Αν σήμερα ο Μακρόν αποκαλεί ταραξίες και βάνδαλους τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία, αν η Μέρκελ και ο Στάινμάιερ εκλιπαρούν στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά τους για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, μιας και απ’, ό,τι φαίνεται τα φτηνά εργατικά χέρια αξίζουν πολύ περισσότερο από μια ξενοφοβική άσκηση πολιτικής, αν ο Ορμπάν στην Ουγγαρία προκαλεί τον ξεσηκωμό των Ούγγρων με τις ρατσιστικές του πολιτικές, αν ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει την πολιτική απομόνωσης της χώρας του με την ανέγερση τοίχους στα σύνορα με το Μεξικό, αφού πρώτα έχει αναγνωρίσει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ, και τέλος αν ο Βλάντιμιρ Πούτιν συνεχίζει να προκαλεί με την κατακτητική του μανία, αυτά τα γεγονότα από μόνα τους μπορεί να αποτελέσουν μια πρώτης τάξεως αφορμή και ευκαιρία για να αφυπνιστεί ο κόσμος και να αναλογιστεί ποιες κοινωνίες οραματίζονται οι προαναφερόμενοι.
Oλες αυτές οι στερήσεις και οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των πολιτών δεν αντισταθμίζονται από καμία καταναλωτική μανία, από καμία σύγχρονη τεχνολογία, μιας και αυτό που λείπει δεν είναι παρά η ανθρωποκεντρική άσκηση πολιτικής και η ισότιμη αντιμετώπιση των πολιτών.
Η νοσταλγία για την χαμένη επικοινωνία αλλοτινών εποχών γίνεται έντονη και ο πόθος για επιστροφή στον άνθρωπο κάτι παραπάνω από εμφανής.
