Επιστροφή στην αυλή του σχολείου

Ο δρόμος ολίγον μακρινός, καθόλου δύσβατος. Ασφαλτοστρωμένος, ανηφορικός σε κάποια σημεία, περνούσε μέσα από τους δρόμους της πόλης και την κεντρική πλατεία και έφτανε μπροστά στη μεγάλη αυλή με τις μικρές μουριές στο δυτικό της τμήμα.
Η σιδερένια καγκελόπορτα σού έβαζε ιδέες, τα πρόσωπα των συμμαθητών σου τις έπαιρναν.
Και μετά ο διάδρομος που οδηγούσε στις τάξεις, γεμάτος χάρτες, αφίσες ηρώων του 1821, ράφια με βιβλία και στο τέλος η σχολική αίθουσα. Ηταν προορισμένη για αποθήκη αλλά ελέω πολλών τμημάτων αξιοποιήθηκε… διαφορετικά.
Το δέος μπροστά στο δάσκαλο και στην αυθεντία του, μετατράπηκε γρήγορα σε σεβασμό. Οι σχέσεις με τους συμμαθητές έγιναν φιλίες ισχυρές σε πολλές περιπτώσεις, σε άλλες απλά αναμνήσεις που επανέρχονται στο μυαλό όταν κοιτάς παλιές φωτογραφίες.
Και μέσα σε όλα αυτά τα πολλά “ωχ” μπροστά στο βιβλίο των μαθηματικών, τα ταξίδια του νου μέσα από τη γεωγραφία, η αναζήτηση στις σελίδες της ιστορίας… και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Σχολικές μνήμες εν όψει τη σημερινής έναρξης. Μιας έναρξης που δεν ζούμε πλέον -δυστυχώς- ως μαθητές αλλά ως γονείς οι περισσότεροι. Και από την οποία θα θέλαμε τα παιδιά όλου του κόσμου να έχουν ανάλογες θύμησες.
Εστω και αν αυτές εμπεριέχουν πλέον μάσκες, αντισηπτικά, παγουρίνο και όλα αυτά τα… σύγχρονα εφόδια του μαθητή.
Νέα σχολική χρονιά λοιπόν, νέες δυνάμεις το ζητούμενο από όλους μας…