Ξεκινά κανείς από τις γνωστές σε όλους λέξεις που ταλανίζουν τη ζωή του Ελληνα εδώ και χρόνια. Πριν λίγα χρόνια μετά από συντονισμένη προσπάθεια πολιτικών προσώπων και εν μέσω κατηγοριών προς τον ελληνικό λαό, ότι είναι τεμπέλης και διεφθαρμένος, επεβλήθη στην Ελλάδα, αφού σταμάτησαν οι αγορές να μας χρηματοδοτούν, το γνωστό μνημόνιο με άμεσο αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού. Δηλαδή εκκλήθη ο Ελληνας να πληρώσει τη συνεχή διαφθορά τους πολλών δεκαετιών. Αρχισαν λοιπόν να καταρρέουν τα εισοδήματα καταρχήν από τα γνωστά “υποζύγια” τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, με συνέπεια να αρχίσει το κλείσιμο των καταστημάτων όλων των κλάδων, σε συνδυασμό με την έλλειψη χρηματοδότησης από τις τράπεζες, οι οποίες μάλιστα ζητούν και τα κεφάλαια τους πίσω άμεσα και με πιεστικό τρόπο. Ολο αυτό λοιπόν το ζούμε τα τελευταία χρόνια, το οποίο δεν απέχει πολύ από το χάος. Τα παραπάνω είχαν άμεση συνέπεια αλλά και αντίδραση, τα συσσίτια για ανθρώπους που έμειναν άνεργοι, έχασαν τη δουλειά τους κ.λπ. άρχισε δηλαδή να φαίνεται η εικόνα του 1929 μετά το μεγάλο παγκόσμιο κραχ. Η εκκλησία, οι Δήμοι και πολλοί άλλοι φορείς σήκωσαν αυτό το βάρος για τους άμεσα πληγέντες και ομολογουμένως βοήθησαν και βοηθούν πολλούς πληγέντες. Δεν είναι μόνο τα συσσίτια, είναι και τα κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, φροντιστήρια, κ.λπ. Αυτό σημαίνει αλληλεγγύη και αλληλοστήριξη της ελληνικής κοινωνίας η οποία ευτυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό που δείχνει τη ποιότητα και το επίπεδο αυτού του λαού. Προχωρώντας λοιπόν ο χρόνος, αρχίζει να “ρίχνει” τις “μάσκες της ντροπής” από τον μέσο Ελληνα, ο οποίος βιώνει μία ανείπωτη πραγματικότητα, με το να βρίσκεται πολλές φορές με άδεια τσέπη εντελώς. Ιδιαίτερα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι προβληματίζονται πρωτόγνωρα με αυτό το άδειασμα της τσέπης και βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα και το φάσμα της πείνας, αλλά και της απόγνωσης να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια όλων.
Συγκεκριμένα και σαν παράδειγμα αλλά και πραγματικότητα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τι βιώνει μια μέση οικογένεια προς το τέλος του μήνα, ιδιαίτερα όταν δεν έχουν καταβληθεί ακόμα οι συντάξεις και οι μισθοί. Στην περίπτωση αυτή βιώνεται η σκληρή πραγματικότητα του “άδειου ψυγείου” που αναγκάζει τους οικογενειάρχες μέχρι να πληρωθούν να τη βγάζουν όπως – όπως, δηλαδή σε συγκεκριμένη περίπτωση, πενταμελής οικογένεια έστρωσε τραπέζι Σάββατο μόνο με χόρτα και ελαιόλαδο και την Κυριακή μόνο με τηγανιτά αβγά. Αυτό δεν είναι μόνο τραγικό αλλά και κακός οιωνός για το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι Δανειστές και οι εκτελεστές των οδηγιών τους. Η παραπάνω μέση οικογένεια έχει αυτές τις δυσκολίες τώρα, όμως πριν λίγα χρόνια, διέθετε δύο υψηλούς μισθούς, δύο αυτοκίνητα, εξοχικό και πολλές άλλες ανέσεις που της παρείχε το οικονομικό σύστημα που βιώναμε όλοι, με χρονικό ορίζοντα μέλλοντος