Πάει ο παλιός ο χρόνος
ας γιορτάσουμε παιδιά…
Καλή χρονιά, Χρόνια πολλά
Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά!
Έτσα ετραγουδούσανε μια φορά κι ένα καιρό με τσ’ αγγελικές φωνούλες τωνε κι εδιαμορφώνανε το εορταστικό κλίμα τση χρονιάρες μέρες τα κοπελάκια μιας περασμένης εποχής, απου οι γι οικογένειες εσυνεορτάζανε τουτεσάς τσοι μεγάλες εορτές, σφιχταγκαλιασμένα ούλα μαζί τα μέλη τσι τωνε μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή. Γι’ αυτό δα κιόλας και τσοι λέγανε οικογενειακές εορτές. Μα ‘ρθανε άλλοι χρόνοι· και τα κατέχαμε πρέπει να τα ξεχάσομε. Γιατί ‘ρθανε ρέματα ξενόφερτα από νέες πολιτιστικές εκδηλώσεις, κι εκαπαντίσανε τα δικά μας δοκιμασμένα ήθη κι έθιμα, για κείνο κι εγινήκανε σκορποχώρι οι γι οικογένειες. Γιατί οι νεοέλληνες με τη ξενομανία ντωνε, ακλουθήξανε τα εισαγώμενα ρέματα του πολιτισμού, σαν τα ψοφισμένα ψάρια. Γιατί τα ζωντανά, όπως κατέμε, αντιστέκονται στα ρέματα και δε παρασέρνονται εύκολα.
Κι έτσα τουτεσάς οι μέρες κι οι γι εβδομάδες απου μια φορά τραγουδούσανε τα παιδιά κι εχαίρουντανε οι μανάδες κι οι παππουδογιαγιάδες εκαμαρώνανε κι εχαίρουντανε τα παιδόγγονά ντωνε, οι νεώτερες γενιές τουτεσάς τσοι παλιές συνήθειες τσοι καταργήσανε γι’ αυτό και δε γροικούνται στα σπίθια ντωνε τουτεσάς τσοι μέρες τα χαχανητά και τα γέλια εδά μπλιο, όπως το παλιό κι ευλοημένο καιρό τση περασμένης εποχής.
Οι γι αθρώποι τουτουνέ του καιρού προσπαθούνε να ζιούνε εκτός πραγματικότητας, γιατί τσοι ‘χουνε κερδίσει οι γι ουτοπίες, οι ψευδαισθήσεις κι οι φιγούρες. Δε θέλουνε να πιστέψουνε πως και η ζωή των αθρώπω χωρίζονται σε περιόδους, όπως κι ο χρόνος με τσ’ εποχές του, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και το χειμώνα. Έτσα ‘ναι κι η ζωή τ’ αθρώπου όπως μας θυμίζει κι ένα τραγούδι απου το τραγουδούσαμε εμείς στα νιάτα μας.
«… Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα ‘ρθει καλοκαίρι κι ύστερα θάρθει σκυθρωπό…» Και πρέπει να το καταλάβουμε επιτέλους πως οι χρόνοι που φεύγουνε δεν χάνονται και δεν πάνε στο άγνωστο, παρά αφού μασε σεργιανίσουνε απάνω στον ετήσιο κύκλο απου καθένας τωνε διαφεντεύει και σαν αφήσει το χαλινάρι απου χαλιναγωγεί τούτονα τον ετήσιο κύκλο, αντιγαέρνει και καθίζει στη πλάτη του καθενιού μας. Κι έτσα σωριάζονται τα χρόνια και συσσωρεύονται οι δεκαετίες στσοι δικές μας πλάτες. Κι εξελισσόμαστε περίπου όπως περιγράφει το τραγουδάκι απου η δυνατή μνήμη το προγόνω μας μετέφερε από στόμα σε στόμα και ως εμάς.
Ακούστε το με προσοχή:
Το παιδί οντέ γεννάται σα ντο πωρικό λογάται
Εις τα δέκα μεγαλώνει και τον κόσμο καμαρώνει
Στα είκοσι ‘ναι γλεντιστής και καλός ξεφαντωτής
Στα τριάντα ανθεί και δένει και το σπίτι ντου αναστένει
Στα σαράντα στη βουλήν έχει κεφαλή καλή
Στα πενήντα ακροζαρώνει τα ραβδιά του αναμαζώνει
Στα εξήντα δε φελά, μόνο το ψωμί χαλά
Στα εβδομήντα βγάνει αντέτι πα να σηκωθεί και πέφτει
Στα ογδόντα βγάνει χούι και τσιλιέται σα ντο βούι
Στα ενενήντα κι οι δικοί ντου τη βαριούνται τη ζωή ντου
Θεέ μου και πάρεντωνε γοργοξέβγαλέντωνε
να μη φτάξει τα εκατό γιατί δε ντωνε βαστούμε μπλιο.
