Στις 14 (δεκατέσσερις) του τρέχοντος μηνός, σαν κάθε χρόνο, ήρθε πάλι στο προσκήνιο η γνωστή αυτή, για μικρούς και μεγάλους γιορτή, που γιορτάζουν (άγνωστο ποιοι και γιατί την καθόρισαν) οι απανταχού ευρισκόμενοι ερωτευμένοι…
Απ΄ό,τι γνωρίζω υπήρξε όντως αυτός ο Αγιος αφού έζησε κι επέθανε στην Ιταλία. Μάλιστα απ’ όσα διάβασα, τα οστά του ακόμα και σήμερα φυλάσσονται κάτω από την Αγία Τράπεζα μιας εκκλησίας…
Εκείνο όμως που για μένα παραμένει αναπάντητο ερώτημα, είναι ποια σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ της ερωτικής αγάπης που προσδίδεται σ’ αυτήν την ημέρα και ενός Αγίου.
Ομως, η βαθύτερη ουσία του θέματος είναι άλλη, τουλάχιστον οπως εγώ την αντιλαμβάνομαι. Βρίσκεται δηλαδή στα αληθινά και για πολλές δεκαετίες που πέρασαν ζωντανά και υπαρκτά ακόμη συναισθήματα των δυο συντρόφων, που η ύπαρξή τους καθορίζει την σημερινή τους ζωή και την κοινή τους διαβίωση.
Εάν μας αξιώνει ο θεός να υπάρχουν στη ζωή και οι δυο σύντροφοι, νομίζω ότι δεν είναι πρέπον και λογικό μόνο αυτή την ημέρα να υπολογίζουμε, να θυμόμαστε και να αποδεχόμαστε, όπως κι αν είναι σήμερα ο σύντροφος ή και η σύντροφός μας.
Αλλωστε όλοι μας, άνδρες και γυναίκες και όλο το χρόνο έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή, «κάπου» ν΄ακουμπήσουμε, σε κάποιον να μιλήσουμε, να ανοίξουμε την καρδιά μας να πούμε τα μυστικά μας να εμπιστετούμε τα προβλήματά μας, σ’ αυτόν ή αυτήν να βρούμε κατανόηση, βοήθεια αποδοχή, αγάπη, στήριξη και χαρά.
Και αυτό το «κάπου» δεν είναι άλλο από τον άνθρωπο που είναι πιο κοντά μας και δεν είναι κανείς άλλος αλλά οι σύντροφοί μας. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν εμείς που είμαστε στην ώριμη πια ηλικία να προβαίνουμε σε αγορές και δώρα για να τα χρησιμοποιούμε σαν χειροπιαστή πλέον ένδειξη αγάπης. Ας αφήσουμε να γιορτάζουν αυτή τη μέρα οι νεότεροι που τους το επιτρέπει η ηλικία τους και να υπάρχει έτσι και εμπορική κίνηση στα ανάλογα καταστήματα.
Για μας που είμαστε και μεγάλοι πια, ας γευτούμε συναισθήματα που δεν αρέσουν μόνο στα μικρά παιδιά γιατί όλοι μας γινόμαστε κάποτε παιδιά και είναι για μας πολύτιμα και σπουδαιότερα δώρα. Μια καλή κουβέντα, αναγνώριση της προσφοράς μας μέσα στην οικογένεια, αποδοχή του όποιου και με τα οποιαδήποτε ελαττώματα του εαυτού μας, ένα χάδι, μια ανοιχτή αγκαλιά.
Ας αποτελέσει για μας η μέρα αυτή ένα κίνητρο που θα μας ωθήσει να ανατρέξουμε στο χθες και ποιο ρόλο στη ζωή μας τόσων ετών, έπαιξε η αγάπη στη γενικότερη και ευρεία της έννοια.
Αραγε εμείς σε πόσους και ποιους δόσαμε αγάπη; Εμείς από πόσους πήραμε αγάπη και ποιοι ήταν αυτοί;
Τι ώφελος είχαμε από το σπουδαίο και κυρίαρχο και πιο όμορφο ανθρώπινο συναίσθημα;
Αποκτήσαμε και με όλα τα άλλα συναισθήματα που νοιώσαμε στη ζωή, εμπειρία, θάρρος, καρτερικότητα σθένος αποδοχή του εαυτού μας και των άλλων γύρω μας όποιοι και να είναι αυτοί, δύναμη, αυτογνωσία;
Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω το ρητό κάποιου ξένου φιλοσόφου του Τζον Μέισον που στο απόφθεγμά του τονίζει «Εάν στη ζωή σας, σπείρατε σπόρους αγάπης και καλοσύνης, θα έχετε ανεξάντλητη σοδειά!…»
Ο καθένας από εμάς ας δώσει τη δική του υποκειμενική ερμηνεία.
* συνταξιούχος νηπιαγωγός
