ΕΧΟΥΜΕ την αίσθηση πως «το κάρο κόλλησε στη λάσπη» και η χώρα δεν μετακινείται ούτε μπρος ούτε πίσω. Μάλλον βυθίζεται στο τέλμα της!
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ μάταια να βρούμε ψήγματα αισιοδοξίας για το μέλλον: η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνει το παν για να ελέγξει την παρούσα εσωτερική μεταβατική (προεκλογική) κατάσταση, αλλά παντού παραπαίει. Oπως ας πούμε, μεγάλη δυστοκία στην εξεύρεση ικανών υποψηφίων της στους μεγάλους Δήμους.
ΕΠΙΣΗΣ, δεν αντιλαμβανόμαστε τι σχέση έχει η δήθεν… μεταμνημονιακή διακυβέρνηση της χώρας (αν πράγματι πιστεύει κανείς ότι βγήκαμε από τα μνημόνια!) με τις πρώτες 100 μέρες(!) μιας ήδη δοκιμασμένης για πάνω από τρία χρόνια κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ); Με κακομακιγιαρισμένα πρόσωπα και “ωραιοποιημένο λίφτινγκ” ασκεί κανείς σοβαρή πολιτική;
ΠΟΙΟΣ το αρνείται ότι, ως κράτος, έχουμε μια “παράδοση άνευ όρων” των πάντων στους δανειστές; Ποιος αρνείται ότι ο Δεκέμβρης μήνας δεν κατάντησε μήνας εφιάλτης, αφού είναι ο πιο βαρυφορτωμένος σε φόρους, κατασχέσεις, Εν.φ.ι.α, φουσκωμένους λογαριασμούς κ.λπ.; Για ποιες ελαφρύνσεις μιλάμε;
ΕΧΟΥΜΕ την εντύπωση πως η κυβέρνηση φορολογώντας αγρίως και συνεχώς τη μεσαία τάξη (ως θεωρούμενη “ταξική” αντίπαλό της!), βγάζει το άχτι της! Και με το έτσι υπερπλεόνασμά της, παραέχει την αίσθηση ότι ασκεί και… κοινωνική (λέγε με ψηφοθηρική) πολιτική. Αλλά έτσι δεν εγκαθιστάς την αδικία και το διχασμό στην κοινωνία;
ΠΟΥ είναι η περίφημη δίκαιη “αναδιανομή” του παραγόμενου… πλούτου; Και από πότε η σκληρή φορολόγηση μισθών και συντάξεων (των οποίων τα κατακρατούμενα ποσά πάνε ως επιδοματική “ενίσχυση” στους θεωρούμενους κοινωνικά αδύναμους), θεωρείται “αναδιανομή” πλούτου; Είναι πλούτος οι μισθοί και οι συντάξεις; Μήπως, χάνοντας τη “μεσαία τάξη”, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αλιεύσει αλλού ψηφοφόρους;
ΚΑΙ η άλλη η πομπώδης έκφραση “δίκαιη ανάπτυξη”; Ποτέ δεν καταλάβαμε τι είδους “ανάπτυξη” υπόσχεται μια αριστερή μνημονιακή κυβέρνηση, όταν όλα πάνε χειρότερα. Πολλώ δε μάλλον, όταν η ίδια ισχυρίζεται ότι αυτή -η ανάπτυξη- θα είναι και “δίκαιη”; Ας τη δούμε πρώτα κι έπειτα τη χαρακτηρίζουμε.
…και οι μαθητές
ΑΥΤΟ που μας θλίβει περισσότερο είναι ότι κατάφερε η κυβέρνηση να μεταφέρει τον διχασμό από την ελληνική κοινωνία, με το λεγόμενο “Μακεδονικό” ζήτημα, μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας των σχολείων! Μάλιστα, ξεφυτρώνουν στα κρατικά και άλλα κανάλια πολλοί αδόκιμοι αριστεροί “θεωρητικοί” που συλλήβδην κατηγορούν τους νεαρούς μαθητές που έκαναν καταλήψεις υπερασπιζόμενοι την ελληνικότητα της πατρίδας τους, ούτε λίγο ούτε πολύ ως “φασίστες”! Χαρίζοντας έτσι αβρόχοις ποσί στην άκρα δεξιά πολλούς νέους μας. Αν είναι δυνατόν αυτό να λέγεται “εθνική πολιτική”. Αλλά όπου δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα, υπάρχουν ύβρεις και χαρακτηρισμοί που εξοργίζουν αντί να λύνουν ένα θέμα. Μήπως θα δούμε και μαθητοδικεία, όπως στο παρελθόν; Αλίμονό μας…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στα μυαλά πολλών κυβερνώντων, οι έννοιες “πατριώτης” και “εθνικιστής” συγχέονται αδικαιολόγητα: πατριώτης είναι αυτός που αγαπά την πατρίδα του και θα αγωνιζόταν μέχρι θανάτου γι’ αυτήν. Αντίθετα, εθνικιστής είναι αυτός που μισεί τις πατρίδες των άλλων. Τον ορισμό συνόψισε ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron, εις επήκοον και του ημετέρου πρωθυπουργού, στις 11 Νοεμβρίου 2018, στη μεγάλη συνάντηση των ηγετών του κόσμου στο Παρίσι για τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είπε: «Ο πατριωτισμός είναι το ακριβώς αντίθετο του εθνικισμού. Ο εθνικισμός είναι η προδοσία του πατριωτισμού».
