Τα θερινά σινεμά άνοιξαν ξανά τις πύλες τους και μαζί τους επέστρεψαν συγκινήσεις και όνειρα που ξέρει να χαρίζει απλόχερα ο κινηματογράφος. Ωστόσο, η σκιά της πανδημίας και της καραντίνας βαραίνει ακόμα στις πλάτες της κινηματογραφικής τέχνης και των ανθρώπων τους. Τι θα φέρει η επόμενη ημέρα; Τι ξημερώνει για τους λάτρεις της έβδομης τέχνης και τα σινεμά; Πώς θα επουλωθούν οι πληγές που άνοιξαν από το βίαιο “σβήσιμο” της μεγάλης οθόνης; Οι “διαδρομές” πάνε θερινό σινεμά αυτή την εβδομάδα και συνομιλούν με ανθρώπους του χώρου για το χθες της καραντίνας, την επαναλειτουργία των κινηματογράφων και τις προσδοκίες του αύριο;
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΤΤΙΚΟΝ: Οθόνη… για Όσκαρ!
Ο χώρος που αποπνέει δροσιά, τα πολλά λουλούδια, η άνεση για τον θεατή, η μεγάλη οθόνη και φυσικά οι ταινίες είναι συνώνυμα του “Αττικόν” του θερινού σινεμά που από τη δεκαετία του ’70 λειτουργεί στα Χανιά. Δημιουργός και συνεχιστής του μέχρι σήμερα ένας άνθρωπος που το όνομά του έχει συνδεθεί με τον κινηματογράφο στην πόλη εδώ και δεκαετίες ο κ. Γιάννης Μαζοκοπάκης.
«Το ότι άνοιξαν οι κινηματογράφοι είναι καλό για τον κόσμο αλλά και για μένα προσωπικά. Η αλήθεια είναι πως τον χειμώνα είχα μαραζώσει χωρίς κινηματογράφο» λέει χαμογελώντας καθώς μας ξεναγεί στην πλατεία του σινεμά. Το “Σινέ Αττικόν” έχει βαφεί και φρεσκαριστεί, έχουν γίνει σημαντικές παρεμβάσεις συντηρήσεις, έχουν αντικατασταθεί όλα τα πανιά στις καρέκλες.
«Δεν λειτουργήσαμε όλο το χειμώνα και αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα όπως είναι λογικό και για μας τους αιθουσιάρχες και για τα γραφεία διανομής. Έμειναν πολλές ταινίες που δεν παίχτηκαν, ενώ κάποιες β΄ ταινίες δόθηκαν στις πλατφόρμες. Για το φετινό καλοκαίρι αισιοδοξώ πολύ για την πορεία των θερινών σινεμά γιατί υπάρχουν πολλές καλές ταινίες που θα παιχτούν» τονίζει ο κ. Μαζοκοπάκης.
Μαζί μπαίνουμε στην “καμπίνα ”, η μηχανή με το φιλμ έχει αντικατασταθεί και στη θέση της βρίσκεται ένα σύγχρονο ψηφιακό σύστημα προβολής. «Εδώ και 5 χρόνια προβάλουμε και εμείς ψηφιακά. Πλέον όλα γίνονται με ένα κουμπί! Το μηχάνημα βέβαια είναι πανάκριβο αλλά έχει άλλες ευκολίες» μας λέει ο έμπειρος χειριστής.
Αυτές τις ημέρες το “Αττικόν” προβάλει το οσκαρικό “Nomadland” και θα ακολουθήσει το “Father” με τον Α. Χόπκινς και το “Άσπρο Πάτο” που επίσης πήραν βραβεία Όσκαρ, ενώ οι μικροί σινεφίλ θα μπορούν να δουν πολλές παιδικές ταινίες. «Από το 1980 στα Χανιά είναι δύο οι θερινοί σινεμά, εμείς και ο “Κήπος”. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 μαζί με τους προαναφερόμενος ήταν και το “Ρεξ”, το θερινό “Πάνθεον” στη Ν. Χώρα, το θερινό “Ολύμπια”, επίσης το τότε “Ρεγγίνα” άνοιγε από πάνω, το “Απόλλων” από τα πλάγια. Τα περισσότερα από αυτά έκλεισαν όταν καθιερώθηκε η τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και στη συνέχεια με την εισβολή του βίντεο τη δεκαετία του ’80» θυμάται ο κ. Μαζοκοπάκης.
