Δεν είναι όλοι για τις επιστήμες, θα συμφωνήσουμε.
Υπάρχουν κάποιοι επιτυχόντες των πανελληνίων που βρέθηκαν στα αμφιθέατρα κάποιας τυχαίας σχολής αποζητώντας απλώς ένα “χαρτί”, το οποίο πιστεύουν ότι θα τους ανοίξει την πόρτα για κάποιον διορισμό (με μέσον ή χωρίς). Η επιστήμη δεν έχει πολλά να περιμένει από αυτούς κι αυτοί δεν ζητούν κάτι περισσότερο από εκείνη.
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι, με καλές επιδόσεις, που βρέθηκαν σε μια σχολή ακολουθώντας τη γνωστή κοινωνική επιταγή που λέει ότι αφού το παιδί είναι άριστο, θα πρέπει να γίνει γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος ή καθηγητής πανεπιστημίου. Αυτοί σχεδόν πάντα ολοκληρώνουν τις σπουδές τους -έστω κι αν δεν έχουν τη στόφα επιστήμονα που αγαπάει αυτό που κάνει και πάει τη γνώση ένα βήμα παρακάτω. Είναι βέβαια πιθανόν να βγάλουν χρήματα στη ζωή τους. Εξίσου όμως πιθανόν είναι να γίνουν δυστυχισμένοι άνθρωποι, αφού το επάγγελμα που ακολουθούν δεν το καθόρισε το “θέλω” τους, αλλά ένα κοινωνικό στερεότυπο γύρω από την έννοια της σχολικής “αριστείας”.
Παρασκευάς Περάκης και Ελένη Φουντουλάκη σχολιάζουν την επικαιρότητα και μπαίνουν… onLine με τον πρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Διαχειριστών Ακινήτων (ΠΑ.ΣΥ.ΔΑ.) Ανδρέα Χίου και την Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια, Συγγραφέα Αννέτα Μαρκογιαννάκη
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που δεν καταφέρνουν να βρεθούν στα αμφιθέατρα (ακόμα κι αν είναι αριστούχοι κατά το φετινό παράδοξο των βάσεων εισαγωγής). Είναι οι αποτυχημένοι του συστήματος. Είναι αυτοί που θεωρούνται από κάποιους βαρίδια για τα πανεπιστήμια και που η υπουργός Παιδείας τους “δίνει” ως επιλογή τα ΙΕΚ.
Σε αυτή την κατηγορία δεν θα συναντήσει κανείς βλάκες ή μαθητές που “δεν παίρνουν τα γράμματα”, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά παιδιά που για οικονομικούς, κοινωνικούς ή οικογενειακούς λόγους δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο εξεταστικοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα και να τερματίσουν στην “κούρσα” των πανελληνίων.
Μαθητές που δεν είχαν την τύχη ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος ή δεν διέθεταν τα χρήματα για να καλύψουν τα κενά τους μέσα από φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα.
Παιδιά που η αποτυχία τους δεν καταδεικνύει τόσο την έλλειψη δυνατοτήτων από μέρους τους, όσο την αδυναμία της Πολιτείας και του εκπαιδευτικού συστήματος να τα στηρίξει και να αναδείξει τη δύναμή τους.
Η αποτυχία τους, με άλλα λόγια, είναι και αποτυχία του Υπουργείου Παιδείας.
