Είμαστε τακτικοί πελάτες στα καταστήματα τροφίμων, καταναλωτές διατροφικών προϊόντων για τη διαβίωσή μας. Αυτό που ότι «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» πέθανε! Ζήτω, λοιπόν, ο χλευασμός του πελάτη απ’ όλους, που μας προμηθεύουν τρόφιμα στα ράφια και στους πάγκους των μαγαζιών τους, ακόμα και στις λαϊκές. Από καιρό έχουμε ξεχάσει τον πανικό που μας είχε κυριεύσει από τις φήμες ύπαρξης διοξινών στις ζωοτροφές και τα πολυχρησιμοποιημένα έλαια στα εστιατόρια, που μας σέρβιραν λαχταριστά καλαμαράκια, πατάτες τηγανητές, τραγανιστά και αχνιστά φαγητά.
Αγοράζουμε τρόφιμα, χωρίς να γνωρίζουμε, αν και κατά πόσο απειλείται η δημόσια υγεία απ’ τα κρεατικά, τα πουλερικά, τα γαλακτοκομικά και τα πρόχειρα κατασκευάσματα στα διάφορα φαστφουντάδικα και τις ψησταριές. Ο κόσμος γίνεται όμηρος της αδηφαγίας των κερδοσκόπων, όχι μόνο απ’ τον αναποτελεσματικό έλεγχο της ποιότητος των προϊόντων, αλλά, το χειρότερο, επειδή έχουμε συνηθίσει την υγεία μας στην κακή διατροφή. Δεν βλέπουμε ότι έχουμε εξαρτηθεί. Ο,τι χειρότερο παράγεται ποιοτικώς στο εξωτερικό, γενετικώς τροποποιημένο, μεταλλαγμένο και δευτέρας διαλογής, το αγοράζουν οι Ελληνες έμποροι και το εισαγάγουν ξεπερνώντας αγορανομικούς και ποιοτικούς ελέγχους, πιστεύοντας ότι η αντίδραση των καταναλωτών θα είναι ανύπαρκτη. Υποβοηθεί σ’ αυτό και η οικονομική στενότητα, λόγω της κρίσεως και οι πλημμελείς έλεγχοι, που γίνονται προχείρως και δειγματοληπτικώς. Αποτέλεσμα. Η νοθεία πάει σύννεφο και ό,τι μας σερβίρουν τρώμε! Ετσι κρεατικά, ψαρικά, γαλακτοκομικά, αβγά, λαχανικά κ.ά. εισάγονται μέσω διαπλεκόμενων, πολλάκις βαφτίζονται ελληνικά και ρίχνονται στην κατανάλωση. Αποκοιμίζεται το κοινό και οι ολίγοι που το καταλαβαίνουν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα αναθεματίζοντας μόνο δικαίους και αδίκους. Η κερδοσκοπία που λειτουργεί ως συμφορά για τους καταναλωτές εντάσσεται κι αυτή στην ποικιλία των σκανδάλων. Η αγορά έχει τους νόμους της, οι οποίοι παράλληλα μπορεί να ισχυροποιούνται από τους νόμους του κράτους. Διότι αυξάνεται η τιμή κάποιου είδους, λόγω τήρησης προειλημμένων υποσχέσεων. Στα χρόνια μας η μανία του εύκολου κέρδους έχει πάρει υπερβολικές διαστάσεις, πιστεύεται δε ότι είναι το αντίτιμο κάποιας παράνομης πολιτικής εκδούλευσης.
Ανέκαθεν έτσι ήταν. Δεν πρόκειται για σημεία των δικών μας καιρών. Οι κερδοσκόποι καραδοκούν, εκμεταλλεύονται αξιοποιώντας καταλλήλως κάθε ευκαιρία μεταβολής των οικονομικών δεδομένων. Οπως π.χ. με τη μετάβαση απ’ τη δραχμή στο ευρώ, ελλείψει προγράμματος προσαρμογής και ελεγκτικών μέτρων, οι κερδοσκόποι οργίασαν. Ενώ το 2000 πληρώναμε για 1 κιλό ντομάτες 135 δρχ. (0,32 €), για ένα κιλό φέτας 1450 δρχ. (4,30 €), για έναν καφέ φίλτρου 350 δρχ. (1,03 €) και για ένα αστικό εισιτήριο 150 δρχ. (0,44 €), σήμερα θέλουμε 545 δρχ. (1,60 €) για ντομάτες, 3.000 δρχ. (8,60 €) για φέτα, 937 δρχ. (2,75 €) για καφέ και 410 δρχ. (1,20 €) για εισιτήριο. Και αυτά παρά τις δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων κατά 35%.
Πώς θα προστατευθεί η δημόσια υγεία, αλλά και το βαλάντιο του εξαθλιωμένου Ελληνα καταναλωτή; Για να επιβιώσουμε στο τρελοκομείο της κερδοφορίας χωρίς φραγμούς είναι ανάγκη να ενεργοποιηθούν οι ελεγκτικές αρχές, που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η υγεία των πολιτών και η παρεμπόδιση αφαίμαξης του πορτοφολιού τους βρίσκεται στα χέρια τους, όπως και πολλές άλλες παράμετροι, που επηρεάζουν την εθνική οικονομία.
