Και ασφαλώς πρέπει να αλλάζουνε, διαφορετικά θα έπρεπε να κατοικούμε ακόμα σε σπηλιές και να ντυνόμαστε με προβιές.
Εμείς, όμως οι έχοντες κάποια ηλικία χάσαμε τα νερά μας, άλλα ξέραμε και άλλα μας βρήκανε, με μεγάλη τεράστια διαφορά μεταξύ τους.
Σε δύο περιπτώσεις θα αναφερθώ, στις κουρές των γιδοπροβάτων και στις σφαγές τους, όπως τα θυμούμαι και όπως τα βλέπω τώρα.
Στην κουρά των μεγάλων κοπαδιών γινόταν και γίνεται πανηγύρι με όλη τη σημασία της λέξεως.
Εκεί βρισκόταν τότε και ο αγοραστής των μαλλιών που από μέρες είχε δώσει προσφορά στον κτηνοτρόφο και τώρα με τους βοηθούς του μάζευε και την τελευταία τρίχα.
Ολοι οι χωρικοί, τσοπάνηδες και μικροϊδιοκτήτες οικόσιτων αιγοπροβάτων κρατούσαν μαλλιά για δική τους χρήση. Το πλέξιμο, πουλόβερ, φανέλες, κάλτσες κ.ά.
Ολες οι τότε νοικοκυράδες κάθε ηλικίας ήταν άριστες τεχνήτριες στην επεξεργασία των μαλλιών, μεταξύ των προικιών της κάθε κοπέλας από τα πρώτα ήταν και ο αργαλειός.
Στον οποίο με τέχνη και επιδεξιότητα κατασκεύαζε τα περισσότερα προικιά της και κάθε χρειαζούμενο της οικογένειας που με άκρα υπευθυνότητα ετοιμαζόταν με το ταίρι της να δημιουργήσουν.
Και παρόλες τις αντίξοες συνθήκες του καιρού εκείνου τα κατάφερναν ανάλογα των προσπαθειών τους.
Στις σημερινές νοικοκυρές, στην πλειοψηφία τους δυστυχώς, ας μην αναφερθούμε και γίνουμε άθελά μας υβριστές (προ ημερών ξεφυλλίζοντας το βιβλίο που λέγεται κοινωνία, βλέπω νεαρή μητέρα με βρέφος ολίγων ημερών να καπνίζει το ένα τσιγάρο και κατόπιν του άλλου ως μόνο νοικοκεράτο προσόν της. Τι φταίει όμως το αθώο νήπιο παιδί της πριν γνωρίσει τον κόσμο, εισπνέοντας τα δηλητηριασμένα από τη νικοτίνη χνώτα μητέρας και πατέρα να έχει καταστεί ναρκομανής).
Τώρα τα μαλλιά στις κουρές δεν τα παίρνει κανείς ούτε δωρεάν και μένουν εκεί στα χωράφια.
Ολα τα ρούχα έρχονται έτοιμα και σε προσιτές τιμές.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις προβιές, σε κάθε πόλη υπήρχαν αρκετά μαγαζιά που τις αγόραζαν και άλλα που τις επεξεργάζονταν, τα βυρσοδεψεία, γενικώς ήταν ένα επικερδές εμπόριο.
Και τα τζαγκάρικα, στιβανάδικα σε κάθε πόλη και στα χωριά ακόμα ήταν πάρα πολλά και απαραίτητα.
Ολος ο λαός και ο στρατός φορούσε κάθε είδους πέτσινα παπούτσια.
Σήμερα σχεδόν όλα είναι έτοιμα, πλαστικά και πάμφθηνα και τις κάθε είδους προβιές τις πετάνε στους κάδους των σκουπιδιών.
Το σπουδαιότερο.
Οι κτηνοτρόφοι έβγαζαν από παντού χρήματα.
Και όποιος είχε εκατό πρόβατα και άνω ήταν νοικοκύρης.
Σήμερα περιμένουν την επιδότηση για να συντηρηθούν.
Οπως και τους ελαιοπαραγωγούς.
*Ο Μπαρμπαγιάννης
