Κύριε διευθυντά,
Αθήνα 19 Νοέµβρη 1973, δυο µέρες µετά τη σφαγή του Πολυτεχνείου. Έχοντας παραλάβει µε ταξί έναν νεολαίο, στέλεχος της Αριστεράς που µόλις είχε λυτρωθεί από τρίχρονη εξορία στη Γυάρο, ανεβαίνοντας προς Κουκουβάουνες από Πατησίων ή Γ’ Σεπτεµβρίου, συναντήσαµε µια πυροσβεστική αντλία που µε την παρουσία της αστυνοµίας ξέπλενε τα αίµατα στον δρόµο.
Αυτή η τραγική σκηνή µου ήρθε στο µυαλό, όταν πληροφορήθηκα για το µπάζωµα στον τόπο, που έλαβε χώρα το έγκληµα στα Τέµπη. Βλέπουµε δηλαδή µια πολιτεία, που χρειάζεται τη βία για να τροµοκρατεί τους «υπηκόους», να προσπαθεί να κρύψει το µέγεθος της καταπίεσης επειδή φοβάται τον αλυσοδεµένο λαό. Έτσι ακριβώς και µια αυταρχική µεν, αλλά µε δηµοκρατικό προσωπείο κυβέρνηση προσπαθεί να σκουπίσει τ’ αποτυπώµατα στο δολοφονικό µαχαίρι.
Να όµως που ο επίµονος κι ανυποχώρητος αγώνας των συγγενών των θυµάτων, νέων ανθρώπων επί το πλείστον, αποκάλυψε την απαίσια απόπειρα συγκάλυψης. Αυτό, µαζί µε το ηθικό ζήτηµα της προσβολής των νεκρών, των οποίων τα µέλη βρέθηκαν σκορπισµένα τήδε κακείσε, βορά των σκυλιών και των ορνέων, µαζί µε τους χειρισµούς της «ανεξάρτητης» λεγόµενης δικαιοσύνης, αποτέλεσε το εκρηκτικό µείγµα που έβγαλε τόσες και τόσες εκατοντάδες χιλιάδες στον δρόµο. Τόσο κόσµο είχαµε να ιδούµε από τα πρώτα µεταπολιτευτικά χρόνια. Αλλά δεν ήταν µόνο αυτό. Ήταν το διαρκές σφίξιµο στο ζωνάρι, η τάχα µου εισαγόµενη ακρίβεια, η ανεργία, ο περιορισµός των ατοµικών δικαιωµάτων αλλά και των συλλογικών- απεργία, συναθροίσεις, συνδικαλισµός, συλλογ. συµβάσεις κ.λπ. – η 13 ωρών δουλεία (και µε τον νόµο), η ανασφάλεια, η ανεπαρκής περίθαλψη, η ασφυξία που νιώθει ο καθένας κάτω από την ελλειψη πολιτικής προοπτικής και οράµατος. Η αστυνοµική βία µε πλήθος νεκρών και τραυµατιών, οι εφτακόσιοι περίπου πνιγµένοι µετανάστες της Πύλου και άλλοι. Ο απολύσεις αλλά και τη στήριξη στο ΝΑΤΟ και στο Ισραήλ του ανακηρύσσονται ως… «η σωστή πλευρά της ιστορίας!»
Είναι η ποσότητα που µετατρέπεται σε ποιότητα, για να θυµηθούµε και να µαρξιστικά κατατόπια. το ποτήρι. Είναι η σταγόνα στο ξεχειλισµένο ποτήρι.
Αυτός ο σχεδόν παλλαϊκός ξεσηκωµός, φαίνεται να ταρακούνησε το κυβερνητικό προσωπικό, µε τον Μητσοτάκη να λέει τα «ίσως» και τα «έτσι» και τα «αλλιώς» και… µπλα-µπλα-µπλα δηµοκρατία, µπλα-µπλα-µπλα µε εκλέξανε…» και η «ανεξάρτητη ∆ικαιοσύνη» καλέ τι µας λες)!
