Ι.- Η τουρκική διπλωματία, ιδιαίτερα της εποχής Ερντογάν, θέλει να λειτουργεί όπως εκείνη των “μεγάλων δυνάμεων”! Ο Ερντογάν συνομιλεί με Τραμπ και Πούτιν, με την άνεση ενός ίσου τους! Εκτελώντας μάλιστα ως “αντιπρόσωπός” τους ό,τι αυτοί δεν θέλουν να πράξουν (Συρία-Λιβύη) επιδεικνύει τη στρατιωτική δύναμή του. Η Ε.Ε. που και αυτή έχει συμφέροντα στις δυο εμπόλεμες περιοχές (πετρέλαιο), αδυνατεί(;) να ελέγξει την Τουρκία. Το ΝΑΤΟ, το ίδιο! Ετσι η Τουρκία αποθρασύνεται καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Αποσκοπεί σε παράνομες επεκτάσεις (στεριάς και θάλασσας) σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, χωρών-μελών της Ε.Ε.
Γνωστή η τακτική της: πρώτα δημιουργεί μια διεκδίκηση, εν συνεχεία την προβάλλει συστηματικά στα ΜΜΕ, με διαβήματα, παραχαράξεις διεθνών συνθηκών, αυθαίρετες ιδιοποιήσεις, έκδοση NAVTEX, αεροναυτικές ασκήσεις, έως και σεισμικές/γεωτρητικές έρευνες στις περιοχές ενδιαφέροντός της. Με την πρόκληση πάντα στα άκρα.
Ετσι, με το στανιό, αφού δεν υπάρχει δυναμική αντίδραση από πουθενά, καταλήγει στο να «γκριζάρει» τις επιθυμητές περιοχές, προκειμένου να επιχειρεί σ’ αυτές μόνον αυτή! Οταν, όμως, πρόκειται για κυριαρχικό δικαίωμα τρίτης χώρας (Ελλάδα-Κύπρος), με την τακτική της αυτή τις αποδυναμώνει, επειδή πιστεύει πως, ακόμη και σε περίπτωση “ατυχήματος”, θα είναι προβληματική κάθε άλλη παρέμβαση. Η Τουρκία περιμένει κάποια στιγμή να πραγματοποιήσει το σχέδιό της, όταν οι διεθνείς συγκυρίες τής το επιτρέψουν. Και ανυπομονεί γιατί η σαθρή οικονομία της, επιβάλλει τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης της από τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει!
ΙΙ. Τελευταία οι τουρκικές προκλήσεις σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, συνδυάζονται και από ήπιες… εκκλήσεις για διάλογο με την Ελλάδα! Διάλογος όμως, για ποιο θέμα; Για… παραχωρήσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων “με το καλό”; Αλλά, είναι γνωστό πως μια κυβέρνηση όπως του Ερντογάν, υιοθετεί στρατηγική προκλήσεων και εκκλήσεων με στόχο μόνο να παγιδεύσει την Αθήνα σε “διαπραγματεύσεις”. Είναι γνωστό επίσης πως ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας σχετικά με τις βασικές διεθνείς συνθήκες (Σεβρών και Λωζάννης) που διαμόρφωσαν την περιοχή και την Ευρώπη μετά τους δυο μεγάλους πολέμους, δεν είναι διμερές θέμα (Ελλάδας-Τουρκίας), αλλά διεθνές. Επομένως…;
Γι αυτό το λόγο απαιτείται από εμάς συνεχής εγρήγορση, συνεχής ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ικανότητας και συνεχής καταγγελία των ενεργειών της γείτονος. Καλή η διπλωματία μας, αλλά αποδοτικότερη θα είναι η ισχυροποίηση της άμυνάς μας.