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ “ΚΗΠΟΣ”: Με στόχο να αγκαλιάσει κάθε ηλικία και γούστο
Με τη φιλοδοξία να γίνει σημείο αναφοράς για κάθε φίλο του κινηματογράφου, σινεφίλ ή μη, παιδιά και μεγαλύτερους, ο Δημοτικός Κινηματογράφος “Κήπος” άνοιξε ξανά τις πύλες του στο κοινό και ατενίζει με αισιοδοξία την επόμενη ημέρα της άρσης των περιορισμών.
Στο διάστημα που πέρασε όπως εξήγησε μιλώντας στις “διαδρομές” ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Γιάννης Γιαννακάκης πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στον χώρο με στόχο την αισθητική, λειτουργική αλλά και ποιοτική αναβάθμιση του κινηματογράφου. Στο πλαίσιο αυτό, κι αφού απομακρύνθηκαν μετά από χρόνια οι σκαλωσιές από το Ρολόι, επέστρεψε η χρωματική κορνίζα στην οθόνη προβολής, καθαιρέθηκε ένα μικρό δωματιάκι που ήταν σε αχρηστία, εγκαταστάθηκε σύγχρονο ηχητικό σύστημα, μετεγκαταστάθηκε το ταμείο εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη λειτουργικότητα, ενώ έχουν δρομολογηθεί εργονομικές παρεμβάσεις στην καμπίνα προβολής αλλά και διαμόρφωση ενός όμορου χώρου σε ένα μικρό μουσείο κινηματογραφικής τέχνης με παλιά μηχανήματα και μπομπίνες.
Συνεχίζοντας ο κ. Γιαννακάκης, τόνισε ότι ο Δημοτικός Κινηματογράφος “Κήπος” θα λειτουργεί πλέον αποκλειστικά ως σινεμά κι όχι ως -και- χώρος φιλοξενίας εκδηλώσεων. Συγχρόνως φιλοδοξία της Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ.-Κ.Α.Μ. είναι ο Δημοτικός Κινηματογράφος να αγκαλιάσει κάθε ηλικία και κοινό.
Για τον σκοπό, κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα προβάλλονται σύγχρονες παιδικές ταινίες (στην συντριπτική τους πλειονότητα μεταγλωττισμένες) και Τετάρτη και Πέμπτη το πρόγραμμα θα απευθύνεται περισσότερο σε σινεφίλ με ταινίες λιγότερο εμπορικές, ενώ θα υπάρξει συνεργασία και με την κινηματογραφική λέσχη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων που θα αναλάβει να διαμορφώνει κάποια διήμερα το πρόγραμμα.
Τέλος, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή θα προβάλλονται νέας κυκλοφορίας ταινίες που απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Το εισιτήριο θα είναι στα 5 ευρώ και μειωμένο (για ανέργους, ΑμεΑ και άτομα άνω των 65 ετών) 2 ευρώ.
«Στόχος μας είναι ο “Κήπος” να αγκαλιάσει και νεότερες ηλικίες και να διαμορφώσει νέους θεατές της μεγάλης οθόνης», σημείωσε ο κ. Γιαννακάκης. Παράλληλα, πρόσθεσε, επιδίωξη της Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ.-Κ.Α.Μ. είναι να αναδειχθεί η ξεχωριστή και μεγάλη ιστορία του Δημοτικού Κινηματογράφου που ξεπερνάει τα 100 χρόνια ζωής, διεκδικώντας ακόμα και την αναγνώριση του παλαιότερου θερινού κινηματογράφου παγκοσμίως που λειτουργεί έως τις μέρες μας. «Βρισκόμαστε στη φάση της τεκμηρίωσης αυτής της πτυχής κάτι που βεβαίως θα αναδείξει ακόμα περισσότερο και τον μνημειακό χαρακτήρα του κινηματογράφου του “Κήπου”, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την πόλη, τον τουρισμό κ.λπ.», ανέφερε ο κ. Γιαννακάκης.
