Κύριε διευθυντά,
πριν λίγες µέρες βρέθηκα στο νοσοκοµείο Χανίων, όπου νοσηλεύτηκε οικείο µου πρόσωπο, ένα νοσοκοµείο το οποίο, όπως και τα υπόλοιπα του ΕΣΥ οδεύει προς µαρασµό ως απόρροια της καταστροφικής για τα πλατιά λαϊκά στρώµατα πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνώντες µας τα τελευταία χρόνια.
Η παρουσία µου εκεί συνέβαλε καθοριστικά στην αποκρυσταλλωση της άποψης µου για το τι συµβαίνει στο δηµοσιο σύστηµα υγειονοµικής περίθαλψης και αποτέλεσε αγωνιστική υπενθύµιση για νέες διεκδικήσεις στον χώρο της υγείας!
Οι λιγοστοί νοσηλευτές που έχουν αποµείνει, εξουθενωµένοι από την υπερεργασία παρείχαν κάθε δυνατή στήριξη και φροντίδα στη µητέρα µου αλλά και στους άλλους συνανθρώπους µας που νοσηλεύονταν. Οι γιατροί, πάρα τους πενιχρούς µισθούς που λαµβάνουν, τις υπερωρίες, τις ελλείψεις σε βασικά µέσα για την άσκηση του λειτουργήµατός τους και την απαξίωσή τους από τον Υπουργό Υγείας, που πρόσφατα, µάλιστα, τους χαρακτήρισε «συµµορία της µιζέριας» κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαλλάξουν τους πάσχοντες από τον πόνο τους. Εξίσου σηµαντικό είναι να αναφερθεί και η ιδιαιτέρως συγκινητική παρουσία και φροντίδα των συγγενών των ασθενών που παρά τις αντίξοες συνθήκες κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για την ανακούφιση του πόνου του προσφιλούς τους προσώπου, καθώς το προσωπικό δεν επαρκεί για να παράσχει την αντίστοιχη φροντίδα και βέβαια το ποσοστό της οικονοµικής κάλυψης του κόστους των αποκλειστικών νοσηλευτριών από την πολιτεία είναι πενιχρό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ογδοντάχρονης συνοδού ασθενούς που ήταν κλινήρης δίπλα από εµάς, η οποία επί µία εβδοµάδα δεν εγκατέλειψε την αγαπηµένη της φίλη και το βράδυ την έπαιρνε ο ύπνος σε µια πλαστική καρέκλα δίπλα της.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, µε γνώµονα την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο έχουν επιλέξει να αποδεικνύουν καθηµερινά τα αλληλέγγυα αισθήµατά τους και να στέκονται στο ύψος του χρέους τους
Η κατάσταση στο ΕΣΥ καθίσταται ολοένα και πιο δυσχερής, γεγονός ιδιαίτερα λυπηρό σε µια εποχή που οι πολίτες έρχονται αντιµέτωποι µε την αφαίµαξη των οικονοµικών τους πόρων. Σήµερα όπου οι νέοι γιατροί εγκαταλείπουν την χωρα για καλύτερες συνθήκες εργασίας διχως προοπτικές παλιννόστησης. Σε µια περίοδο που οι συνάνθρωποι µας ζητούν πιο επιτακτικά απο ποτέ ασφάλεια και ευηµερία το σύστηµα υγείας µας ασθµαίνει εξαιτίας της χρόνιας εγκατάλειψης του. Μεσα σε αυτο το πλαίσιο οι λειτουργοί της υγείας µοχθούν καθηµερινά έτσι ώστε τα δηµόσια νοσοκοµεία να παραµείνουν οι τελευταίες ‘‘φωλιές ανθρωπιάς’’. ∆εν παραδίδουν τα εναποµείναντα τους όπλα, τις αξίες και τα ιδανικά τους, καθώς αρνούνται να εγκαταλείψουν το ροµαντισµό που συντροφεύει τα όνειρά τους για έναν κόσµο δικαιότερο.
Από την άλλη σε αυτήν τη συνθήκη «οι διαχειριστές του συστήµατος», µε την αδιαφορία τους, φροντίζουν άνθρωποι να οδηγούνται στην αυτοχειρία, επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε φάρµακα για την αντιµετώπιση του καρκίνου τους, ηλικιωµένοι να σβήνουν σε καρότσες αγροτικών εξαιτίας της έλλειψης ασθενοφόρων και οδηγών και «αποδοµούν» τις δοµές απεξάρτησης που αποτελούσαν αχτίδα ελπίδας σε εκείνους που νικηµένοι από τα πάθη τους αναζητούν να πιάσουν ξανά το νήµα της ζωής.
Αντικρίζοντας αυτή την δυστοπία η γενιά µας έχει ιερή υποχρέωση να ταχθεί στο πλάι των υγειονοµικών, αξιώνοντας ένα δηµόσιο σύστηµα υγείας στο οποίο θα νοσηλεύονται µε αξιοπρέπεια οι γιαγιάδες και οι παππούδες µας, οι γονείς µας, τα αδέρφια µας και κάθε µέλος του κοινωνικού συνόλου. Εµείς η σπουδάζουσα νεολαία οφείλουµε να διεκδικήσουµε καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους µισθούς και εξοπλισµό για τα νοσοκοµεία µας προκειµένου οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, τα άτοµα που φροντίζουν για την καθαριότητα και τη λειτουργία των δοµών υγείας να ασκούν απρόσκοπτα το λειτούργηµά τους! Οποιαδήποτε ανοχή σηµαίνει υποταγή σε µία συνθήκη που δεν µας καλύπτει και που συνιστά εξόφθαλµη παραβίαση των δικαιωµάτων µας!
Εµείς οι νέοι οφείλουµε να δυναµώσουµε τη φλόγα του αγώνα για την ανατροπή εκείνων που «λυµαίνονται» τις ζωές µας! Άλλωστε έχουµε χρέος να αγωνιστούµε προκειµένου να δηµιουργήσουµε έναν κόσµο όπου οι θλιµµένοι της οικουµένης «θα βρούνε γωνία να ακουµπήσουν «. Έτσι µόνο θα ΄χει νόηµα το σύντοµο πέρασµά µας!
Γεώργιος Χατζάκης
φοιτητής στην
Ιατρική Σχολή
του Πανεπιστηµίου Κρήτης
Υ.Γ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς την διευθύντρια της Ορθοπεδικης κλινικής του νοσοκοµείου Χανιων κ. Κατερίνα Μανιµανάκη, τους λοιπούς γιατρούς καθώς και όλο το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό για τη φροντίδα που παρείχαν στην µητέρα µου!
