ΕΙΝΑΙ αποδεδειγμένο ιστορικά ότι, όταν ένας αυταρχικός ηγέτης μιας χώρας, αρχίζει να χάνει την αίγλη του ή αρχίζει να κινδυνεύει η θέση του, δημιουργεί τέτοιες προϋποθέσεις γύρω του, ώστε να θέλει να επιδείξει τη δύναμή του: τόσο στο εσωτερικό της χώρας του, όσο και στο εξωτερικό.
ΕΤΣΙ κι ο Ερντογάν (φωτ.), χάνοντας τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις στις τοπικές εκλογές της χώρας του (Αγκυρα, Σμύρνη, Κων/πολη), θέτει σε εφαρμογή την προ πολλού μελετηθείσα και οργανωθείσα αναθεωρητική πολιτική της χώρας του με τους γείτονές του, Ελληνες και Κυπρίους. Είναι μια ύστατη προσπάθεια να συσπειρώσει την εκλογική του βάση εν όψει των επαναληπτικών εκλογών στην Κων/πολη, αλλά και να επιδείξει την αποφασιστικότητά του. Εξάλλου το παιχνίδι εντυπώσεων με τους Αμερικανούς καλά κρατεί, ενώ δεν παραλείπει να προκαλεί και την Ε.Ε.
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ συχνά σε “ξένη απειλή” εννοώντας Ελλάδα και Κύπρο που… παραβιάζουν το «διεθνές» δίκαιο της θάλασσας -κατά την τουρκική ερμηνεία, ώστε ο ίδιος να μη θεωρείται παραβιαστής του! Ο Ερντογάν έχει κάθε λόγο να δημιουργήσει εχθροπραξίες με την Ελλάδα -παραδοσιακό αντίπαλο της Τουρκίας και σύμμαχο της Κύπρου- για να αλλάξει διά της βίας το status quo στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και το Αιγαίο.
ΜΙΑ σύρραξη με Ελλάδα και Κύπρο, έστω κι αν εκατέρωθεν υπάρξουν σημαντικές απώλειες στα πεδία των μαχών, για τον Ερντογάν θα είναι “δώρο” εξ ουρανού: πρώτον διότι θα δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα εκεί όπου αυτός μόνον θεωρεί ότι υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» (Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο) και δεύτερον θα παγιώσει την εξουσία του.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και βαδίζει βήμα-βήμα στις κινήσεις, τις προκλήσεις και τις απειλές του προκαλώντας εμφανώς τόσο την Κύπρο (έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ΑΟΖ της νήσου), όσο και παραβιάζοντας εναέριο και θαλάσσιο χώρο της Ελλάδας. Η συσσώρευση προκλήσεων, αν συνεχιστεί χωρίς τη σοβαρή επέμβαση της Ε.Ε. και των ΗΠΑ με οικονομικά αντίποινα, θα έχει ως συνέπεια, μετά από «κάποιο ατυχές συμβάν» (προμελετημένο σε όλες τις λεπτομέρειές του), να σύρει Ελλάδα και Κύπρο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το «παιχνίδι πολέμου» είναι ξεκάθαρο από πλευράς Τουρκίας η οποία δεν έχει κανένα λόγο να μην επιβάλλει έτσι τους όρους της!
ΣΕ Ο,ΤΙ αφορά εμάς, πόσο ενωμένοι είμαστε; Έχει οριοθετήσει η Ε.Ε. τα σύνορά της; Υπάρχει «ευρωπαϊκός στρατός»; Εχουμε εκπονημένο εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης της απληστίας της Τουρκίας; Είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε την Κύπρο, ή μήπως θα περιμένουμε κάποιον τρίτο (ΗΠΑ-ΕΕ) να μας… σώσει; Αλλά ο ξένος παράγοντας ανέκαθεν πρώτα κοιτάζει το συμφέρον του, μπροστά στο οποίο κάθε είδους «συμμαχίες» πάνε περίπατο.