Για την επόμενη ημέρα του “Κήπου”, μετά το λοκντάουν αλλά με την πανδημία ακόμα παρούσα, ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού δήλωσε αισιόδοξος καθώς, όπως επεσήμανε, ο θερινός κινηματογράφος προσφέρεται για ψυχαγωγία χωρίς φαινόμενα συνωστισμού, δεδομένου ότι λειτουργεί σε ανοιχτό χώρο, εφαρμόζει τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα και διαμορφώνει συνθήκες ασφάλειας για θεατές και εργαζόμενους.
«Πέρα από αυτό, ο κινηματογράφος έχει λείψει από πολύ κόσμο εκτιμούμε ότι θα υπάρχει μια αυξημένη ροή. Άλλωστε ο θερινός κινηματογράφος δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανένα κλιματιστικό και καμία βελούδινη καρέκλα στο σαλόνι κανενός σπιτιού!», είπε καταλήγοντας ο κ. Γιαννακάκης.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΧΑΝΙΩΝ: Δυναμικό “παρών” (και) την επόμενη ημέρα της καραντίνας
Δυναμικό “παρών” στην επόμενη ημέρα της καραντίνας δηλώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, με στόχο φίλοι του κινηματογράφου, δημιουργοί και άνθρωποι του χώρου να βρεθούν ξανά από κοντά για να μοιραστούν την χαρά και τη μαγεία των προβολών στη μεγάλη οθόνη. Ο διευθυντής του φεστιβάλ Ματθαίος Φραντζεσκάκης μίλησε στις “διαδρομές” για τις “πληγές” που άνοιξε στα σινεμά η περίοδος της καραντίνας, τον κομβικό ρόλο των θερινών σινεμά στην προσπάθεια να επιστρέψει ο κόσμος και τις δράσεις που προγραμματίζει το φεστιβάλ για να “ζεστάνει” ξανά τη σχέση του κοινού με την κινηματογραφική τέχνη.
Ποιο είναι το αποτύπωμα, δημιουργικά αλλά και πρακτικά, που άφησε η πανδημία στον κινηματογράφο;
Ο Κινηματογράφος, όπως άλλωστε και το σύνολο του Πολιτισμού, δέχτηκε βαρύ πλήγμα από τα περιοριστικά μέτρα που αποφασίστηκαν για τη διαχείριση του covid-19. Μια γενική αρχή κυριάρχησε κατά την διαχείριση: «με τον Πολιτισμό κολλάει». Η συγκεκριμένη προσέγγιση λειτούργησε ως οδοστρωτήρας για το σύνολο της πολιτιστικής και δημιουργικής βιομηχανίας και ο Κινηματογράφος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό. Οι παράγωγες για μεγάλο διάστημα σταμάτησαν. Οι διανομές ταινιών επίσης σταμάτησαν, αφού οι κινηματογραφικές αίθουσες έκλεισαν. Τα Φεστιβάλ -δυναμικά αναπτυσσόμενος τομέας κινηματογραφικής διανομής των τελευταίων χρόνων για τις ανεξάρτητες παραγωγές- κατά κανόνα μεταφέρθηκαν από το φυσικό τους χώρο -τις κινηματογραφικές αίθουσες- σε ψηφιακά περιβάλλοντα, χάνοντας τον βασικό τους χαρακτήρα, εκείνον της γιορτής. Σ’ αυτό το τοπίο τους τελευταίους μήνες γίνονται προσπάθειες επανεκκίνησης σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλους τους εμπλεκόμενους στη βιομηχανία του Κινηματογράφου.
