ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Α. Μπαλωμενάκη μνήμη
Δαντικά δείγματα και μάλιστα της Κόλασης που ο ίδιος ο «πολιτισμένος» δυτικός άνθρωπος οριοθέτησε. Το δράμα της Ιταλίας και της Ισπανίας (μέχρι τώρα) το καταδεικνύει. Καρδιογραφήματα σ’ ευθεία γραμμή: Θάνατος. Επιταχυνόμενα θανατικά. Ανεξέλεγκτα. Δευτέρα 23 Μαρτίου, σοκαρισμένη η παγκόσμια γνώμη βλέπει τον συντετριμμένο γιατρό στη Μαδρίτη κλαίγοντας να εξομολογείται ότι επειδή το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει στην ισπανική πρωτεύουσα οι γιατροί, αφαιρούν τους αναπνευστήρες από τους ηλικιωμένους στέλνοντας ηθελημένα (αναπόφευκτα;) στο θάνατο για να σώσουν τους νεότερους. Κάνω μια προβολή στα μελλούμενα, στα καθ’ υμάς και ανατριχιάζω. Ο φόβος και το ισοδύναμο του με κυριεύει, φαντάζομαι τον εαυτό μου διασωληνωμένο και ένας γιατρός με εντολή επειδή έχω κλείσει τα 67 χρόνια, όντας φτωχός και ταλαιπωρημένος, να μου αφαιρέσει τη ζωή. Ανατριχιάζω. Πηγαίνω καρφί στη βιβλιοθήκη μου στην πτέρυγα που είναι η αγαπημένη μου ποίηση, βρισκω την πολυσέλιδη συλλογή του πολυπράγμονα Γιώργου Βέλτσου (1 ) «ποιήματα 1993-2005» (2) από την ενότητα “Ψιλά γράμματα” 2000, ανασύρω το “Σε ευθεία γραμμή”. Το ’χω ταυτίσει με αντισταθμιστικό συμβολοποιημένο θάνατο της γερασμένης Ευρώπης. Ολα γυρίζουν εντός του κρανίου μου και καθώς πάνε χρόνια που το διάβασα (στα περιεχόμενα δεν είναι γραμμένο κάθε ποίημα ξεχωριστά) φασματικά ξεδιπλώνονται εκατομμύρια θανάτων από την εποχή που ο Βοκάκιος έγραφε το Δεκαήμερο μέχρι σήμερα. Πανούκλα, φυματίωση, Έιτζ, γρίπη των Χοίρων, ΄Εμπολα… Σκέφτομαι πως πάντα μεταθέτοντας αντί στέκομαι στο Φόβο όμως τώρα, «ξέρω πως ο φόβος είναι η αγάπη μας και η σκιά που άφησες στο δρόμο» (3 )
Αρχίζουμε εδώ
που βρήκαμε το ισοδύναμο του φόβου
Ολη μας η ζωή εδώ/οι άλλοι εγκαταλείπουν
Δεν είναι εύκολο
να πυκνώσεις τις τάξεις του τίποτα
Εδώ τουλάχιστον βρήκαμε κάτι
Το ονομάσαμε/ Το εμπιστευόμαστε
Είναι η πρώτη φορά
που το αίσθημα του επαίτη κερδίζει
Οπως αγρυπνώντας ετοιμοθάνατο, μετράς
κι αναρωτιέσαι πόσο θα κλέβει ακόμα τον αέρα
κι ύστερα καταλαβαίνεις πως κλέβεις κι εσύ
που μάρτυρας μαζί του
και πως ο αέρας φτάνει και δε φτάνει για τους δυο
έτσι να υπολογίζεις του λοιπού τις μέρες σου:
τον μοιρασμένο αέρα/ τι μεσολαβεί ανάμεσα;
πως γίνεται το τίποτα να σκίζεται;
πως το χαρτί να χάσκει;
Το ποίημα πάλλεται κάτω από την κουβέρτα
που σκεπάζει αυτόν τον παρατημένο άνθρωπο
Ανεβαίνει , κατεβαίνει δύσκολα
Τελειώνει στην τέλεια οριζοντίωση
την ακινησία στιχουργεί σε ευθεία γραμμή.
Στη μνήμη του Αντώνη Μπαλωμενάκη του συμμαθητή (με ευεργέτησε η αλληλέγγυα λειτουργία του στο Α’ Γυμνάσιο Χανίων), του αγωνιστή στον αντιδικτατορικό αγώνα, του φίλου, του επιστήμονα δικηγόρου, με τα κοινωνικά αντανακλαστικά, ιδεολόγου αλλά και ρεαλιστή πολιτικού, που υποστήριζε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Του ευαίσθητου οικογενειάρχη που έδινε χρόνο στη γνώση και την Τέχνη.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Γιώργος Βέλτσος, ομότιμος καθηγητής Παντείου –Μ.Μ.Ε.- πολυγραφότατος, άρθρα, ποίηση, θεατρικά
2) ΠΟΗΜΑΤΑ, 1993-2005, Ινδικτος Αθήνα 2006 , δώδεκα ενότητες, 685 σελίδες
3) από την ενότητα «Ψιλά γράμματα», και το ποίημα, «Η κουβέρτα»
