Τώρα που φέγγει ο ουρανός και λαμπυρίζουν κάμποι
Τώρα που χαίρεται η γη γλυκολαλά και λάμπει
Τώρα που ο ήλιος ζέστανε και λιώσανε τα χιόνια
τα χιόνια που μας πάγωναν τα τέσσερα τα χρόνια
Τώρα που λέοντας πατεί το μανιασμένο ταύρο
που ‘καμε τούτο το νησί παντέρημο και μαύρο
Μέσα στης νίκης τις χαρές στης λευτεριάς τη λάμψη
στους τάφους των μαρτύρων μας, την κεφαλή ας κάμψει
κάθε καρδιά ευλαβικά, με δάφνινα κλωνάρια
ας στεφανώσει τα λαμπρά της δόξας παλληκάρια
που χάσανε το αίματος στη γη τη δοξασμένη
στην Κρήτη που η λευτεριά ψηλά ‘ναι θρονιασμένη
Ελληνες, Αγγλους Αυστραλούς, όλους αδελφωμένους
Κρήτες και Νεοζηλανδούς περίσσια ανδρειωμένους.
Το αίμα πότισε τη γη και βγήκε η λευτεριά μας
κι αναστηθήκαν οι νεκροί, οι πόλεις, τα χωριά μας
Πουλάκια γλυκοκέλαδα βουβά ήσαν τόσο χρόνο
και τα δενδρά μαδήσανε απ’ τον βαθύ τον πόνο
κι οι ποταμοί στερέψανε· Κερίτη στάσου πίσω
το αίμα των μαρτύρων μας τρέχει πολλά περίσσια
μην τύχει και το καταπιείς είναι τρισάγιο θειόν
πρέπει να μείνει άμωμο, αγνό σαν των αγίων
Πουλάκια πάλι ψάλλετε τραγούδια νέα τώρα
στους ήρωες που δόξασαν τη λαβωμένη χώρα
Και ‘σεις δεντράκια ρίξετε τ’ άνθη σας και τα μύρα
σ’ αυτούς εστεφάνωσε και λάμπρυνε η μοίρα
Στου Γαλατά το Γολγοθά, στου μακελειού τη φρίκη
ξαναγεννήθη η λευτεριά και θέριεψεν η νίκη
Γι’ αυτό η κοινότης Γαλατά, περήφανα δακρύζει
τον τάφο σας με δάκρυα και δάφνες τον στολίζει
κι αναφωνεί: Στον ουρανό στη θεία βασιλεία
ας είναι πάντα η μνήμη σας κι η δόξα αιωνία.
(Γραμμένο από τον αείμνηστο Προβιδάκη Γεώργιο,
αμέσως μετά την απελευθέρωση – κάτοικος Γαλατά)