Τι προσδοκάτε την επόμενη ημέρα, τώρα που άνοιξαν ξανά τα θερινά σινεμά;
Η απόφαση για το καθολικό κλείσιμο των αιθουσών εδώ και περίπου έναν χρόνο έχει δημιουργήσει ένα αρνητικό δεδομένο το οποίο θα πρέπει να ανατραπεί. Η επιστροφή αποτελεί στόχο που θέλει χρόνο για να επιτευχθεί. Θέλει μεγάλη προσπάθεια από τους εμπλεκόμενους στο χώρο, αλλά και γενναίες ενέργειες στήριξης από την Πολιτεία. Τα θερινά σινεμά αποτελούν μια όαση της χώρας μας, η οποία, εξαιτίας του μεσογειακού της κλίματος, προσφέρει τη μοναδική πολυτέλεια να απολαμβάνουμε αγαπημένες ταινίες κάτω από τα αστέρια. Αυτή η μοναδικότητα θεωρώ ότι θα συμβάλει θετικά στο να επιστρέψει ο κόσμος στα σινεμά, ξεκινώντας από τα θερινά φυσικά. Να σημειώσουμε ότι η προηγούμενη περίοδος της «μη διανομής» δίνει τη δυνατότητα στα θερινά σινεμά -μετά από πολλά χρόνια- να έχουν πολλές ταινίες σε πρώτη προβολή. Στα Χανιά, έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε μοναδικές ταινίες στο μαγευτικό περιβάλλον που μας προσφέρουν τα θερινά σινεμά του τόπου μας.
Ως φεστιβάλ κρατήσατε ζωντανή την επαφή σας με το κοινό αξιοποιώντας τις νέες τεχνολογίες. Τα σχέδια σας από εδώ και πέρα;
Το προηγούμενο διάστημα -και παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε- θεωρώ ότι διατηρήσαμε την επαφή με τους φίλους του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων στα Χανιά, στην Κρήτη, αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα με μια σειρά δράσεων. Κυριολεκτικά, δεκάδες δράσεις εκπαιδευτικές, επιμορφωτικές, αλλά και θεματικά κινηματογραφικά αφιερώματα και προβολές πραγματοποιήθηκαν διαδικτυακά από πλατφόρμες ασφαλούς προβολής. Ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω στο αφιέρωμα για τον Ροβήρο Μανθούλη, που υλοποιήσαμε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Όμως, αυτό που μας έλειψε είναι η επικοινωνία σε φυσικό χώρο προβολής. Η αλληλεπίδραση όλων μας ως θεατές. Ως εκ τούτου, εδώ και αρκετό καιρό προετοιμαζόμαστε για τις διά ζώσης δράσεις μας. Πριν λίγες μέρες, ξεκινήσαμε μ’ ένα πενθήμερο οπτικοακουστικό αφιέρωμα για τη Μάχη της Κρήτης στο Δημοτικό Κινηματογράφο “Κήπος” μαζί με μια σειρά από εκδηλώσεις (εκθέσεις, εκδόσεις, κ.ά.) για τα 80 χρόνια από τη μεγάλη μάχη. Τη Δευτέρα 7 Ιουνίου, το ραντεβού μας στον “Κήπο”, στα Χανιά, αλλά και στις άλλες πόλεις της Κρήτης για το Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών πολύ μικρού μήκους, Tress Court. Επίσης, στο Δημοτικό Κινηματογράφο “Κήπος”, ετοιμάζουμε 4-5 θεματικά διήμερα μέσα στο καλοκαίρι για τους φίλους του Κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Στις 18 Ιουλίου, θα πραγματοποιηθεί το φετινό μας ραντεβού με “Βωβό Κινηματογράφο και Ζωντανή Μουσική” στο Jazz Festival, στον Βάμο. Επιπλέον, σχεδιάζουμε τη δράση – θεσμό των τελευταίων χρόνων “Σινεμά Κάτω από τα Αστέρια. Σε πλατείες, παραλίες, χωριά”, τόσο στην ενδοχώρα των Χανίων, όσο και σε άλλες πόλεις της Κρήτης. Αυτές είναι μερικές από τις δράσεις που θα υλοποιήσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα, μαζί φυσικά με την εντατική προετοιμασία του 9ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, από 20 έως 30 Οκτωβρίου 2021, το οποίο σχεδιάζουμε με πολλές εκπλήξεις σε γιορτινό περιβάλλον.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ: «Δυσοίωνη κάθε προσδοκία για το μέλλον»
Βαθύ ήταν το αρνητικό αποτύπωμα που άφησε η πανδημία στον κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, με τον κριτικό κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη, μιλώντας στις “διαδρομές” να θέτει σοβαρούς προβληματισμούς για το μέλλον της κινηματογραφικής τέχνης, σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τη νέα ισχυρή τάση της μοναχικής θέασης που γιγαντώθηκε μέσα στην καραντίνα.
