O Mάης
Μάη μου καλέ πρόβαλες ξανά,
ανθοστολισμένος, μες τα σκολiνά.
Φεύγοντας ο Απρίλης, εσύ ακολουθείς,
για να ευωδιάζεις κάθε τι στη φύση,
να το ομορφαίνεις και ν αναστηθεί.
Mηνα μ’ όμορφε και Μάη μυρωμένε,
όλοι σε λατρεύουνε και σε περιμένουν.
Να ’ρθεις να σκορπίσεις χάρη και ζωή,
μα και ευωδία σ’ όλη μας τη γη.
Να βγουν στις ράχες στις κορφές να σε προϋπαντήσουν,
νέοι και γέροι και παιδιά, τραγούδια ν αρχινίσουν.
Ανθοντυμένος και στολισμένος μας ήρθες Μάη,
γεννιέται η φύση μοσχομυρίζει, χαμογελάει .
Στεφάνια πλέκουν οι κοπελιές,
παίζοντας δίπλα στις ρεματιές.
Μα και τ’ αγόρια τις βοηθούν
κόβοντας άνθη και τραγουδούν.
Σ’ ένα στεφάνι και μαργαρίτα, κ’ άνθη πολλά
κι ένα κορίτσι ξεφυλλίζοντας τη ρωτά:
Μ’ αγαπά ο άνθρωπος μου ειλικρινά;
Κι εκείνη πολύ ωραία του απαντά.
Η αγάπη να γνωρίζεις εξαρτάται , κι απ τους
δύο, θα πρέπει να ’χουν δεσμό θερμό
μες στην ψυχή και μεγαλείο.
Μάη μου όμορφε και μυρωμένε
Σ’ υπεραγαπώ ανθοστολισμένε .
Θα ’ταν ένα θαύμα να ’σουν δυο φορές ,
για να ευωδιάζεις φύση κι αγκαλιές.
Ευτύχιος Μπασιάς
Αξιωματικός ε.α
Ιεροψάλτης, Αρθρογράφος – Στιχογράφος
Η εμπειρία τσ’ εποχής
Δεκαετίες πέρασαν, είδαμε κυβερνήσεις
άλλες καλές γη σύντομες άφηκαν αναμνήσεις.
Εμάθαμε τα βάσανα πούχανε οι προγόνοι
πολλούς διωγμούς και συμφορές πούχαν κι οι κληρονόμοι.
Πρόγονοι π’ αγωνίστηκαν με δύσκολες συνθήκες
πετύχανε και φέρανε τη Λευτεριά και νίκες.
Εκείνοι σώσαν το λαό απ’ τη βαριά δουλεία
τρανή πατρίδα φτιάξανε με ήθος και θρησκεία.
Τα κατορθώματά ντωνε μάθαμε στα σχολεία
και είμαστε περήφανοι για έθνους την πορεία.
Ούλοι μαζί, κλήρος, λαός, δίδαξαν νεολαία
κι εκαμαρώναμ’ ως εδά του έθνους τα ωραία.
Ομως εδά εφτάξαμε σε πλήρες αδιέξοδο
και λαχταρούμε ούλοι μας να βρούμε μία έξοδο.
Αναρωτιούμαστε μαθώς ίντα θα δούμ’ ακόμη
απού μας επλακώσανε (πρόοδος), νέοι νόμοι.
Κιανείς δε θα ‘χε αντίρρηση αν ήτανε τα νέα
καλύτερ’ απού τα παλιά κι η αλλαγή γενναία.
Ομως θωρούμε πράματα που είν’ εδά περίσσια
τα πια πολλά δυσάρεστα, χάθηκε η αλήθεια.
Ο κάθα εις ότι σκεφτεί κι ότι μπορέσει κάνει
κιανένας δεν ερώτηξε πώς ο λαός τη βγάνει.
Συντάξεις, μεροκάματα, εκόπηκαν με νόμους
όποιος ποθεί καλή ζωή, ρωτά τσοι αστυνόμους.
Εναμονά
Μαδαρίτης
Πρωτομαγιά
Πρόβαλε μυριοστόλιστη του Μάη η πρώτη μέρα
κι όπου διαβεί χαρούμενη στέλνει γλυκά φιλιά
χιλιάδες κελαηδήματα σκορπάνε στον αγέρα
σαν να της λεν «καλώς τηνε» του δάσους τα πουλιά.
Μα κι η αυγούλα με δροσιά έρανε τα λουλούδια
να λάμπουν περισσότερο στον ήλιο όταν τη δουν
και τα ζουζούνια στους αγρούς θαρρείς της λεν τραγούδια
και μ’ ένα τρόπο ξέχωρο σήμερα τραγουδούν.
Της λεύκας της πεντάμορφης στον ποταμό ‘κει πέρα
θαρρείς χορό τα φύλλα της έστησαν μαγικό
που είδαν την ώρια του μαγιού, τη μοσχοθυγατέρα
που ΄χει τις μύριες ομορφιές και πρόσωπο αγγελικό.
Κι οι πεταλούδες χαρωπές πετούνε στον αέρα
λες την καλωσορίζουνε με χάρη περισσή
κι όλα στην πλάση σήμερα θαρρείς παίζουν φλογέρα
κι έρωτας με την κούπα του κερνάει γλυκό κρασί.
