«Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης»
Μαλβίνα Κάραλη, συγγραφέας
7 Φεβρουαρίου 1952 – 7 Ιουνίου 2002
«Σαν προχθές πέθανες», της λέω. Κι εκείνη μου χαρίζει μορφασμό στο τζάμι. Για λίγο. Γρήγορα τα φρύδια χαλαρώνουν στο μέτωπο και το στόμα ξανασχηματίζει χαμόγελο. «Χθες πέθανα και σήμερα μου χαρίζεις υπόγεια βόλτα. Με όλη την πρωτευουσιάνικη αισθητική κρεμασμένη απ’ τις χειρολαβές» σημειώνει και τα μάτια της απορροφούν τους σπινθήρες στις στοές του μετρό.
Επόμενη στάση, Ευαγγελισμός. «Ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω το αν μ’ αρέσει αυτό το σημείο της πόλης. Από τη μια, η ημικυκλική άνεση του Χίλτον. Από την άλλη, η πολυώροφη σοβαρότητα του νοσοκομείου. Και στη μέση, ο γυάλινος Δρομέας που δεν είναι άλλος παρά ο Αθηναίος καθώς τρέχει φορτωμένος βυσσινάδες για τον άρρωστο συγγενή της παθολογικής. Καθώς υποκλίνεται με όλη την παραδοσιακή του φιλοξενία στον φραγκάτο τουρίστα. Καθώς σιχτιρίζει το λεωφορείο που ξεμπουκώνει κάτω απ’ τη μύτη του. Ωραία εφεύρεση το μετρό. Ξέρεις που βρίσκεσαι, αλλά δεν το βλέπεις».
Επόμενη στάση, Σύνταγμα. «Ξέρεις παλιά, εδώ ήταν μόνο πέταγμα περιστεριών, λουλουδάδικα και κρεμ κολάν τσολιάδων. Τώρα, είναι ο χώρος αγανακτισμένων, λίγο πριν αναχωρήσουν για κάποια εξωτική παραλία της Σαλαμίνας. Ή άλλοτε πάλι σημείο συνάντησης αποφασισμένων Συριζαίων. Που όσο πιο πολλούς βλέπουν να συγκεντρώνονται, τόσο πιο καλά νιώθουν για την απόφαση που έριξαν στην κάλπη. Εδώ οι παρελάσεις, εδώ τα ραντεβού φοιτητών της επαρχίας, εδώ τα κάστανα, εδώ τα μπέργκερ, εδώ οι έκπνοοι ρεπόρτερ που καταγράφουν το μπλοκάρισμα της πιστωτικής κάρτας, εδώ οι μοδάτες ετικέτες ρούχων, εδώ ο μπάτσος που τσεκάρει την τάξη του εμπορικού πλακόστρωτου, εδώ ο παπάς, εδώ ο πρεζάκιας που ζητά πενήντα λεπτά, εδώ η Ελλάδα που δεν έχει χρόνο να σηκώσει το βλέμμα σε ουρανό κι Ακρόπολη».
Επόμενη στάση, Μοναστηράκι. «Η πόλη σε τεύχη, απλωμένα μεταξύ κεμπάπ και ιταλικού εσπρέσο. Εδώ, περισσότερο Αθήνα. Μεγαλώνει βλέπεις και το άνοιγμα προς τον Ιερό Βράχο. Να δείξει ο γκόμενος στη γκόμενα το φεγγάρι, πριν τη συνθλίψει με ερωτικό κεφαλοκλείδωμα και την εξαφανίσει στα στενά της Πλάκας. Να βρει η παρέα τραπέζι για λίγη μπύρα, ώστε το έλλειμμα λέξεων και ιδεών να μαλακώσει στο λαρύγγι. Που να φέρεις εδώ έναν ή και τους τρεις Θεσμούς, και θα τους φύγει μεμιάς κάθε διάθεση για μεταρρύθμιση. Να αφήσεις λέει τη Λαγκάρντ και τον Γιούνκερ, κάπου μεταξύ του βόμβου αφρικάνικων κρουστών και ζέστης που πυρώνει αρχαίες πέτρες, κι αν ξαναβρούν το δρόμο για τις πολεοδομικά ορθές πρωτεύουσές τους, εμένα αγάπη μου να μη με ξαναπείς Μαλβίνα. Να με αποκαλείς “Λάθος” ή “Πάθος” ή ό,τι άλλο τέλος πάντων έχει τη ρετσινιά του αδιόρθωτου».
Σηκώνεται από τη θέση και την ακολουθώ. Κανένας δεν της ανοίγει δρόμο. Κανένας δεν τη βλέπει να ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες, μουρμουρίζοντας νότες Καρλ Φίλιπ Εμανουέλ Μπαχ. Κανένας δεν την βλέπει να σηκώνει το χέρι στα μάτια, μέχρι αυτά να συνηθίσουν στο φως. Κι ύστερα, με κίνηση θεατρική στη μέση της πλατείας, κανένας δεν την ακούει να φωνάζει: «Αυτή είναι η σύγχρονη Θυμέλη φίλε μου. Το κέντρο της ορχήστρας του σημερινού ελληνικού θεάτρου. Και το φως, όπως και τότε, δεν είναι τεχνητό. Κι αν τώρα τελευταία ακούς περισσότερο τις φωνές τους, λόγω άρτιας ευρωπαϊκής μικροφωνικής, θυμήσου ότι η ακουστική του λαξευμένου τούτου τόπου θα τους υπερκαλύψει. Τρομοκρατούν, για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους. Χωρίζουν, για να μην τους χωρίσουν. Διαλύονται, για να μην τους πιάσουν κορόιδο».
Κάθισα στο πεζούλι. Ένα ελαφρύ τρέμουλο από συρμό του μετρό που ερχόταν ή έφευγε. «Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι’ αυτό, σκασιαρχείο καλύτερα». Καμία θυσία «χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά».
«Επόμενη στάση;» ρωτά. «Καλοκαίρι» απαντώ.
Κι όπου βγει…!