Ποιο είναι το αποτύπωμα της πανδημίας στον κινηματογράφο;
Σε μια τρομακτικά δύσκολη εποχή και με αβέβαιο το μέλλον της παγκόσμιας κοινότητας, βρισκόμαστε μάρτυρες μπροστά σε μια σαρωτική αλλαγή σε όλα τα γνωστά δεδομένα: “Υγεία – Οικονομία – Πολιτισμός” και όλα τα δεκάδες υποκοριστικά, που κρύβονται στου κουτάκι του καθενός από αυτά.
Ωστόσο, προσομοιάζοντας τα τρία αυτά κεφάλαια της αλυσίδας, με την αντιμεταθετική ιδιότητα των μαθηματικών, εύκολα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ή όλα μαζί ή κανένα από τα τρία…
Η πανδημία λοιπόν, τα κτύπησε και τα τρία, όσο μπορούσε κι όσο το επιτρέψαμε. Πολιτικό θέμα; Κοινωνικό; Οικονομικό; Ατομική ευθύνη; Όλα μεθυσμένα πιόνια, άτακτα στοιβαγμένα, σε μια παράξενη σκακιέρα, όπου όμως η δυνατότητα διακίνησης των νημάτων είναι στα χέρια άλλων. Λίγων ή πολλών; Λίγο πολύ γνωστά και άκρως προβλέψιμα τα επόμενα χρόνια μας. Η ιστορία είναι αυτή που θα το κρίνει στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον.
Ο απολογισμός της τρέχουσας κατάστασης, είναι τόσο «αρρωστημένος», όσο άρρωστος και ο λόγος που την προκάλεσε. Μπορεί να φαντάζει εύκολη υπόθεση ο διακόπτης το «φιμώματος» των αιθουσών, όλων των σκηνικών θεαμάτων, εσωτερικού ή εξωτερικού χώρου (η μουσική βρίσκεται ακόμη σε καραντίνα), αλλά είναι η αρχή και το τέλος. Μείζον θέμα τόσο για την οικονομία όσο και για τον πολιτισμό. Ολόκληρο το ενεργό κύκλωμα, από τους διανομείς μέχρι και τους τελευταίους εργάτες του θεάματος και της μουσικής, θα βρίσκονται σε α-κινησιακό σοκ, για πολύ καιρό ή μόνιμα πια. Τα φεστιβάλ υποχρεώθηκαν σε αναβολές ή στην καλύτερη, σε διαδικτυακή μετάθεση των δραστηριοτήτων τους. Δε λέω, η πολιτιστική απομόνωση, πάντοτε αποτελούσε το θεμιτό μέσο «εκούσιου κλειδώματος», αμυντικό όπλο για τους απανταχού κυβερνώντες, αλλά υπάρχει και όριο. Το νηστικό αρκούδι, όντως δε χορεύει, αλλά ποτέ δε θα σταματήσει να ψάχνει για τροφή…
Οι προσδοκίες για το μέλλον;
Η σημερινή γενιά -και δεν αναφέρομαι σε όρια, αλλά σε μάζες ηλικιών θεατών- τα τελευταία χρόνια είναι αντιμέτωπη με μιας διπλής αλλαγής «φύλου» της τέχνης του κινηματογράφου. Από τον κόκκο του φιλμ στο αψεγάδιαστο ψηφιακό και από εκεί απευθείας στις κονσόλες των ειδικών εφέ. Τώρα, εν μέσω μιας τεράστιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, η τέχνη του κινηματογράφου είναι αυτή που βάλλεται περισσότερο από κάθε άλλη, υποχρεώνοντας τον τελευταίο χρόνο τους θεατές να παρακολουθούν ταινίες σε «κλειστές», ιδιωτικές προβολές, εγκαταλείποντας στο περιθώριο την εκούσια και επιθυμητή απομόνωση στην αίθουσα. Οι ψηφιακές πλατφόρμες γεννιούνται η μια πίσω από την άλλη και η απομόνωση γίνεται ακόμη πιο αισθητή.
