Κύριε διευθυντά,
στο φύλλο της 7/11/2024 της φιλόξενης εφηµερίδας ‘‘Χανιώτικα νέα’’ ο πάντα αξιοπρόσεκτος κ. Αντώνης Πλυµάκης σχολίασε στην τελευταία παράγραφο του κειµένου του αµφισβητώντας ότι το αφιέρωµα µου στον απροσκύνητο αντάρτη Γιώργη Τζοµπανάκη για τα 28 χρόνια από το θάνατό του στο φύλλο της 31/10/2024 δεν ανταποκρίνεται στην πραγµατικότητα, αφού όπως γράφει όλα τα είχα πληροφορηθεί και όχι από προσωπική επαφή και γνώση.
Για την ιστορική αλήθεια σας παραθέτω τα εξής:
1) Τον Απροσκύνητο κοµµουνιστή αντάρτη τον γνώρισα αµέσως µετά τη Μεταπολίτευση ως στέλεχος της Κ.Ν.Ε. και πήρα πολλές φορές µέρος σε κοµµατικές δουλειές που γινόταν στο σπίτι του ‘‘Μουσείο’’ στο Κόκκινο Χωριό. Πολλές φορές τον συνόδευσα σε κοινωνικές και κοµµατικές δουλειές στην Κίσσαµο στο σπίτι της συναγωνίστριας του στο βουνό, θρυλικής καπετάνισσας του ∆ηµοκρατικού Στρατού Σκευάκη Γεωργίας και του συζύγου της Αναγνωστάκη Ζαχάρη. Τον αποχαιρέτησα εκφωνώντας τον επικήδειο ως εκπρόσωπος της ΤΕ∆Κ Χανίων στις 2/11/1996 στο Κόκκινο Χωριό. Αµέτρητες οι διηγήσεις του για τον ΕΛ.ΑΣ. και τον ∆ηµοκρατικό Στρατό. Μου έκανε την τιµή να κρατήσω το θρυλικό πολυβόλο του την ‘‘Γερµανική τουρτούρα’’ που σήµερα φυλάσσεται σαν ανεκτίµητο κειµήλιο στην έδρα της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στον Περισσό. Άρα από το 1975 που αµνηστεύθηκε έως το θάνατό του η σχέση µας ήταν προσωπική και ιδιαίτερα συντροφική αλλά και πηγή άντλησης πείρας και αφήγησης γεγονότων από πρώτο χέρι.
2) Το δεύτερο µέρος του άρθρου µου είναι όπως επισηµαίνω τα λόγια του άλλου θρύλου της Αντίστασης του ΕΛ.ΑΣ. και του ∆ηµοκρατικού Στρατού Λευτέρη Ηλιάκη όπως τα περιέγραψε στον ύστατο χαιρετισµό του εκ µέρους της ΠΕΑΕΑ στο Κόκκινο Χωριό στις 2/11/1996. Τα λόγια αυτά του σεµνού αγωνιστή είναι αδιάψευστα και αναµφισβήτητα γιατί η ιστορία τους ήταν κοινή.
3) Και το τρίτο µέρος του κειµένου µου αποτελεί το κοινό τους κείµενο µε το συναγωνιστή και σύντροφό του Σπύρο Μπλαζάκη που διάβασε ο τελευταίος στο φαράγγι του Θερίσου στις 22/2/1975 όταν παρουσιάστηκαν.
Το άρθρο µου λοιπόν µόνο στην πραγµατικότητα ανταποκρίνεται και στα τρία συστατικά του µέρη.
Υστερόγραφο: ∆εν θα σχολιάσω τη βαρύτητα της διαβάθµισης των εγγράφων που αφορούν το αρχείο της Στρατιωτικής ∆ιοίκησης Κρήτης και του φοβερού αρχείου του τµήµατος ασφάλειας της χωροφυλακής 1946-1949 στα οποία όπως γράφει ο αγαπητός Αντώνης Πλυµάκης δεν αναφέρονται σε δύο ‘‘προβεβληµένους’’ όπως λέει αντάρτες
Απλώς καταθέτω το αδιάψευστο ντοκουµέντο όπως περιγράφεται από τους ίδιους στο βιβλίο τους στις σελίδες 474-476-487-488).
«Παρά την αµνηστία τις 22/2/75 η επιτροπή από τους Γιώργη Τρικαλινό µέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ- Θεοδωράκη Γιάννη δηµοσιογράφο – Χατζηαγγελή Βαγγέλη δικηγόρο επισκέφτηκαν τον τότε ∆ιοικητή Χωροφυλακής Χανίων και τον αρµόδιο εισαγγελέα οι οποίοι αρνήθηκαν να πράξουν τα δέοντα λέγοντας ότι θα µελετήσουν την αµνηστία να δουν αν υπάγονται οι αµνηστευόµενοι στο Γ’ ψήφισµα διότι αν υπάγονται σ’ αυτό εξαιρούνται της αµνηστίας. Χάριν της έντονης επιµονής της επιτροπής, και φοβούµενοι, προχώρησαν στα δέοντα.
Όµως λίγες µέρες µετά και ενώ βρισκόταν στα γραφεία της ΚΝΕ στην Αθήνα µπαίνει ο Κώστας Κάπος βουλευτής του ΚΚΕ και ο ∆ηµήτρης Γόντικας (Γιώργη θα σε συλλάβουν γιατί έχεις καταδίκη στο στρατοδικείο Κορίνθου). Επισκέφτηκαν τον τότε υπουργό ∆ικαιοσύνης Κ. Στεφανάκη ο οποίος παρενέβη. Μας δήλωσε ότι ‘‘όλα όσα σας βάραιναν ήταν στο εφετείο Κρήτης και τα αµνήστευσα, δεν γνώριζα για την υπόθεση του στρατοδικείου Κορίνθου’’ και έδωσε εντολή να τακτοποιηθεί. Μετά από 45 ηµέρες δηµοσιεύθηκε ο νόµος της Αµνηστίας.
ΑΘΗΝΑ
«Με διάταγµα που εξεδόθη κατόπιν πρότασης του υπουργού ∆ικαιοσύνης και κατόπιν γνώµης του συµβουλίου Χαρίτων και υπεγράφη από τον πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας κ. Μιχαήλ Στασινόπουλο χορηγείται χάρις στον Γεώργιο Τζοµπανάκη ο οποίος έχει καταδικαστεί σε θάνατο επί ανυποταξία διά της υπ’ αριθµόν 175/27/6/1952 αποφάσεως του ∆ιαρκούς στρατοδικείου Κρήτης».
Συµπέρασµα
Ο Γιώργης Τζοµπανάκης ήταν αλύγιστος κοµµουνιστής µέχρι τον θάνατό του διαλεκτός αντάρτης του ΕΛ.ΑΣ. και του ∆ηµοκρατικού Στρατού Ελλάδας που ο θάνατος τον παραµόνευε κάθε στιγµή, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέµου.
Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη. Αλλά εκείνο που µε κανένα τρόπο δεν θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του και επειδή λέγεται ότι µια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις σας παραθέτω και τη σχετική ιστορική φωτογραφία στο σπίτι ‘‘Μουσείο’’ του ξακουστού αντάρτη, µαζί του στο Κόκκινο Χωριό Αποκορώνου.
08/11/24
Σπύρος ∆αράκης
πρώην πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ
πρώην ∆ήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του
∆.Σ του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και
χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄
(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
