Επιστρέφοντας στην Κρήτη

Κύριε διευθυντά,
είμαι κι εγώ ένας μετανάστης αλλά και Κρητικός που έχω φύγει από την ωραία μας χώρα που λέγεται Ελλάδα αλλά και την Κρήτη. Τότε που έφυγα, άλλοι πήγαιναν Αυστραλία, άλλοι Καναδά και άλλοι Αμερική, Γερμανία κι έτσι η χώρα μας έχει μείνει 8 εκατομμύρια, ενώ άλλα 8 εκατ. και πλέον, είναι στα ξένα. Ετσι κι εγώ αποφάσισα το 1964 να φύγω στον Καναδά. Εκεί έφτασα τον Οκτώβριο του ‘64 και έμεινα με τον αδερφό και τον γαμπρό μου. Το πρωί που σηκώθηκα και βγήκα έξω, είπα του αδερφού μου «εδώ είναι Σιβηρία και κείνος γελούσε. Επιασα δουλειά σ’ ένα εργοστάσιο υφαντουργίας και κάθισα στον Καναδά 8 χρόνια. Δούλευα από τις 7 το βράδυ μέχρι τις 7 το πρωί και τότε αποφάσισα να φύγω και να πάω στην Αμερική. Στην Αμερική δουλεύαμε 22 άτομα σ’ έναν Εβραίο και μας έδινε τότε 5 δολάρια την ώρα. Τότε γινόταν και ο πόλεμος στο Βιετνάμ, δεν υπήρχαν εργάτες και έτσι έμεινα 50 χρόνια σε Αμερική και Καναδά.
Μεγάλες ταλαιπωρίες, αλλά η Αμερική είναι μια χώρα που έχει νόμους, που δεν τους έχει κανένα άλλο κράτος. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα “ξέφραγο αμπέλι”… Εκεί αν το αμάξι τρέχει παραπάνω από 25 με 30 χλμ. θα σου πάρουν το δίπλωμα, την άδεια, θα πληρώσεις 500 δολάρια, ενώ εδώ στην Ελλάδα, τους βλέπεις να πηγαίνουν με 80 και 100 χλμ. την ώρα, πας να περάσεις και δεν σ’ αφήνει κανένας να περάσεις. Ενώ ο πεζός έχει πάντα προτεραιότητα, αυτό δεν ισχύει στη χώρα μας. Είμαι στην πατρίδα 8 μήνες τώρα και με την κατάσταση που επικρατεί σκέφτομαι να φύγω πάλι…
Εγώ είμαι μητσοτακικός και δεν το κρύβω. Ελπίζω ο κ. Μητσοτάκης να κάνει κάτι, να πάρει μερικά σκληρά μέτρα, γιατί αλλιώς… χαιρέτα μου τον πλάτανο.
Κάποτε μου είπε ο δικηγόρος μου στην Αμερική «κρίμα τον πολιτισμό σας, τον βγάλατε εσείς οι Ελληνες αλλά τον πουλήσατε… Εγώ πήγαινα δύο φορές το χρόνο στην Ελλάδα, αλλά  τώρα πάω στην Τουρκία και σ’ άλλα μέρη»…
Αυτά ήθελα να σας γράψω.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Λευτέρης Μαρκαντωνάκης