Ερχονται πιο κοντά οι άνθρωποι λόγω κρίσης;

Δεν είναι τόσο περίεργο ότι συνεχίζονται οι αδικίες σε μια χώρα που έχει ήδη εδώ και καιρό καταλάβει τις υψηλότερες θέσεις αναφορικά με τη διαφθορά και την ασυδοσία, όσο το ότι οι πολίτες της είναι παντελώς αποπροσανατολισμένοι από την πολιτική χρεοκοπία. Περίεργο είναι επίσης ότι στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής, υποτίθεται, πρωτεύουσας, τα πάντα φαντάζουν ερημικά από κάθε άποψη. Και δεν είναι τόσο η κρίση, όσο η έλλειψη διάθεσης από τους πολίτες για μια στιγμιαία αποφυγή ή λήθη (ει δυνατόν) των βασάνων, για μια ολιγοήμερη ανάπαυλα από τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Οσοι επιλέγουν να αντιδράσουν σχετικά ψύχραιμα και να κάνουν όνειρα, λοιδορούνται από τους περισσότερους που εμμένουν στην κατήφεια, φυσική πάντως απόρροια της κατάστασης. Οσοι διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο της περιπλάνησης σε μια χώρα που έχει προ πολλού πάψει να χαίρεται, αποκαλούνται επιεικώς εκτός τόπου και χρόνου. Μαζί λοιπόν με την οικονομική στέρηση συμβαδίζει και μια γενικευμένη κατήφεια, χωρίς κανείς να παίρνει την απόφαση να αντιδράσει καθώς το ρευστό -πρωτίστως — απουσιάζει.
Πολλοί λένε πως αυτή έλλειψη μπορεί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν το νομίζω. Εκεί έξω είναι μεγάλος ο πόλεμος επιβίωσης, που κάνει την εξουσία να επιχαίρει….