Λυπάμαι, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο κινηματογράφος με την παραδοσιακή έννοια, περνάει σιγά-σιγά στα μετόπισθεν. Σε μια πρόχειρη παραγοντοποίηση των δεδομένων των σκηνικών θεαμάτων, καταλήγουμε ότι το θέατρο κινδυνεύει θανάσιμα, με περίπου 3000 χρόνια αναγνωρισμένα ένσημα. Πόσο μάλλον ο κινηματογράφος που μετράει μόνον 130 χρόνια ζωής και δημιουργίας…
Το σίγουρο είναι ότι οι ίδιες οι ταινίες, όπως και τα όνειρα των ανθρώπων που εργάστηκαν για το τελικό της αποτέλεσμα, ταυτίζονται στον πατροπαράδοτο στόχο. Δηλαδή, στη «θέαση» ενός εκούσιου «εγκλεισμού» σε μια σκοτεινή αίθουσα, με όλα τα συνεπαγόμενα κριτήρια του μαγικού συντονισμού με τους «άλλους» και όχι στη μειωμένη αντίληψη, του σινεμά τους «ενός ατόμου» μέσω μιας μικρής οθόνης, με όλα τα επίσης συνεπαγόμενα, μιας τυπικής ιδιωτικής προβολής. Τα κριτήρια αλλάζουν, το ένστικτο σημειολογεί με διαφορετικό τρόπο, η εμπειρία της ανάλυσης των καλλιτεχνικών αξιών είναι πρωτόγνωρη και τελικά η διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης άποψης, κυρίως για τα επιμέρους στοιχεία της κάθε ταινίας, βρίσκεται σε δίλημμα. Κάθε προσδοκία για το μέλλον είναι δυσοίωνη…
Ποιο είναι το τοπίο για τον ελληνικό κινηματογράφο;
Ο Ελληνικός κινηματογράφος, σε γενικές γραμμές, δεν πέρασε ποτέ από περίοδο μυρωδικής, δυναμικής ανθοφορίας, όπως οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές σχολές. Η υπογεννητικότητα στα μέσα παραγωγής η απουσία της τεχνικής κατάρτισης, η μειωμένη συγγραφική φαντασία, ή αποχή των θεατών από τη διανομή Ελληνικών ταινιών, η αναξιοκρατία; Όλα αποτελούν προϊόντα εχθρικής αντιμετώπισής του, από την πολιτεία (σας παραπέμπω στα τελευταία γεγονότα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, έναν από τους δυο κρατικούς παραγωγούς – ο άλλος είναι η ΕΡΤ). Ο πολιτισμός πάντοτε στην Ελλάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις του πίνακα των προτεραιοτήτων, με εξαιρετικά φτηνά επιχειρήματα. Λόγια, εξαγγελίες, σχεδιασμοί στο χαρτί, πομπώδεις προεκλογικές δηλώσεις, για να καταλήξουν όλα σε «λόγια της μαρμότας». Βαρετή υπόθεση. Μιζέρια. Κάτι σαν τα καταδυτικά πάρκα, που τα τελευταία 20 χρόνια εξαγγέλλονται θορυβωδώς και αποσύρονται διά της σιωπής.
Αν με ρωτάτε λοιπόν για το μέλλον του Ελληνικού Κινηματογράφου, σας απαντώ ότι σε οποιαδήποτε μελλοντική του εκδοχή, θα εξαρτάται πάντα από την καλή διάθεση και τη φαντασία μιας χούφτας ανθρώπων…
