσε στην αντίληψή μου ώστε να δικαιολογήσω τα όσα αναφέρω πιο πάνω.
Ναι αγαπητοί μου, με μεγάλη μου λύπη θα σας διηγηθώ ένα μικρό παράδειγμα και σας το περιγράφω αμέσως. Ήμουνα καλεσμένος σε μια “χαρά” και συγκεκριμένα σε μια βάπτιση. Ένας μικρός μπόμπιρας έκλαιγε και τον πήρε στα χέρια του ο πατέρας του και, να τον τρόπο που τον καθησύχασε και ευθύς αμέσως σταμάτησε το κλάμα.
Πατέρας: Που θα πάμε εμείς … (λέει το όνομά του);
Μπόμπιρας: Στα Χανιά
Πατέρας: Και τι θα κάνουμε στα Χανιά εμείς;
Μπόμπιρας: Θα γ… και θα δείρουμε όποιον μας στραβοκοιτάξει.
Τώρα βγάλτε μόνοι σας αγαπητοί μου τα συμπεράσματά σας. Το ψάρι λέει ο σοφός λαός μας βρωμάει από το κεφάλι με ότι σημαίνει αυτό.
Έχω πιστέψει, ή καλύτερα έφθασα στο σημείο να πιστεύω, κάτι βέβαια που δεν σας ενδιαφέρει το τι πιστεύω εγώ, ότι τα παιδιά, όχι όλα βέβαια, δεν κάνουν όνειρα, δεν βάζουν στόχους ώστε κάποια στιγμή να πετύχουν κάποιους. Θέλουν να διακριθούν με άλλους τρόπους, π.χ. κάνοντας τους παλληκαράδες κτλ. Έπειτα, σήμερα δυστυχώς είναι πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας που φροντίζουν με διάφορους κολακευτικούς τρόπους να δελεάζουν τα αθώα παιδιά οδηγώντας τα στην καταστροφή και στο θάνατο πολλές φορές. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους εμπόρους ναρκωτικών, τους παιδεραστές κι ένα σωρό άλλους διεστραμμένους και στην ψυχή και στο σώμα, που μπορεί να έχουν πάρει οι ίδιοι το δρόμο της καταστροφής έχοντας ως πρότυπο τους γονείς τους.
Στα παιδικά χρόνια των προηγούμενων γενεών υπήρχαν βεβαιότατα και οι βιαστές και τα ναρκωτικά, αλλά τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά σύνεργα του διαβόλου, που λογής – λογής έχουν εφεύρει για το καλό βέβαια της ανθρωπότητας, όπως η τηλεόραση, τα κινητά τηλέφωνα, το διαδίκτυο, που σήμερα βοηθούν πάρα πολύ προς το δρόμο της καταστροφής.
Θυμάμαι, όταν πήγαινα να βοσκήσω τα γίδια (κατσίκες) έξω από το χωριό, κρατούσα παραμάσχαλα κάποιο βιβλίο και διάβαζα για να περάσει ευχάριστα η ώρα μου κι όπως όλοι γνωρίζουμε το διάβασμα ενός βιβλίου δεν κάνει ποτέ κακό.
Σήμερα βέβαια, κυκλοφορούν ένα σωρό πορνοπεριοδικά που εύκολα τα προμηθεύονται τα παιδιά και όχι μόνο, που και αυτού του είδους τα περιοδικά συνδράμουν προς τον δρόμο της καταστροφής.
Τέλος, στις μέρες μας, όπου κι αν βρεθείς δεν βλέπεις τίποτε άλλο στα χέρια των ανθρώπων, ή στην παραλία βρεθείς ή στην εξοχή ή στο κέντρο της όποιας πολιτείας, επαναλαμβάνω δεν βλέπεις τίποτε άλλο από το να κρατάνε στο ένα χέρι το κινητό και στο άλλο κάποιο καφέ. Έπειτα για να ησυχάσει ο μπόμπιρας και για να σταματήσει να ζητάει από την μητέρα του να τον πάει «άτα» εκείνη του δίνει ένα σύνεργο του διαβόλου, γιατί έχει σοβαρό διάλογο με την φιλενάδα της στην άλλη άκρη της πόλης που μένει. Και δεν είναι μόνο η μητέρα που καταφεύγει σε αυτή τη λύση αλλά και πολλές γιαγιάδες που επειδή δουλεύουν οι γονείς έχουν αναλάβει τη φροντίδα του εγγονιού τους. Το ίδιο ακριβώς κάνουν, γιατί τα νέα που της λέει η γειτόνισσα είναι συναρπαστικά…
Έπειτα, πολλές γιαγιάδες και πολλοί παππούδες, για να έχουν την ησυχία τους, δεν αναλαμβάνουν την επιτήρηση των εγγονιών τους ή ακόμα χειρότερα δεν μιλάνε στα παιδιά τους μήτε στα εγγόνια τους γιατί η νύφη τους ή ο γαμπρός τους διαφωνεί σε πολλά πράγματα με κείνους.
Θα μπορούσα να γράφω μέρες για τους κινδύνους που παραμονεύουν – ειδικά σήμερα – και που κινδυνεύουν να στρέψουν την άγουρη σκέψη των νέων μας προς αντίθετη κατεύθυνση από κείνη που πρέπει να ακολουθήσουν. Βέβαια, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα βρει τις λύσεις για τα παραπάνω προβλήματα, αλλά κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν πολύ σοβαρά και πρώτα – πρώτα οι γονείς. Μια παροιμία του σοφού λαού μας λέει: «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει ή ακόμα κι αν κυλίσει ο ίσκιος της θα το σκεπάσει». Βέβαια μια άλλη επίσης σοφή παροιμία λέει: «από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Εγώ πιστεύω ότι σοφές είναι και οι δύο παροιμίες, αλλά όταν βλέπει το παιδί ότι ο πατέρας του δέρνει ανελέητα τη μητέρα του γιατί πήγε στο σπίτι μεθυσμένος ή γιατί δεν του έφτιαξε του “άρχοντα” του σπιτιού τον καφέ γρήγορα κ.α., δεν καραδοκεί ο κίνδυνος το αρσενικό τους παιδί να μιμηθεί κάποτε τον “παλληκαρά” πατέρα του;
*O Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως
Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών
νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
