Επιθυμητό: Στα Κοινωνικά Δρώμενα

Κύριε διευθυντά,
αυτοί που γράφουν (συγγραφείς – αρθρογράφοι) και αυτοί που διαβάζουν αυτούς που γράφουν, πρέπει να συνοδοιπορούν στην απόκτηση και διάχυση των γνώσεων στα κοινωνικά προαπαιτούμενα.
Για την κοινωνία του παρόντος και του μέλλοντος χρόνου, με γνώσεις ενδιαφέροντος θα πρέπει να είμαστε εφοδιασμένοι. Με γνώσεις προσανατολισμού θα πρέπει να πορευόμαστε. Με εξειδικευμένες επιπλέον γνώσεις θα πρέπει να επαγγελματοποιούμαστε. Οι γνώσεις έχουν αρχή (ρίζες προέλευσης), αξιοποιούνται στη χρονο-βιοπορεία μας, δεν έχουν τέλος προσθετικά, μέχρι το τέλος της ζωής μας. Με την απόκτηση κάποιων γνώσεων, ιστορικού, πολιτισμικού, κοινωνικού, πολιτικού ενδιαφέροντος, ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη πλευρά προς τα πού πηγαίνουμε εμείς και η κοινωνία στην οποία συμμετέχουμε. Κάποτε, ως αναγνώστης, επηρεάστηκα από φίλο αναγνώστη και αγόρασα ένα βιβλίο γραμμένο στη δεκαετία του 1910 με τίτλο: “Τώρα τι κάνουμε;”.
Το εδιάβασα περίπου πριν πενήντα χρόνια και ήταν ακόμη επίκαιρο. Το ξαναδιάβασα πρόσφατα και έχει ακόμη επικαιρότητα στα γεγονότα της ζωής όπως διαδραματίζονται.
Στο πρώτο διάβασμα, μου ήταν αδύνατον να πάρω θέση σαν αναγνώστης στο ερώτημα του τίτλου και «Τώρα τι κάνουμε;» τούτο γιατί ήμουν φτωχός σε γνώσεις. Στο δεύτερο, πρόσφατα, διάβασμα, προσπάθησα και προσπαθώ να κατανοήσω και να ερμηνεύσω τις εμπνεύσεις του συγγραφέα για το περιεχόμενο του βιβλίου, που είναι επίκαιρο και τώρα ύστερα από έναν αιώνα γραφής. Εχω περάσει στο προβληματισμό και ψάχνομαι. Πώς τα θέλω μας πρέπει να τα προάγουμε και να τα κάνουμε ταυτόσημα με τα κοινωνικά μας πρέπει.
Αυτό και μόνο είναι αρκετό, στον καθένα μας, να συνοδοιπορεί ως αναγνώστης ενός συγγραφέα βιβλίου, ενός αρθρογράφου κειμένου σε οποιοδήποτε έντυπο μέσο.
Την ενθάρρυνση του παρόντος κειμένου, μου την έδωσε μία καθώς πρέπει κυρία των γραμμάτων. Αρτια στο γραφτό και προφορικό λόγο με διεισδυτική ικανότητα κατανόησης στον διαβάζοντα και ακούοντάς την. Η ενθάρρυνση επαυξήθηκε με μόνο μια ματιά του συντρόφου της, που κάθε ημέρα τον συναντώ στο διάβασμα των γραφτών του λόγων στην τακτική μας φιλόξενη εφημερίδα “Χανιώτικα νέα”.
Αυτό συνέβη στον τόπο που συναντηθήκαμε πρόσφατα για να αποχαιρετίσουμε στο χωρίς επιστροφή ταξίδι, τον πολυγραφότατο Χαράλαμπο Μπουρνάζο, στους Αρμένους Αποκορώνου. Ενα στίγμα συνοδοιπορίας αυτών που γράφουν και αυτών που διαβάζουν. Καλό ταξίδι ευχόμαστε σ’ αυτόν που φεύγει από τη ζωή, αφήνοντας πολλά γραφτά για τους συνεχιστές της ζωής.
Η θύμηση αυτών που φεύγουν από τη ζωή από αυτούς που μένουν συνεχιστές της ζωής, θα είναι διαχρονική γιατί συνταξιδεύουν οι γράφοντες με τους διαβάζοντες.
Σ’ αυτό το πνεύμα ήταν τα λόγια των ομιλητών. Ξεδίπλωσαν τα συναισθήματά τους για τον άνθρωπο που εγνώρισαν και συνεργάστηκαν για πολλά χρόνια σε πολλούς ορίζοντες. Ο Χαράλαμπος Μπουρνάζος έφυγε: “Καλό ταξίδι”, σιωπηλά έλεγα κι εγώ με την παρουσία μου. Ακόμη, ευχαριστώ Μπάμπη για το άνοιγμα του δρόμου, που μου υπέδειξες να μάθω πολλά ιστορικά και πολιτισμικά για τους Αρμένους, τον Αποκόρωνα, τον Κριτοβουλίδη και άλλα πολλά…