Εργα, δαπάνες και άποροι

Συχνά γράφουμε για την ανάγκη μικρών και μεγάλων έργων. Και όχι άδικα. Οταν π.χ. ο Βόρειος Οδικός Αξονας Κρήτης διατηρεί τα… χάλια του, πώς να μην θες να γίνει ένα μεγάλο έργο αναβάθμισής του σε σύγχρονο αυτοκινητόδρομο με διαχωριστικό στηθαίο, φωτισμό και διπλές λωρίδες. Ο οδικός αξονας Αθηνών – Πατρών έχει δεόντως αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια. Γιατί όχι και η λεγόμενη εθνική οδός της Κρήτης; Συχνά, όμως, μας πιάνει και το παράπονο: όταν μαθαίνουμε για δαπάνη εκατομμυρίων για έργα που είτε δεν λειτουργούν, είτε έχουν εγκαταλειφθεί, είτε δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλειστό κολυμβητήριο του Ακρωτηρίου.
Και το… παράπονο μεγαλώνει όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε. Θύματα των σύγχρονων οικονομικών πολιτικών, των μνημονίων, αλλά και της ίδιας της… μοίρας. Αποροι, άστεγοι, άνεργοι που περιμένουν ένα επίδομα για να ζήσουν.
Τότε, σκέφτεσαι ότι το καλύτερο έργο θα ήταν να διατίθεντο χρήματα προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αποδεδειγμένα, έχουν ανάγκη. Χρήματα με σκοπό μια καλύτερη, μια αξιοπρεπή ζωή. Χρήματα που θα τους επιτρέψουν να ντυθούν, να στεγαστούν, να φάνε, να καταναλώσουν. Μόνο που οι σύγχρονες πολιτικές, παγκοσμίως, δεν προτάσσουν τις ανθρώπινες ανάγκες. Δεν κοιτάζουν βαθιά στην κοινωνία. Περιορίζονται στη… βιτρίνα της. Αλλά ακόμα κι αν ένα παιδί πεινάει, ο σύγχρονος πολιτισμός έχει αποτύχει. Και τα παιδιά που πεινάνε είναι πολλά. Πάρα πολλά…