“Επιτελικό κράτος – χρεοφειλέτης”

Στα μνημονιακά χρόνια, οι του χρηματοπιστωτικού τραστ όταν είδαν ότι μπορούσε να διαμορφωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα προς όφελος των συμφερόντων τους, αποφάσισαν να βοηθήσουν την παραπαίουσα οικονομία της με τη σύμπραξη των κυβερνώντων. Εφάρμοσαν προγράμματα ρύθμισης του χρέους με την αναγκαστική επιβολή υπομνημάτων, τα μνημόνια, που νομιμοποιούσαν αντισυνταγματικές παρεμβάσεις, σε σημείο ώστε το δημοκρατικό κράτος δικαίου να μετατραπεί σε “κράτος χρεοφειλέτης”.
Αυτό το φαινόμενο έχει εφαρμοσθεί σε πολλές χώρες του κόσμου, τις οποίες άγγιξε το φάσμα της χρεοκοπίας με πρωταγωνιστή το Δ.Ν.Τ. Στην πραγματικότητα με τα υπομνήματα, τα αποτελέσματα των οποίων μας έπληξαν μέχρι “το μεδούλι των οστών”, καμία ρύθμιση του χρέους δεν έχει γίνει, αν αναλογιστούμε ότι μετά 10 χρόνια από την εφαρμογή τους, το χρέος παραμένει στα ίδια επίπεδα. Οι πολιτικές παρεμβάσεις δεν είχαν παρά ελάχιστα οικονομικά αποτελέσματα. Η ενίσχυση των χαμηλότερων εισοδημάτων γινόταν με περιορισμένο κόστος για τον Π/Υ, αλλά είχαν μείζονα πολιτική σημασία. Οι επιλογές στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην εργασία και αλλού εξυπηρέτησαν πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Αν τα κοινωνικά αγαθά παραδοθούν σε ιδιώτες με το πρόσχημα επενδυτικού χαρακτήρα, θα πάψουν να είναι δημόσια.
Με αυτό τον τρόπο δυσκολεύεται η συρρίκνωση των κοινωνικών αγαθών των εργαζομένων, όταν ο δημόσιος χαρακτήρας μετατρέπεται σε ιδιωτικός, όχι στην Ελλάδα μόνο, αλλά σε κάθε σημείο του πλανήτη και είναι ο μοναδικός να σημειώνονται πρωτογενή πλεονάσματα. Ετσι λεηλατείται ο δημόσιος πλούτος, ενισχύεται η ανισότητα και ο αντίλογος περιορίζεται στη διαμαρτυρία!
Στα 10 χρόνια της κρίσης μέχρι τον Αύγουστο, που υπερηφανευόμαστε ότι βγήκαμε απ’ τα τεχνοκρατικά “υπομνήματα”, έχουν θεσμοθετηθεί κατόπιν έξωθεν παρεμβάσεων, τρόποι άσκησης της εξουσίας αδιάφορα αν αντιτίθενται στις συνταγματικές δομές του κράτους, με την τοπική συνεργασία της κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Οι εξωθεσμικοί μηχανισμοί με μια κατασκευασμένη πλειοψηφία, που δεν ξεπερνά το 39%, δημιουργούν ένα είδος “επιτελικού κράτους” υπό το πρίσμα μιας δημοκρατίας που ψάχνεται πώς θα ευδοκιμήσει στη μεταμνημονιακή εποχή.
Το ενδεχόμενο, που υφίσταται σήμερα, είναι να λειτουργήσει η εξουσία επιλεκτικά χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να επιλέξει αποφάσεις των προκατόχων της υιοθετώντας τες και ίσως λύσει προβλήματα που προφανώς φαίνονται δύσκολα. Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμωνος, να πολιτευθεί σκληρά τη Ν.Δ. ή να συμπλεύσει μαζί της σε πολλά θέματα, δίδοντας την ευκαιρία στη νέα κυβέρνηση να αξιοποιήσει απόψεις του που είχε θεσμοθετήσει ή που είχε κατά νου να κάνει αλλά δεν πρόλαβε.