Πολλοί το λεν κι ο έρωτας πλιότερο τα πυρώνει
τα βέλη του στον ήλιο σου κι όποια τρυπούν καρδιά
πρίχου να δύσει, πιο γερές τις ρίζες του απλώνει
στα μύχια της κι όσο χτυπά μένουν εκεί βαθιά.
Ω μυριοστόλιστη γλυκιά, του Μάη όμορφη κόρη
όσες ψυχές ζουν μοναχές, στην έρμη τους γωνιά
διώξ’ τους της θλίψης που φορούν το μαύρο πανωφόρι
να τις τυλίξει ο ήλιος σου να νιώσουν ζεστασιά.
Κι όποια καρδούλα μοναχή τη βρει η δική σου αυγή
στο λιόγερμα σου ας ήτανε να νιώσει πληγωμένη
από τα βέλη του έρωτα γλυκά να αιμορραγεί,
κόρη ακριβή της Άνοιξης, ω τρισχαριτωμένη.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Χρόνια πολλά
Χριστέ μου η θυσία σου κάμε να πιάσει τόπο
να σβήσουνε οι όχθρητες κι ο πόνος των αθρώπω.
Αγάπη δίδαξ’ ο Χριστός και κάμετέ ντη πράξη
α θέλετε τσ’ Ανάστασης η μέρα να χαράξει.
Δίχως αγάπη στη γκαρδιά πράμα δεν έχει αξία
κι αλλού μην ψάχνεις να τη βρεις της ζήσης την ουσία.
Δίχως αγάπη η ζωή ,ξερό ’ναι φυλλαράκι
είναι πουλί χωρίς φτερά και στερεμένο ρυάκι
Ούλο το φως τσ’ ανάστασης μέσα στην εκκλησία
α δε φωτίσει τσι καρδιές κιαμιά δε θά ’χει αξία.
Γιώργος Γιακουμινάκης
Βαγιωνιάς
Για τη Μαρία Πολυδούρη…
Μια νύχτα που ήταν σα γραφτό να γίνει, άκουσα για σε,
από ‘κείνη την ημέρα ό,τι συλλαβή σου υπάρχει ψάχνω.
Μιλάω για εσένα Μαρία Πολυδούρη.
Τ’ όμορφο κορίτσι που πάντα ονειρευόμουνα,
μα τελικά μόλις έμαθα ότι σε κάποιου άλλου τα χέρια
έχεις ήδη πεθάνει.
Άδικα περνούσα απ’ την αυλή σου καθημερινά,
μήπως φανερωνόσουν,
Άδικα χάιδευα τα λουλούδια του κήπου σου,
μήπως και πριν τα είχες ακουμπισμένα
με την τρυφερή παρουσία σου.
Διάβασα τα νομικά, τις εφημερίδες που έγραφαν για τις εμπόλεμες ζώνες.
Πίστεψα τα λόγια του Βενιζέλου, ξεκίνησα τακτικές βόλτες στο Ζάππειο και στην Νομαρχία Αττικοβοιωτίας.
Ό,τι έχει σχέση με εσένα το αρχίνησα,
να έχω μία απάντηση να σου δώσω για τα πάντα,
αφού όλα τα γνώριζες.
Μίλησα με ερωτευμένες, φεμινίστριες και φυλακισμένες,
με Καλαματιανές και Παριζιάνες,
να πλησιάσω την ζωή σου από κάθε της πλευρά.
Μα εσύ όπως όλοι σου οι στίχοι έτρεχαν
πιο γρήγορα από τον καιρό τους,
έτσι γοργά έφυγες στα 28 σου χρόνια.
Νόμιζα ότι διάβαζα κάποιο μονόπρακτο
απ’ αυτά που είχες μάθει στο Εθνικό,
δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δικό σου ριζικό
ο νέος τούτος θάνατος.
Τόσο νέος κι όμως είχες αρμέξει με τα μάτια σου
το φως από τόσα αστέρια.
Η μόνη μου πλέον παρηγοριά τα λόγια του Τερζάκη
απ’ το <<Βήμα>>.
<<Είναι κάτι, που δεν μοιάζει με τίποτα,
το πένθος αυτό των νέων για τους νέους.
Σα να ξέρουν αυτοί κάτι,
ένα μυστικό κάποιο σύνθημα,
που τους δένει μεταξύ τους.
Οι μεγάλοι δεν το υποψιάζονται.
Είναι ανίκανοι να το νιώσουν.
Σκέφτονται συμβατικά, τυπικά και καθιερωμένα.>>
Εσύ ήσουν ελεύθερη
Και ευτυχώς το Ζάππειο έχει ακόμη δέντρα ψηλά,
που με ένα κάποιο θρόισμα τα φυλλώματά τους
ψιθυρίζουν το όνομά σου,
όπως το έμαθα κι εγώ, να το μάθουν κι άλλοι.
Κι ας έχεις ήδη πεθάνει σε κάποιου άλλου χέρια..
Σ.Σ. : Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε 1 Απριλίου του 1902 και πέθανε 29 Απριλίου 1930.
Αφιερωμένο στον Κ. Λευτέρη
Αννα Μαυρίγιαννη
