ΚΑΙ ο κ. Τσίπρας μας διαβεβαίωνε, πριν ένα χρόνο, πως με το… τέλος των μνημονίων (!), η χώρα άρχισε να επιστρέφει στην κανονικότητα. Διαψεύστηκε δυστυχώς οικτρά, τόσο από την αποδειχθείσα αδράνεια ή την παντελή έλλειψη του κράτους στο Μάτι (με τους 102 νεκρούς) όσο και από τη μη μείωση κανενός βασικού δείκτη επιβίωσης του απλού πολίτη. Οι δε εκλογές επιβεβαίωσαν ότι άλλο πράγμα είναι τα λόγια των πολιτικών και άλλο η καθημερινότητα που βιώνει ο πολίτης.
ΑΥΤΟ που συμπεραίνεται από τα παραπάνω είναι ότι μια… επιστροφή στην κανονικότητα είναι αόριστη “υπόσχεση” για την επόμενη μέρα, όχι μια βεβαιότητα.
Η ΝΕΑ κυβέρνηση έχει προβεί ήδη σε μια πρακτική ανόρθωσης του κύρους των θεσμών (Δικαιοσύνη, Σύνταγμα, Ασφάλεια πολιτών κ.ά.), στην απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας, στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την ελάφρυνση των δυσβάσταχτων βαρών που επωμίζεται η μεσαία τάξη.
ΚΑΙ αυτή, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έχει αγγίσει το φλέγον θέμα της βαθιάς μεταρρύθμισης του κράτους, που ήταν και η βασική αιτία της κρίσης. Αντίθετα, “τα δικά της παιδιά” καραδοκούν να καταλάβουν δημόσιες θέσεις σε Υπουργεία κ.λπ.
ΑΝ, συνεπώς, μια επιστροφή στην κανονικότητα είναι η επαναφορά του παλιού πελατειακού κράτους και όχι η “ίδρυση” ενός νέου αξιόπιστου, στο οποίο πρώτη θέση θα έχει η αξιοκρατία, τότε το “κράτος μπάχαλο” θα επανέλθει δριμύτερο και καταστροφικότερο.
Πολύ της μόδας τελευταία αυτός ο όρος “κανονικότητα”. Ας μας εξηγηθεί ποιο επιτέλους είναι το περιεχόμενό του. Γιατί, αν είναι να γυρίσουμε σ’ αυτά που μας βούλιαξαν (πριν από το 2015), σωθήκαμε!
Και γιατί τόση εμπάθεια; Εννοώ για τον “ολετήρα” Τσίπρα. Αυτός μας έβγαλε από την κανονικότητα της ζωής μας;