Ολοκάθαρα θυµάµαι σαν και τώρα,
Όπως εγώ κι εσύ γεννήθηκες γυµνός.
Στην πορεία σου προσφέραν πολλά δώρα.
Μα ’γω παρέµεινα, πεισµατικά αγνός.
Απ’ το σύµπαν ένας ήλιος πυρωµένος,
Για όλους είχε κι από λίγη θαλπωρή.
Της απληστίας σου, µε σκίασε το µένος
κι ακόµη ψάχνει χαραµάδα να χωρεί.
Και οι βάσεις, για καλά έχουνε πέσει.
Οι ευκαιρίες, σου δοθήκανε πολλές.
Κανείς δε βρέθηκε όρια να θέσει,
ν’ αναστρέψει τις δουλειές σου τις θολές.
Η νέα µέρα, για σένανε ξυπνούσε.
Εδραιώθηκε η τόση διαφορά.
Ό,τι απέκτησες, λες πως δικαιούσαι.
Κι εγώ εισέπραττα, την άνυδρη σπορά.
Τον κόσµο, ό,τι γυαλίζει τον µαγεύει.
Εξελέγης της καρδιάς του ο εκλεκτός.
Απλόχερα, µε καµάρι σε παινεύει
Κι εγώ παρέµεινα ερµητικά εκτός.
Και ξαφνικά, δε γενιόµαστε το ίδιο.
Οι απόγον’ οι δικοί µου, είν’ γυµνοί.
Οι δικοί σου, αποκτήσαν µπλε γονίδιο
Κι όλος ο κόσµος, το χρήµα σου υµνεί.
Επιδόµατα για φτώχια τώρα παίρνω.
Λίγα κουπόνια προσφοράς για φαγητό.
Ανεργίας την ντροπή, στους ώµους φέρνω
Και µε σκυµµένο το κεφάλι τα ζητώ.
Πώς να ορθώσω κορµί κουρελιασµένο;
Με µια ελπίδα προδοµένη, να θρηνεί.
Στο περιθώριο να µ’ έχουνε δεµένο.
Κι η ζωή µου, σα να εκτίω µια ποινή.
(Ξεχώρισε µε έπαινο στον 16 διεθνή διαγωνισµό ποίησης του «ΚΕΛΑΙΝΩ»
Μαίρη Κουτρούλη Σκαµνάκη
Iδιωτ. υπάλληλος, συγγραφέας,
µέλος ∆.Σ. Ένωσης Πνευµατικών
∆ηµιουργών Χανίων
