Η υπόθεση με τις καθαρίστριες των οποίων λήγουν οι συμβάσεις με συνέπεια τα σχολεία να μείνουν χωρίς το απαραίτητο έξτρα προσωπικό που είναι αναγκαίο λόγω πανδημίας, ανέδειξε μια ακόμα προβληματική πτυχή. Ο λόγος για το καθεστώς εργασίας πολλαπλών ταχυτήτων που έχει επιβληθεί εδώ και κάμποσα χρόνια στο όνομα μιας νεοφιλελεύθερης εργασιακής “ευελιξίας” και “ελαστικότητας” που δήθεν θα καθιστούσε πιο αποτελεσματική τη λειτουργία του δημόσιου τομέα.
Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτού του δόγματος; Να υπάρχουν υπαρκτές ανάγκες σε δημόσιες υπηρεσίες που είτε μένουν εντελώς ακάλυπτες είτε καλύπτονται περιστασιακά.
Ενδεικτικό παράδειγμα η καθαριότητα των σχολείων όπου μαζί με το μόνιμο προσωπικό, συναντά κανείς προσωπικό με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθαρίστριες με δίμηνες συμβάσεις και εργαζόμενους που προσλήφθηκαν πέρυσι με ειδικές διαδικασίες λόγω Covid και των οποίων οι συμβάσεις παρατάθηκαν.
Ένα εργασιακό αλαλούμ με άλλα λόγια. Που όχι μόνο αποτελεσματικό δεν είναι στην πράξη (τα σχολεία από σήμερα έμειναν χωρίς ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων εν μέσω πανδημίας), αλλά και κάνει τον βίο αβίωτο στους εργαζόμενους οι οποίοι καταλήγουν να δουλεύουν περιστασιακά και με κουτσουρεμένα δικαιώματα.
Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις δεν πρόκειται απλώς για μια ιδεοληψία περί εργασιακής “ευελιξίας” που ταλαιπωρεί τους πολίτες. Είναι πάντα ανοιχτό και το ενδεχόμενο να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις: η σταδιακή απαξίωση μιας δημόσιας υπηρεσίας προκειμένου να “λάμψει” η αναγκαιότητα της ιδιωτικοποίησής της. Και το έργο αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές.
