Κάνοντας παρέα µε πυροσβέστες που τακτικά αναφέρονται σε διασώσεις τουριστών και φυσιολατρών, διαπίστωσα πόσο ζηµιογόνο είναι για το κράτος µια περιπετειώδης διάσωση στα βουνά και στα φαράγγια, στις χαράδρες, στις σπηλιές, στα ποτάµια του νοµού και της Κρήτης κατ’ επέκταση όλης της Ελλάδας, αφού το ανάγλυφο του εδάφους είναι δύσκολο σ’ όλη την επικράτεια.
Υπάρχουν οι χάρτες, τα GPS (µηχανήµατα που δείχνουν ακριβώς που βρίσκεται κάποιος), τα κινητά, τα µετεωρολογικά δελτία. Εποµένως κάθε πεζοπόρος της ορεινής κυρίως υπαίθρου έχει γνώση των εδαφικών, καιρικών κ.λπ. προβληµάτων. Εννοείται ότι έχει επίγνωση των σωµατικών και ψυχικών ικανοτήτων του και των προβληµάτων υγείας του.
Για ποιο λόγο να τον ψάχνουν τα πυροσβεστικά κλιµάκια, αφού πρέπει να ‘χει ενηµερωθεί για τις συνθήκες της περιοχής και της ηµέρας; Να τρέχουν οχήµατα, ασθενοφόρα, ελικόπτερα, αστυνοµία για τις επιπολαιότητες κάποιου; Να κινδυνεύουν να γκρεµιστούν οι τέσσερις τραυµατιοφορείς µε τον ασθενή, αφού οι πλαγιές είναι υπερβολικά επικλινείς και τα χαλίκια- χαράκια ευκολοµετακίνητα;
Να θεσπιστεί ένα σηµαντικό ποσό καταβολής της διάσωσης µε βάση:
α) την απόσταση,
β) τον χρόνο διάσωσης,
γ) τον αριθµό των διασωστών,
δ) τον αριθµό των οχηµάτων, ασθενοφόρων και ελικοπτέρων.
Έτσι κάθε περιπατητής – ορειβάτης να ξέρει ότι δεν ‘‘ροµαντζάρει’’ αχαλίνωτα στη φύση, και, αν πάθει κάτι, θα υποστεί την οικονοµική επιβάρυνση της απερισκεψίας του. Νοµίζω έτσι γίνεται στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη. Ας το φέρουν τα συναρµόδια υπουργεία στη βουλή, να γίνει νόµος του κράτους. Αν συµβεί την ίδια ώρα να υπάρξουν 2-3 πυρκαγιές, ποιος θα τρέξει σ’ αυτές; Ένα ελικόπτερο µε το προσωπικό του στοιχίζει κοντά 2.000 ευρώ την ώρα.
Γιάννης Καµηλάκης
συν/χος διδάσκαλος
