Εκτός από την εργασία ένα άλλο, όλοι θα συμφωνήσετε, που δίνει τόνωση ηθικού στον άνθρωπο και εμψύχωση στις δυσκολίες και σωματική δύναμη να τις υπερβεί είναι η άδολη και ανιδιοτελής συνεργασία με τους ανθρώπους της δουλειάς. Η μεγάλη της σημασία είναι από παλιά διαδεδομένη.
Φαίνεται πως και οι αρχαίοι παππούδες μας αγαπούσαν τη συνεργασία και αναγνώριζαν τα θετικά της αποτελέσματα προς τους εργαζόμενους και προς την κοινωνία. Έτσι, μάλλον, εξηγείται γιατί τον Παρθενώνα δύο αρχιτέκτονες τον έστησαν, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης.
Να μην ξεχνάμε, όμως, πως και οι Σπαρτιάτες είχαν δύο βασιλιάδες στο τιμόνι της πόλης τους και οι Αθηναίοι δέκα στρατηγούς στο δικό τους.
Είναι, λοιπόν, βεβαιωμένο ότι η συνεργασία στους χώρους δουλειάς εκτός της χαράς και της βοήθειας προς όσους μοχθούν πνευματικά και σωματικά, της ψυχικής ευδαιμονίας που νιώθει ο άνθρωπος κάθε φορά που δεν αντιμετωπίζει μόνος του όσα φέρνει η καθημερινότητα αλλά με τη σύμπραξη άλλων συνανθρώπων του, έχει και άλλες ιδιότητες.
Κυρίως θεραπευτικές.
Περιορίζει τη σωματική ή την πνευματική καταπόνηση, αφού οι άνθρωποι μοιράζονται τον όποιο κόπο έπρεπε να καταβληθεί. Καλλιεργεί το νου, εφόσον οι άνθρωποι για να συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα βάζουν σε κίνηση τον πνευματικό τους κόσμο αναζητώντας λύσεις στα κοινά προβλήματα. Ηθικές, από τη στιγμή που αναδεικνύει τις καλές πλευρές του ήθους των ανθρώπων σαν βλέπουν πως με τον κοινό τους αγώνα προκόβουν και οι ίδιοι και η κοινωνία όπου ζουν και (συν)εργάζονται.
Υπάρχουν όρια στη συνεργασία; Υπάρχουν όροι; Καλό είναι να ξέρουμε ότι για να είναι μια συνεργασία επιτυχημένη και αποδοτική, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, θα πρέπει ο καθένας να σέβεται τις ελευθερίες σκέψης και έκφρασης, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα ενός εκάστου των συνεργατών του και να μην τους αντιμετωπίζει αλαζονικά ή υπεροπτικά να θέλει και να ζητά να εκμεταλλεύεται τον κόπο εκείνων.
Κανείς κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος δεν μπορεί να ξέρει να πει εάν μια συνεργασία δύναται να ωφελήσει ένα άτομο από τα πριν. Το μόνο αλάνθαστο κριτήριο είναι το ίδιο το άτομο που έχει ορθάνοιχτα όλα τα αισθητήρια όργανά του, μάτια και αφτιά. Εάν κάποιος βλέπει ότι η σύμπραξη με τους άλλους, τους εξίσου με αυτόν φίλεργους, του συμπαραστέκεται ώστε να γίνεται καλύτερος, να πετυχαίνει στους σκοπούς που έχει θέσει στη ζωή του και να λύνει μαζύ τους τα ατομικά του και τα κοινά τους προβλήματα, τότε τον ωφελεί η συνεργασία.
Εάν, όμως, πιστεύει αποδεδειγμένα ότι οι συνεργάτες του είναι οκνηροί ή, αντί να τον βοηθούν, το μόνο που θέλουν είναι να εκμεταλλεύονται τον κόπο του, καλό θα ήταν γι’ αυτόν να πάψει κάθε απόπειρα συνεργασίας…
