Επίκαιρες σκέψεις και προβληματισμοί

Κύριε διευθυντά,
βιώνουμε μία ομίχλη των καιρών. Συλλογιζόμαστε, δεν σκεφτόμαστε. Βαδίζουμε σ’ ένα δρόμο αλλά δεν πορευόμαστε. Δεν κυβερνιόμαστε αλλά τυραννιόμαστε σε τέτοιο βαθμό να μην κατέχουμε πλέον ούτε αγαθά, ούτε παιδιά, ούτε γονείς, ούτε την ίδια μας τη ζωή.
Υποφέρουμε: ληστείες, λεηλασίες, σκληρότητα, όχι από ένα στρατό, αλλά από μια ομάδα βαρβάρων. Μια κούφια παντογνωσία που όλα διαφημίζονται και δυσφημίζονται. Εχομε προορισμό μας το τίποτε και ως εκ τούτου την τελική λύτρωση.
Από τις εχθρότητες γεννιούνται οι εμφύλιοι, από τους εμφύλιους οι καταστροφές και από τις καταστροφές οι μοναρχίες, ενώ όταν διατάζει ο λαός βγαίνει στην επιφάνεια η ανηθικότης… Είναι πολύ μεγάλη τέχνη να διακυβερνάς μια χώρα. Ο απόλυτα άδικος είναι αυτός που ξέρει να κρύβει την αδικία του πίσω από μια μάσκα δικαιοσύνης. Τη θέση αυτή θα την χαρακτηρίζαμε μακιαβελισμό, ο οποίος τόνιζε ότι ένας ηγεμόνας πρέπει να φαίνεται ότι έχει όλες τις αρετές και ας μην τις έχει. Ετσι κι αλλιώς οι άνθρωποι κρίνουν από τα φαινόμενα και όχι από τα πραγματικά στοιχεία. Η μεγαλύτερη αδικία είναι να φαίνεσαι δίκαιος. Ζούμε, κινούμαστε ανάμεσα σε ήρωες και τέρατα. Είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν τερατώδεις πράξεις από φαινομενικά φυσιολογικά άτομα, κοινότυπα, που δεν παρακινούνται από μίσος ή διαστροφή, αλλά μάλλον από την παθητική και μηχανική αποδοχή και εκτέλεση εντολών.
Ο πολιτικός – άνθρωπος πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί την δύναμη του λέοντα και την πονηριά της αλεπούς. Ξεχνώ, σημαίνει επαναλαμβάνω· όποιος λοιπόν ξεχνά το παρελθόν είναι υποχρεωμένος να το ξαναζήσει.
Αυτή λοιπόν η… νάιλον κατάσταση σ’ αυτόν τον ευδαιμονισμό που είναι μαζοχισμός και ξηρασία, νου και αισθημάτων.
Λαέ μου, ευκολόπιστε και πάντα προδομένε μια νίκη δεν κρατάει εσαεί, το θέμα είναι πώς να διαχειριστείς την ήττα.
Σκέφτομαι, αντιδρώ, άρα υπάρχω. Πριν από μερικό καιρό ήμουν αναποφάσιστη αλλά τώρα πια δεν είμαι τόσο σίγουρη τι να κάνω, τι να πιστέψω, πώς ν’ αντιδράσω…
Πρέπει να γίνουμε μέλισσες που ψάχνουν το καλό και όχι μύγες που κάθονται στη βρωμιά.
Γωγώ Ανδριανάκη