τουλάχιστον σαράντα χρόνια. Αυτό το βεβαίωναν οι μεγάλοι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με τα γνωστά CREDIT SCORING που σύμφωνα με τα εισοδήματα μας μπορούσαμε να δανειζόμαστε από τις τράπεζες για πολλές δεκαετίες, όμως απότομα οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης μας έριξαν στα τάρταρα της οικονομικής κρίσης σε μία νύκτα. Να περάσουμε τώρα σε μία άλλη κατηγορία ανθρώπων, που και σ αυτούς πέφτει η “μάσκα της ντροπής”. Στους χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι από νοικοκυραίοι δεκαετίες πριν, βρέθηκαν στον δρόμο χωρίς καμία κάλυψη, ακόμα και υγειονομική. Εχει ακουστεί και έχει γραφτεί σε πολλές περιπτώσεις η δυσκολία τους στη καθημερινή επιβίωση, αλλά και η επίσκεψη τους στα συσσίτια και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μη γίνονται αντιληπτοί. Αν όλα αυτά που περιγράφονται παραπάνω δεν επισιτιστική κρίση, τότε ποια είναι; Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά αλλά μιλούν και οι “κάδοι της ντροπής” στους δρόμους των πόλεων, ντροπή βέβαια γι’ αυτούς που δημιούργησαν και συντηρούν το πρόβλημα, χωρίς να μπορούν να το λύσουν, αν και διαθέτουν πολλούς και μεγάλους τίτλους σπουδών. Θα έρθει και θα πει κάποιος που θέλει να δικαιολογήσει τις ευθύνες του, ότι 850 εκατ. στον κόσμο μαστίζονται από την πείνα, ότι 40 εκατ. πεθαίνουν τον χρόνο από την πείνα, ότι 5 εκατ. παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη θρεπτικών συστατικών και με δεδομένο ότι από 7 δισ. που είμαστε τώρα θα φτάσουμε σύντομα τα 10.500 δισ. και άλλα πολλά στοιχεία μπορούν να παρατεθούν, που δείχνουν το παγκόσμιο πρόβλημα. Όμως η Ελλάδα τα έχει περάσει και τα χει ξεπεράσει με μεγάλη επιτυχία αυτά τα προβλήματα, αλλά ξαφνικά και για λόγους πειραματισμού, βρέθηκε ξανά μεταπολεμικά σε δεινή θέση, η οποία βέβαια αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα με τον χειρότερο τρόπο λόγω της μείωσης των εισοδημάτων και της παραγωγής και ας ευημερούν τα πρωτογενή πλεονάσματα. Συμπερασματικά οι επιπτώσεις μίας ενδεχόμενης πείνας σε κοινωνικό επίπεδο περιλαμβάνει την υπανάπτυξη του συνόλου αν και πάντα υπάρχουν τάξεις που αντέχουν την κρίση. Αυτό δημιουργεί παγίδευση του μέλλοντος μιας χώρας σε καταστροφικούς φαύλους κύκλους από τους οποίους είναι δύσκολο να βγει μια κοινωνία και μία οικονομία αν δε γίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα, με εξωστρέφεια, ρεαλισμό, κοινωνική ευαισθησία και κυρίως να επιστρατευθεί το νέο δυναμικό, οι νέοι άνθρωποι που θα βοηθήσουν για το μέλλον. Το επισιτιστικό πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδας είναι εδώ και πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι σε επίπεδο συσσιτίων αλλά σε επίπεδο δράσεων και ενεργειών τέτοιων που θα ξεμπλοκάρουν το άρρωστο σύστημα διακυβέρνησης και οικονομικής πολιτικής με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να γυρίσει η Ελλάδα σελίδα με βλέμμα στο μέλλον, αλλά διεκδικώντας τα κεκτημένα του παρελθόντος.
* οικονομικός – επιχειρηματικός σύμβουλος – αναλυτής