∆εν ταρακούνησε όµως µόνο τη Ν.∆., ταρακούνησε και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που ενώ επί δυο χρόνια καθηύδε -σχεδόν- τον ύπνο του δικαίου, τώρα διαγκωνίζεται ποιος λίγο ποιος πολύ για να κερδίσει πόντους και ψηφαλάκια απ’ τον ξεσηκωµένο λαό. Προσεχτικά βέβαια γιατί βάλανε κι αυτά το λιθαράκι τους όταν εκυβερνούσαν όσον αφορά στα τρένα και όχι µόνο. Και µε τον σύντροφο Κουτσούµπα ν’ απαιτεί «να φτάσει το µαχαίρι ως το κόκαλο»!
Αλλά, πού ακριβώς βρίσκεται το κόκαλο; Και ποιος ειν’ αυτός που κρατά το µαχαίρι; Σύντροφοι, ο Κ. Βάρναλης έγραφε: «∆ε δίνω λέξεις παρηγοριά, δίνω µαχαίρι σ’ ολουνούς…», δηλαδή το µαχαίρι το δίνει στον λαό, κι όχι στην αστική «δικαιοσύνη».
Βεβαίως καλά κάνει ο λαός να ζητά δικαιοσύνη, καθώς σε κάθε τραγωδία απαιτείται κάθαρση. Όµως η πραγµατικότητα έχει δείξει εδώ και χρόνια µια αλυσίδα από τραγωδίες χωρίς κάθαρση. Ας µην έχουµε αυταπάτες λοιπόν, πιθανόν κάποιοι να καούν, ας θυµηθούµε φερειπείν τον Τσοχατζόπουλο. Και θα γίνει προφανώς προκειµένου να ξεθυµάνει το καζάνι κι ο καθένας να κάτσει στον πάγκο του, οι δε «εκπρόσωποι» µας στα έδρανα της Βουλής µε προτάσεις µοµφής και άλλα θεατρικά δρώµενα.
Όµως το ποτάµι ξεχείλισε στους δρόµους της Αθήνας, στις πόλεις και τις κωµοπόλεις και δεν πρέπει να γυρίσει πίσω. Ας µην ξεχνάµε το κίνηµα των πλατειών που υπήρξε ένα µαζικό σηµαντικότατο λαϊκό κίνηµα σε πανελλαδική κλίµακα που όµως ξεφούσκωσε γιατί δεν κατάφερε να βάλει συγκεκριµένους πολιτικούς στόχους.
Στη συνέχεια κυριάρχησαν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες της «πρώτης φοράς αριστεράς» µε τα γνωστά σε όλους αποτελέσµατα…
Κι ακόµα παραπίσω, θυµάµαι το µεγαλειώδες ηρωικό προδιχτατορικό παλλαϊκό κίνηµα ενάνατια στο βασιλικό πραξικόπηµα του 1965 (114) που κράτησε περίπου δύο χρόνια. Τότε που µε αποκλειστική ευθύνη της Αριστεράς (Ε∆Α) και του κέντρου (Ε.Κ.) µαζέψανε τον εξεγερµένο κόσµο στα σπίτια του. Έτσι κατάφερε η δικτατορία των Απριλιανών να επιβληθεί, τότε µόνο, όταν τα τανκς µπόρεσαν ανενόχλητα να σουλατσάρουν στην Πανεπιστηµίου και τη Σταδίου.
Και ναι λοιπόν, σύντροφοι, ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ, γι’ αυτό το τεράστιο αυτό λαϊκό κύµα δεν πρέπει επουδενί να ξεψυχίσει στις ακτές. Αυτό το λαϊκό κύµα που δεν περίµενε τις όποιες ηγεσίες και που ανάγκασε τις συντηρητικές και συµβιβασµένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για να κηρύξουν γενική απεργία στις 28 Φλεβάρη.
