Eπόμενη μέρα…

Ερχεται μελαγχολική η επόμενη μέρα και η μεθεπόμενη. Σιγά – σιγά θα αποσυρθούν οι πολύβουες λέξεις, που χόρευαν με τον καύσωνα, ο οποίος στο πέρασμά του κατέστρεφε τον σύγχρονο πολιτισμό μας. Θα καταλαγιάσει ο θόρυβος και ο ένας μετά τον άλλο θα σιωπά. Η επόμενη μέρα προσωποποιημένη η απελπισία. Κατακόκκινα τα μάτια από το κλάμα και τις φωτιές. Κάηκε και η ψυχή. Απ’ το πυρακτωμένο τσιμέντο στη φλογισμένη φύση, από το μαύρο κάρβουνο στην τηλεοπτική υστερία λόγω υπερπληθώρας πληροφοριών και σκουπιδιών από τις στάχτες των ονείρων.
Ποιος πιστεύει, ότι απ’ την επόμενη ημέρα θα δρομολογηθούν λύσεις για τα προβλήματα του δασικού περιβάλλοντος; Αμα δεν υπάρχει εθνική συνείδηση για τη διαχείριση του ολοκαυτώματος, η πατρίδα μας μετά από μερικά χρόνια θα υπάρχει μόνο στα… καρτποστάλ.
Η τραγωδία συνεχίστηκε την επόμενη μέρα, που συνειδητοποιήθηκε, ότι οι άνθρωποι παραμένουν απροστάτευτοι από φυσικές καταστροφές. Ό,τι ακραίο φυσικό φαινόμενο έγινε στη Μάνδρα, το ίδιο και στο Μάτι. Η διαφορά είναι, ότι στη Μάνδρα προκλήθηκε από νερό, στο Μάτι από φωτιά, από πύρινη φλόγα, που έτρεχε με ταχύτητα 11 μποφόρ. Τα θύματα κατέληξαν και στις δύο περιπτώσεις στη θάλασσα! Όπως δεν υπήρχε αντιπλημμυρικό σχέδιο, δεν υπήρχε και αντιπυρικό. Οι άνθρωποι βρέθηκαν απροστάτευτοι από “ασύμμετρες απειλές” της φύσης. Η καταστροφή δεν μετεδίδετο προοδευτικά, απ’ το ένα σημείο που καιγόταν στο άλλο. Επέδραμε ένα θερμότατο κύμα, που έλιωνε κάθε στερεό, που βρισκόταν στο πέρασμά του.
Ολοι γνωρίζουμε τι δεν λειτούργησε, ότι ευθύνες προχρονολογούνται από όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Οι ιδιοκτήτες όμως είναι άμοιροι ευθυνών;
Εγινε λόγος για αντιπυρικές ζώνες και για δασικούς δρόμους, που δυσκολεύουν την πρόσβαση των πυροσβεστικών οχημάτων. Εχουμε και το πευκοδάσος. Το μόνο δέντρο, που πολλαπλασιάζει τις πυρκαγιές, έχει αφεθεί στην τύχη του. Υπήρχαν οι ρητινοσυλλέκτες, που το πρόσεχαν. Η ρητινοσυλλογή εγκαταλείφθηκε.
Η ταχύτητα της πύρινης λαίλαπας ήταν τόσο μεγάλη, που πέρασε κάθετα τη Λ. Μαραθώνος, που κατά μίαν έννοιαν θα ’πρεπε να λειτουργούσε ως αντιπυρική ζώνη.
Αλλά ποιος σκέφθηκε, όχι μόνο στη Λ. Μαραθώνος, αλλά και σε άλλα οδικά δίκτυα, να φυτευθούν δίπλα πλατάνια, λεύκες, συκιές κ.ά. που δεν καίγονται εύκολα;
Απ’ την τραγωδία πλήττεται ο πολιτικός κόσμος και αναδεικνύεται η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Φταίει και “ο στρατηγός άνεμος”, όπως τον επικαλέσθηκε ο υπ. Δημ. Τάξεως κ. Πολύδωρας για τις πυρκαγιές του 2007, συμπληρώνοντας ότι “αυτός ορίζει πολλά πράγματα για τη δράση μας”.