Τούτοσας είναι ο βασικός άξονας τση ζωής μας, η ραχοκοκκαλιά δηλαδή, εάν βέβαια θεωρήσουμε πως η ζωή δεν είναι μόνο το ν’ αναπνέεις. Κι ακόμη να σοβαρευτούμε και να καταλάβουμε, οι γι οποιεσδήποτε επεμβάσεις και βελτιώσεις γι τα φχιασιδώματα δεν αλλάσσουνε τη σκληρή πραγματικότητα, παρά εξαπατούνε αυτούς απου τσοι πιστεύουνε και ξεγελιούνται και σπαταλούνε τα νιάτα ντωνε, απου δυστυχώς δεν είναι δυο φορές. Κι απομένουνε σαν επίλογος, ο απόηχος από τα λόγια από ένα τραγούδι τσ’ εποχής του αληθινού έρωτα των αιστημάτων:
…Μεθυσμένα από την αύρα τ’ Απρίλη
ένα ζεύγος φιλιόταν γλυκά
Κι ένας γέρος με τρέμοντα χείλη
τους χαμογελούσε μελαγχολικά
Τα καημένα τα νιάτα
τι γρήγορα που περνούν.
Ετσά ‘ναι κιόλας, δεν είναι δυο φορές τα νιάτα, παρά περνούνε και γλήγορα. Κι αφού όπως λέει η μαντινάδα:
Μιαν αστραπή ‘ναι η ζωή
και στ’ άναμμα που κάνει
ότι προλάβει ο άνθρωπος
τα υπόλοιπα τα χάνει.
Γι’ αυτό και τουτηνέ τη καινούργια χρονιά ν’ απολεμήσομε ν’ ακλουθήξομε τη φυσική πορεία τση ζωής χωρίς μαγκιές, κι υπερβολές, αλλά με σύνεση να προχωρά καθένας μας τη στράτα τση, δημιουργώντας και δημιουργούμενος. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη και τα δασκαλέματα από τα μαθήματα από την πολυετή φοίτησή μου στη ζωή, είναι επιτυχεμένοι εκείνοι απου έχουνε βρει το δρόμο ντωνε στην εξασφάλιση “τα προς το ζην” και την παράλληλη οικογενειακή αποκατάσταση. Αυτά τα δυο καλύπτουνε τσοι προϋποθέσεις για ένα καλοστρωμένο κρεβάτι για μια ευτυχισμένη ζωή αφού κι η Θεία Πρόνοια συνηγορήσει βέβαια για τσ’ αθρώπινες αδυναμίες, και τσοι κακιές ώρες. Κι ύστερα όπου ‘ναι αθρώποι είναι και δυσκολίες, μα οπού ‘ναι δυσκολίες υπάρχει κι ευτυχία γιατί αυτές δένουνε τσοι καλές και σωστές οικογένειες και τσοι δυναμώνουνε να τσ’ αντέχουνε.
Γιατί όπως λέει κι η μαντινάδα:
Τσοι δυσκολίες ο Θεός
στον αϊτό τσοι δίνει
γιατί στ’ αδύναμα πουλιά
δεν έχει εμπιστοσύνη.
Εύχομαι τα καλύτερα για ούλου για τη καινούργια χρονιά και καλή χρήση του νου μας. Και κατάκαλη χρονιά.
Θεέ μου φύλαε το νου μου.
Πολλά τα έτη σας αναγνώστριες κι αναγνώστες μου.
Το γεροντάκι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Κατέχαμε = Ξέραμε
Καπαντίζω = Υπερτερώ
Αντιγαέρνει = Γυρίζει πίσω
Λογούμαι = Θεωρούμαι
Όντε = Όταν
Πωρικό = Ο ώριμος καρπός, το φρούτο
Ξεφάντωση = Διασκέδαση Γάμου
Ξεφαντωτής = Καλός τραγουδιστής σε διασκέδαση γάμου
Αναστένω = Ανορθώνω, αναστυλώνω
Αναμαζώνω = Συγκεντρώνω
Φελώ = Έχω αξία
Χαλώ = Σπαταλώ, καταστρέφω
Αντέτι = Συνήθεια
Τσιλιούμαι = Έχω διάρροια
Βούι = Βόδι
Γοργοξέβγαλεντονε = Σύντομα να πεθάνει
Μπλιο = Πια
Απολεμώ = Προσπαθώ
Κατέω = Ξέρω
Ορμήνια = Νουθεσία, συμβουλή