Οι εργαζόµενοι λοιπόν οφείλουν να τρέξουν στα σωµατεία τους, οι νεολαίοι, µαθητές και φοιτητές, να κινητοποιήσουν τα δικά τους όργανα, οι αγρότες, οι γειτονιές θα συµµετάσχουν σε µαζικές κατά το δυνατόν συνελεύσεις και να επιχειρήσουν τον κοινό βηµατισµό. Να βάλουν στόχους για ανθρώπινες συνθήκες ζωής, για µισθούς στο ύψος των πραγµατικών αναγκών, δηµοκρατικές σπουδές και µε αντίκρυσµα στην κοινωνία, αντίσταση στις εργοδοτικές και κρατικές αυθαιρεσίες και βεβαίως, απαίτηση για ανθρώπινες συγκοινωνίες. Να µπαίνουµε στα τρένα και να ξέρουµε πως θα φτάσουµε ζωντανοί.
Το έγκληµα των Τεµπών εµπεριέχει τα πάντα: τη σήψη του καθεστώτος, τις πολυπλόκαµες µαφίες που το περιτριγυρίζουν και το συναποτελούν, την ταξικότητα της «∆ικαιοσύνης», τη διάλυση των δηµοσίων αγαθών, την υποταγή στα ιµπεριαλιστικά συµφέροντα και στα ποικίλα «αφεντικά».
Ιδιαίτερα οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που θεωρώ ότι διαθέτουν το πιο υγιές και ανήσυχο κοµµάτι της κοινωνίας, θα έπρεπε να φροντίσουν ώστε τα συνθήµατα τους ν’ αντιστοιχούν στις πραγµατικές ανάγκες του αγώνα· να µην ανακυκλώνουν τις κοινοβουλευτικές απάτες και αυταπάτες, αλλά µε έξυπνες παρεµβάσεις να κρατήσουν το σύνθηµα «ο λαός στον δρόµο». Για παράδειγµα το σύνθηµα «να πέσει η κυβέρνηση» υπηρετεί άραγε την ανάπτυξη του κινήµατος; Ή µήπως οδηγεί τον λαό στην παγίδα της κάλπης που όχι µόνο δεν ενώνει τον κόσµο αλλά αντιθέτως τον µοιράζει σε αντίπαλα στρατόπεδα; Και ποιος άραγε σήµερα θα τη διαδεχτεί; Ο Ανδρουλάκης, η Κωνσταντοπούλου, µήπως ο Κασσελάκης, ο Τσίπρας, ποιος; Μήπως ο… Παπαδήµας, µήπως ο Βενιζέλος (που το ‘χε µαράζι) ή κάποιος εγχώριος Μπερλουσκόνι; Ας τους αφήσουµε να λύσουν µόνοι τους τ’ αδιέξοδα τους και ας παλέψουµε για πραγµατικές νίκες ν’ αντισταθούµε στην επίθεση του συστήµατος, υπερασπιζόµενοι παράλληλα τα αστικοδηµοκρατικά κατακτηµένα δικαιώµατά µας που µε κάθε ευκαιρία το σύστηµα τα καταπατεί. Να παραµείνουµε στον δρόµο του αγώνα. Να συµµετέχουµε και να βοηθάµε κάθε δηµοκρατική κινητοποίηση που προκύπτει και που βοηθά τη λαϊκή υπόθεση. Άλλος τρόπος κι άλλος δρόµος δεν υπάρχει.
Ας δείξουµε τη µαχητική µας ενότητα ξανά στην απργία της 9ης Απριλίου. ∆εν θα σταµατήσουν αν δεν τους σταµατήσουµε. Να τολµάµε ν’ αγωνιζόµαστε, να τολµάµε να νικάµε.
Γρηγόρης Νιόλης
Σηµείωση
∆ιαβάστε «Κράτος και Επανάσταση» (Βλαντίµιρ Λένιν, Σύγχρονη Εποχή)
∆είτε: α) «Απεργία» Σεργκέι Αϊζενστάιν, Ε.Ε.Σ.∆., 1925
β) «Μ, µια πόλη ψάχνει τον δολοφόνο» Φριτς Λανγκ, Γερµανία 1931
