Επτά μέρες… στο λιόφυτο

Το πρωινό ξύπνημα δεν είναι πρόβλημα, αν και ο πόνος στην κορυφή της κεφαλής από την… τυχαία χθεσινή συνάντηση με ένα κλαδί είναι ακόμα αισθητός.
Φόρτωμα στο αυτοκίνητο του απαραίτητου εξοπλισμού και από νωρίς στο λιόφυτο πριν ανέβει ψηλά ο ήλιος. Για κάποιον που είναι συνηθισμένος περισσότερο να γράφει για τις αγροτικές εργασίες παρά να τις κάνει όπως ο γράφων, το κοντάρι του ελαιοραβδιστικού φαντάζει περισσότερο με μακεδονική σάρισα, το στρώσιμο των διχτυών με γρίφο για δύσκολους λύτες, το δε σάκιασμα σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο τις ικανότητες των αρσιβαριστών που βλέπεις στην τηλεόραση…
Όσο για τον χαμογελαστό Αλί που γνωρίζει καλύτερα το επάγγελμα από σένα η συμφωνία ήταν ξεκάθαρη. «40 ευρώ με φαΐ, και 8ωρο»… βαριά τα εργατικά, αλλά αν το αφεντικό είναι αριστερών πεποιθήσεων, πρέπει η θεωρία να συμβαδίζει με την πράξη!
Να προσέξεις μην γλιστρήσεις στις ξυνίδες, να αποφύγεις τις αρκαλότρυπες, να σκύβεις περισσότερο κάτω από κλαδιά, να έχεις το νου σου μην πατάς τις ελιές, να μαζεύεις και κανά ξύλο για τη φωτιά του χειμώνα…
Και όταν το απόγευμα κατάκοπος σταθείς για να πάρεις μια ανάσα αναλογίζεσαι τη γεμάτη μέρα σου, όπως πέρασες όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Η εικόνα του καταπράσινου ελαιολάδου όπως βγαίνει από το ελαιουργείο ξεκουράζει το μάτι, προσφέρει ικανοποίηση και κυρίως ένα αίσθημα ολοκλήρωσης…
Τελικά η μια βδομάδα στο λιόφυτο μόνο χαμένη δεν ήταν…